artık herseyden çok bıktım ve sabrım kalmadı..

Artık herseye bahane arar oldum.. Erkek arkadaşım çok düşünceli,ilgili bi erkek mutlu da eder ama yaptığı hersey hersey demiyim de çoğu sey kavga etmisizdir imasını yapmısımdır ondan sonra akıl etmistir.Hersey mutlu olacağım gibi ama gelgelelim mutlu olamıyorum çünkü gördüğüm seyler veya olması gereken seyler tartısması oluyo lafını sokuyorum sonra akıl ediyo.Tabi hersey benim dememle değil kendi de buluyo ama ben bi türlü mutlu olamıyorum.Onu çok seviyorum,fazlasıyla aşık ve fedakar bunun da farkındayım ama mutlu olamıyorum bazı şeyleri yüzünden.Mesela geçen hafta ameliyat oldum,bi hafta sonra dısarı çıkmam gerekiyodu ama çıkmasam da olurdu onu bahane ediip çıktım çıkmamam gerekirken,gelip de demedi sen nereye çıkıyosun yat gezemezsin bu halde diye,üstüne onla bulusup gönlü olsun diye yanında oldum o kadar ameliyat oldum ne arastırdı ne zaman çıkabilirim ne zaman gidebilirim diye sırf görücek diye sevindi.Kendim sağlıkcıyım ben biliyorum diye kendi ne arastırdı ne sorusturdu. Ne bileyim ya gercekten mutsuz olmaya bahane arıyorum ya da düsüncesiz bilmiyorum ama ağlayasım geliyo sürekli. Herseyde düsünür eder hastayken elleriyle besler bakar ama öyle düsüncesizlikler yapıyo ki kendi bile farkında değil. Artık bunu üstümden atmak istiyorum herseyi kafama takmaktan o an mutlu bile olamıyorum

Hayata dair beklemtilerini düşük tut ki mutlulugu yakalayasın

sanırım beklentilerim fazla evet..