Ben kendimi bildim bileli hep sessiz sakin ve de oldukça sabırlı bir insandım. 4 yıldır evliyim eşimin ailesi ile olan sorunlar artık beni canımdan bezdirdi herşeye karisiyolar,patavatsizca konusuyorlar. Aşağılamak için anne ve babamın ayrı olmasını bile kullandılar. Artık o kadar sinirle doluyum ki son iki yılda 3 kere sinir krizi geçirdim resmen komşular noluyo diye kapıya çıktılar..bir bebeğim var bazen o kadar huysuz oluyor ki çok kızdım bağırdım evi toplayamadigim için.. neden derseniz o konuda da ayıpladılar balkona toz gelmiş utanmıyor musun diye eşimin babası demedigini bırakmadı. Sürekli catkapi kapidalar bakalım ev temizmi diye..Ama bebekle her an her yere yetisilmiyor ki. O günden beri kızım bı yeri dagitsa çok kızıyorum yaramazlık yapsa bağırıyorum.. tutamıyorum kendimi ilk aylar o kadar güzeldi ki kucağından bırakmadım sonra mahvoldu belkide bebeğim de sevmiyordur beni. Birgün düşündüm ben bu değilim ben savaşmak istemiyorum ben düzgün bir iletişim istiyorum,sakinlik istiyorum ama mümkün olmuyor bebeğimle ilişkim bozuluyor artik Boşanmaya karar verdim herkes geçerli bı neden aradı o kararimida yitirdim korkuyorum. Temizlik yapıyorum hep yetersiz geliyor, yemeğim,anneliğim herşeyimi sorgular oldum bu yetersizlik hissi beni boğuyor artık.ben ne yapmalıyım bilmiyorum,bu durumlardan dolayı psikologa gidemiyorum, Mart'ta başlayacaktım doktor depresyon dedi sen sinirli değilsin buna çözüm arama yaşadıklarına göre zaten sakin kalabilmen anormal olurdu dedi,sonra korona çıktı gitmedim,ilaç iyiydi düşüncelerim azaliyordu ama yine başladı sürekli söylenen sözler ,yapılanlar aklımda geceleri uyuyamıyorum varmı başına gelen noluyor bana anlamıyorum