- Konu Sahibi esraslipekderenn
- #1
bır kac haftadır bu dedıgım başlıgı gercekten basarmaya basladım...ben kendımı cok sevmezsem benım sevmedıgım seyı baskası neden sevsın kı ben bıle cok sevmıyorken dıye dusundum...hayatın ne kadar kısa oldugunu dusundum...Sağlıktan baska herseyın bos oldugunu ölümden baska herseye çare oldugunu dusundum...Güçlendım cok daha pozıtıfım...belkı bunları ılk kez mi düşündün dıyen olabılır...tabıkı hayır..ama ılk kez bu kadar gonulden anladım degerımı...zaten oldum olası cok melankolık bırı olmadım ama oZellıkle son donemlerde gucumun tukendıgını hıssedıyordum..ama ölmedım hayattayım herseye sonsuz şukur kendı içimde mutlulugu buldum...kendımıZı sevmeyı unutuyoruz bazen kısaca sızce de boyle deıl mi?