Annem 11 yaşımdayken gitti. 1 sene öncesine kadar ilgili değildi malesef. Çok sorun yaşadık sürekli uzaklaştı benden, en son ciddi bir sağlık sorunum olmasına rağmen beni aylarca arayıp sormayınca çıkarmıştım hayatımdan. Sonra Türkiye'ye gelmek istedi, geldi, ben de affetmeye karar verdim. Çok sık olmasa da konuşuyoruz artık.
Sevgilimle anlaşamadığımız yönler var ama sanırım en büyük sorun yine benim. İlişkimizin başlarında ona karşı bir hata yaptım, birşeyleri sakladım ve ayrıldık. Sonra çok istedim kendimi affettireceğim dedim ve bana, bize inandığını söyleyip geri döndü yeniden başladık. Ufak tefek ikimizin de hataları oluyor ama sanırım benim ayrılmamıza sebep olan hatamı o hala affedemedi. Ve onu kapatmak için sürekli bende yanlış arıyor, ben de sürekli yaptığım şeyleri düzeltmekle uğraşıyorum. Aslında genel olarak çok iyiyiz, benim için çok fedakarlıklar yapıyor. İlgisini sevgisini hep belli ediyor, beni mutlu etmeye çabalıyor sürekli. Ama o temel sorunu aşamadığımız için ilerleyemiyoruz bir türlü. Uzaklaşıyoruz birbirimizden sanırım. Kendime güvensizliğimi bazen ona da yansıtıyorum ve boğuyorum, bu konuda haklı. Bunu yapmamam gerek diyorum ama engel olamıyorum başka şekilde yine yapıyorum. Kısır döngü içindeyiz gibi. Bilmiyorum..
İnsanlar yalan söylüyor. En yakınlarım, sevdiklerim hep benden uzaklaşıyor. Halam yıllarca bana sen hiçbir şeyi beceremiyorsun annen sana bir şey öğretmemiş deyip durdu. Kendime güvenimi kaybetmemde en büyük sebep o belki. Babamla da yıllar içinde uzaklaştık, çok yanımda değildi, çok umursamadı. Aylarca ben bu evde mutlu değilim dememe rağmen beni görmezlikten geldi. Ayrı eve çıkmaya karar verdiğimde de evlatlıktan reddetti beni. Benimle gurur duysun isterken hayatından sildi. Şuan aklıma gelen en önemlileri bunlar.
Bilmiyorum bu kadar insan benimle ilgili sorun yaşıyorsa,bana yanlış olduğumu söylüyorsa demek ki gerçekten ben yanlışım.
