Artık bu hayata ayak uyduramıyorum. Yaşamayı bir türlü beceremiyorum. Hayatım sanki tamamen hatalardan ve yanlışlardan ibaret. Ne kendime yardım edebiliyorum ne de başkasına. Sorunlar üstüme üstüme geliyor sanki bir türlü hiçbir şeyden kurtulamıyorum. Ne işime isteyerek gidiyorum, ne evime geldiğimde mutlu oluyorum. Çoğu zaman yataktan çıkmaya mecal bulamıyorum kendimde. Karnım aç bile olsa kalkıp yemek yapmaya üşeniyorum. Ne yapacaksam yapayım, nereye gideceksem gideyim hiçbir şey yatıp uyumaktan daha cezbedici gelmiyor. Yatıyorum kalkıyorum sigara içiyorum ağlıyorum geri yatıyorum. Dişçi randevum vardı bugün, onu bile iptal ettirdim biraz daha uyuyabilmek için. Ne sağlığım ne işim ne sevdiklerim, hiçbir şey yeterince önemli gelmiyor.
Bir şeyler için çaba gösterdikçe daha çok elime yüzüme bulaştırıyorum. Çevremdekileri üzüyorum. Her şey için kendimi suçluyorum. Sürekli neden böyleyim diye sorguluyorum. Neden bir türlü yaşayamıyorum? Neden hatalar yapıp duruyorum? Neden kafamdaki sesleri susturamıyorum? Neden diğer insanlar gibi bir şeylerden memnun olamıyorum? Neden yetinemiyorum? Neden kötü düşüncelere kapılıp duruyorum? Neden sürekli kontrolümü kaybediyorum?
Kötü bir insan olmalıyım ben. Aptal, tembel, düşüncesiz.. Kendime karşı ne özgüvenim var ne özsevgim, saygım. Birileri benim için güzel şeyler söylese bile inanmıyorum. Neden insanlar beni seviyor ki? Neden bana destek olmaya çalışıyorlar ki? Benim sevilecek, değer görecek neyim var ki? Her yanım pişmanlık, söküklerimi dikmeye çalışırken büsbütün yırtıp atıyorum herşeyi sanki. İyi birşeyler yapmayı becersem bile ardından öyle bir saçmalıyorum ki yaptığım hiçbir şeyin anlamı kalmıyor. Arkası yine pişmanlık.
Herşey için böylesine üzülmekten de çok yoruldum. Çok hassasım. Çoğu insanın dünyanın düzeni böyle deyip geçtiği şeylerin hiçbirini kabul edemiyorum. Dünya canımı acıtıyor. İnsanlar canımı acıtıyor. İnsanın insana yaptıkları, insanın tüm canlılara yaptıkları, dünyaya yaptıkları, he rşey canımı acıtıyor. Nasıl böyle acımasız, böyle düşüncesiz, böyle yok eden bir canlı olabiliyoruz aklım almıyor. Nasıl oluyor da kötülüğü, çıkarları, parayı pulu, gücü, nasıl olur da her şeyi sevmenin önüne koyabiliyoruz anlamıyorum. Ben de görmezden gelebilmek istiyorum. Ben de dünya düzeni deyip kenara çekilebilmek istiyorum. Ama yapamıyorum. Milyarlarca insanın acısı kalbimde sanki, kendi acım tüm dünyanın acısı. Dünyanın acısı benim acım. Daha az hissetmek istiyorum..
Ben artık çok yoruldum. Ne kendime uyum sağlayabiliyorum, ne bu dünyaya. Yaşamayı beceremiyorum ben. Ama başka türlüsü için de cesaretim yok. Ya delirip gideceğim, ya da göçüp gideceğim bu dünyadan. Başka yol göremiyorum. Allahım başka bir yol göster bana ne olur.. Artık dayanamıyorum.
vardiyalı çalışmak başlı başına bir depresyon sebebi bence. gece vardiyasındayken servis saatine kadar kalkmadığımı bilirim. iş yerinde kavga etmediğim kimse yoktu. çok borcum vardı çalışmak zorundaydım kendimi, evliliğimi kaybetmek üzereyken çıktım işten. banka tazminatıma el koydu bi arabam vardı satmak zorunda kaldım ama en azından borçtan ve vardiyalı çalışma stresinden kurtuldum. 
