İnsan ne yapsada,ne kadar ailesiyle vakit geçirse,alışveriş yapsa,yeni bir şeyler alsa da bütün bunlar böylesine bir acıyı unutturmaya yetmiyor.Gece uyumadan önce yalnız kaldığınızda mutlaka acısını hatırlıyorsunuz.Hatta uyuyamıyorsunuz bile.Bütün bunlar aşkı hissettiğinizi gösterir.
Bence bu tür durumlarda yapılması gereken iki şey var.Birincisi ona üzüldüğünüzü belli etmeyin.Bilmesin sizin onun için ne acılar çektiğinizi.İkincisi ona göründüğünüz şekilde hissedin.Yani üzülmeyin.Ne kadar üzülsenizde kimseye yararı olmaz.Kendinize zararınız olur.Kızarmış,ağrıyan gözler,kötü hisler bırakın bunları.Yapamıyorsanız şunu hatırlayın;
Bir yazı okumuştum internette kızlar ve erkeklerin ayrılığının ilk günü,ilk haftası ve birinci ayı yazıyor.
Ayrılığın ilk günü kızlar ağlar,üzülür,yıpranır;erkekler umursamaz.
Ayrılığın ilk haftası kızlar biraz sakinleşir,ağlamaz ama acıyı içinde hisseder,üzülür;erkekler durgunlaşır.
Ayrılığın birinci ayı kızlar unutur,mutlu mesut normal hayatına devam eder;erkekler üzülür,kahrolur...
Eğer bunlar yaşanmıyorsa sizinki aşk değil alışkanlıktır.Benim düşüncelerim bunlar bu düşüncelerim sayesinde bu zamana kadar yaşadığım her şeye katlanabildim.