Kızlar selam herkese. Sevgilim asker, bir sene içerisinde evlenmeyi düşünüyoruz ama biraz sizin yaşadıklarınızı, deneyimlerinizi öğrenmek konuşmak istedim. Bu yüzden de hesap açtım. Ağustos ayında hakkari’ye gidecek. yoğun bir işim olmasına rağmen sürekli onu düşünüyorum, sürekli ağlıyorum. Hep en kötüyü düşünüp duruyorum elimde değil. Bu zamanla alışabileceğim, yenebileceğim bir şey mi sizce? Şu an komando eğitiminde ona da bir şey belli etmek istemiyorum ama o hakkari’ye gideceği için memnun hatta keşke suriye ya da ırak’a gitseydim diyor. Gerçekten inanılmaz soğukkanlı ve mesleğini çok seviyor. Bu ağlamalarımı üzülmelerimi ona belli etsem onu da üzer diye bir şey söylemiyorum. İyi yönünden düşünmeye çalışıyorum. Evet özlem çok zor ama hep ilk gün gibi birbirimize karşı heyecanımızı diri tutuyor, beraber geçirdiğimiz anların kıymetini biliyoruz. Ya da onu bekleyen taraf ben olduğum için bana karşı sevgi ve saygısının sürekli arttığını görüyorum tabi belki bunlar zamanla değişen şeylerdir ama kendimi avutuyorum. Bide sürekli alttan almaya mı çalışmalıyım? Eğitimleri çok zor gerçekten bilenler bilir 2 gün önce özlemekle alakalı bir konu geçti “seni özlemeye vaktim bile olmuyor” dedi. Bu lafa alınıp takıldım ama ona hissettirmedim. Bunu söylemesi normal mi sizce? Ay kızlar çok uzun yazdım kusura bakmayın lütfen. Kendi deneyimlerinizi paylaşırsanız çok sevinirimmm. İyi günler hepinize:)