- Konu Sahibi landemiyoladiyola
- #1
Herkese Merhaba,
İçimi kemiren ve yaşama enerjimi azaltan birşey var. Sizlere danışmak istiyorum.
Biz eşimle altı sene sevgililik sonrası evlendik. 20 yaşında başlamıştık, birlikte büyüdük. Evlendik, hiç öyle kavgalı zamanlarımız olmadı. Evin içinde "biz evlendik mi" diye sırıta sırıta gezerdik. Iki oğlumuz oldu. Su an 41 yaşındayız. 15 senelik evliyiz. Yillar icinde özellikle iki küçük oğlan varken yıpratıcı zamanlarımız oldu ama hani açılmayacak cinsten değil. Şükür çocuklar büyüdü, ekonomik sorunumuz yok. Ama bizde birseyler eksik..
Hissediyorum eşim beni eskisi gibi sevmiyor. Hatta sevip sevmediğinden bile emin değilim. Birbirimizin en yakın dostuyduk sanki ayni zamanda, hissederim, anlarım. Bir kere cinselliğimiz sıkıntılı. Ben dile getirmezsem çoğu kez aklına gelmiyor. İsine tutkun bir adam, varsa yoksa çalışmak. Biliyorum hayatinda biri yok. Bunca senedir en ufak bir arızalı, şüpheli durum olmadi. Kendi başına kalmayı sever. Bir gece içkiliyken bazen evliliğin yapması gerektirdiği rutinlerin onu bogdugundan bahsetmisti. Ayni aksam cinsel olarak beni eskisi gibi istemediğinden bahsetti
Sevgiliyken cok farkliydim bende, dırdırım yoktu. Özguveni yüksek bir kadındım. Beni beğenmediğini söyleyince iyice bıraktım kendimi sanki Es olarak katılacağımiz herseye zorla katılır. Kendisine karıştırmaz. Ne bir guzel sözü var, ne bir cabasi.. Tek paylasimimiz birlikte nargile icip dizi izleriz. Cok iyi bir baba ama bazen cocuklar icin evliligimizi sürdürdüğüne inaniyorum. Bazen diyorum ki böyle giderse bir gün birisine aşık olacak ve ben cok kirilacagim en iyisi bitirmek.. Ona göre hayat bu, evlilik rutin, normali bu. Belki evliligimizi bitirmek bile ona yorucu geldigi için bitirmiyordur. Her zaman cok mantıklıdır, benim duygularımın aksine..
Yoruluyorum. Bazen bir an oluyor onu zorla tutuyormuş gibi hissediyorum. Covid oldum, aileme gecmemisti. Annesi tesadüf bizdeydi, o kaldi. Bizimki birsey yapmaktanda kurtuldu. Yapayalnız hissettim kendimi. Ha var ha yok...
Ben böyle bir hayat istemiyorum ki. Bazen git demek istiyorum, bu sekil daha cok yoruluyorum. bazen kendine yogunlas diyorum, bir mesgale bul, sen kovalamayinca o gelir diyorum. Çok yoruldum ve icimi dökmek istedim. Tesekkurler okuyanlara, fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim...
İçimi kemiren ve yaşama enerjimi azaltan birşey var. Sizlere danışmak istiyorum.
Biz eşimle altı sene sevgililik sonrası evlendik. 20 yaşında başlamıştık, birlikte büyüdük. Evlendik, hiç öyle kavgalı zamanlarımız olmadı. Evin içinde "biz evlendik mi" diye sırıta sırıta gezerdik. Iki oğlumuz oldu. Su an 41 yaşındayız. 15 senelik evliyiz. Yillar icinde özellikle iki küçük oğlan varken yıpratıcı zamanlarımız oldu ama hani açılmayacak cinsten değil. Şükür çocuklar büyüdü, ekonomik sorunumuz yok. Ama bizde birseyler eksik..
Hissediyorum eşim beni eskisi gibi sevmiyor. Hatta sevip sevmediğinden bile emin değilim. Birbirimizin en yakın dostuyduk sanki ayni zamanda, hissederim, anlarım. Bir kere cinselliğimiz sıkıntılı. Ben dile getirmezsem çoğu kez aklına gelmiyor. İsine tutkun bir adam, varsa yoksa çalışmak. Biliyorum hayatinda biri yok. Bunca senedir en ufak bir arızalı, şüpheli durum olmadi. Kendi başına kalmayı sever. Bir gece içkiliyken bazen evliliğin yapması gerektirdiği rutinlerin onu bogdugundan bahsetmisti. Ayni aksam cinsel olarak beni eskisi gibi istemediğinden bahsetti
Sevgiliyken cok farkliydim bende, dırdırım yoktu. Özguveni yüksek bir kadındım. Beni beğenmediğini söyleyince iyice bıraktım kendimi sanki Es olarak katılacağımiz herseye zorla katılır. Kendisine karıştırmaz. Ne bir guzel sözü var, ne bir cabasi.. Tek paylasimimiz birlikte nargile icip dizi izleriz. Cok iyi bir baba ama bazen cocuklar icin evliligimizi sürdürdüğüne inaniyorum. Bazen diyorum ki böyle giderse bir gün birisine aşık olacak ve ben cok kirilacagim en iyisi bitirmek.. Ona göre hayat bu, evlilik rutin, normali bu. Belki evliligimizi bitirmek bile ona yorucu geldigi için bitirmiyordur. Her zaman cok mantıklıdır, benim duygularımın aksine.. Yoruluyorum. Bazen bir an oluyor onu zorla tutuyormuş gibi hissediyorum. Covid oldum, aileme gecmemisti. Annesi tesadüf bizdeydi, o kaldi. Bizimki birsey yapmaktanda kurtuldu. Yapayalnız hissettim kendimi. Ha var ha yok...
Ben böyle bir hayat istemiyorum ki. Bazen git demek istiyorum, bu sekil daha cok yoruluyorum. bazen kendine yogunlas diyorum, bir mesgale bul, sen kovalamayinca o gelir diyorum. Çok yoruldum ve icimi dökmek istedim. Tesekkurler okuyanlara, fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim...
belki 40 lı yaşlara gelince yıllanma olur
vallahi bravoo. Mutluluklar
Yolunuza bakın.
