Merhaba, ben 27 eşim 30 yaşında. Evliliğimizde 2 yılı ekim ayında doldurduk. İkimiz de çalışıyoruz. Rahat geçiniyoruz çok şükür ama ev,araba vs yok. Eşimin kendi işi, ticaretle uğraşıyor. Özellikle bu sene işleri açıldı çok şükür. Fakat ne ev ne araba borcuna girmedik bu süreçte. Eşim ise geleceğimizi düşünmeden, bencil şekilde baba olmak istiyor. Ben ne maddi anlamda, ne de psikolojik olarak kesinlikle hazır değilim. Anne olmak için kendimi yeterli hissetmiyorum. Özgürlüğüne ve rahatına oldukça düşkün biriyim. Akşam eve gidince yemeği yiyip bayılıyorum koltukta yorgunluktan. Çocuk sahibi olursam da çalışmak zorundayım. Hem çocuk, hem ev, hem iş yürütebileceğime inanmıyorum. En azından evimiz olsaydı, kira derdimiz olmasaydı birkaç sene tek maaşla idare edebilirdik (çocuk kreş yaşına gelene kadar). Fakat bu şartlarda çalışıp birikim yapmak, geleceğimizi en azından bir nebze olsun garanti altına almak varken ve anne baba olmak için daha zamanımız da varken (biyolojik olarak) eşimin bu baskısından çok bıktım. Bu konuda diretirsem aramızın bozulacağını bile söylüyor. Genç baba olmak istiyorum, bu hakkımı elimden alma, benim hakkıma giriyorsun diyor. Ne zaman bir bebek görse iç geçiriyor, bana sosyal medyadan bebek ürünleri gönderiyor; şunu alalım kalsın, şunu da alalım lazım olur diye. Yavaş yavaş malzemeleri alma derdinde. Bense kesinlikle hazır değilim. Allah nasip ederse daha zamanı var diye düşünüyorum. Ve istemiyorum deyince de bana sürekli negatif konuşuyorsun, bu şekilde söylersen zaten olmaz. Ve eğer olmazsa bu laflardan dolayı pişman olacaksın şeklinde konuşunca ben artık istemiyorum demeye de çekinir oldum. Ya olmazsa da beni suçlarsa diye. Off çok sıkıldım bu durumdan. Ben ne yapmalıyım? Bu konuda haksız mıyım? Bencil olan ben miyim? İstemeye istemeye sırf eşinin mutluluğu için çocuk sahibi olmak ne kadar mantıklı? Bu arada evliliğimiz gayet yolunda. Mutluyuz.