Merhaba, ben 27 eşim 30 yaşında. Evliliğimizde 2 yılı ekim ayında doldurduk. İkimiz de çalışıyoruz. Rahat geçiniyoruz çok şükür ama ev,araba vs yok. Eşimin kendi işi, ticaretle uğraşıyor. Özellikle bu sene işleri açıldı çok şükür. Fakat ne ev ne araba borcuna girmedik bu süreçte. Eşim ise geleceğimizi düşünmeden, bencil şekilde baba olmak istiyor. Ben ne maddi anlamda, ne de psikolojik olarak kesinlikle hazır değilim. Anne olmak için kendimi yeterli hissetmiyorum. Özgürlüğüne ve rahatına oldukça düşkün biriyim. Akşam eve gidince yemeği yiyip bayılıyorum koltukta yorgunluktan. Çocuk sahibi olursam da çalışmak zorundayım. Hem çocuk, hem ev, hem iş yürütebileceğime inanmıyorum. En azından evimiz olsaydı, kira derdimiz olmasaydı birkaç sene tek maaşla idare edebilirdik (çocuk kreş yaşına gelene kadar). Fakat bu şartlarda çalışıp birikim yapmak, geleceğimizi en azından bir nebze olsun garanti altına almak varken ve anne baba olmak için daha zamanımız da varken (biyolojik olarak) eşimin bu baskısından çok bıktım. Bu konuda diretirsem aramızın bozulacağını bile söylüyor. Genç baba olmak istiyorum, bu hakkımı elimden alma, benim hakkıma giriyorsun diyor. Ne zaman bir bebek görse iç geçiriyor, bana sosyal medyadan bebek ürünleri gönderiyor; şunu alalım kalsın, şunu da alalım lazım olur diye. Yavaş yavaş malzemeleri alma derdinde. Bense kesinlikle hazır değilim. Allah nasip ederse daha zamanı var diye düşünüyorum. Ve istemiyorum deyince de bana sürekli negatif konuşuyorsun, bu şekilde söylersen zaten olmaz. Ve eğer olmazsa bu laflardan dolayı pişman olacaksın şeklinde konuşunca ben artık istemiyorum demeye de çekinir oldum. Ya olmazsa da beni suçlarsa diye. Off çok sıkıldım bu durumdan. Ben ne yapmalıyım? Bu konuda haksız mıyım? Bencil olan ben miyim? İstemeye istemeye sırf eşinin mutluluğu için çocuk sahibi olmak ne kadar mantıklı? Bu arada evliliğimiz gayet yolunda. Mutluyuz.
Çok duygusal düşünüyorsunuz ve bu zamanda haklı düşünceleriniz.
Ben evlenir evlenmez 3 ay sonra eşim ve kendi isteğimle hamile kaldım. Ama biz evlenmeden önce bu konuyu konuşmuştuk. İkimizde genç anne baba olmak istiyoruz, bir tane evladımız olsun başka istemiyoruz demiştik.
Evlendikten bir süre sonra eşimle karar aldık Allah nasip etti.
Ben 24 yaşındayım ve yaşa bakmıyor çocuk sahibi olmak. Ablam 36 yaşında mesela 33 yaşında evlendi 2 çocuğu peş peşe yaptı. Onada diyorlardı biyolojik saatin geçti çocuğun olur mu olmaz mı filan diye. Oldu ama çocuğu hemde denediği ilk seferde.
Benimle yaşıt birçok arkadaşımın çocuğu olmuyor mesela biz daha çok genciz.
Bu yaşla alakalı değil artık.
Kısırlık, sebepsiz kısırlık, sebepsiz çocuğunun olmaması, kistler vs vs artık yaşa bakmıyor. 40 yaşında da rahatça hamile kalan var benim yaşımda olup çocuğu olmayanda var.
Kendinizi hazır hissetmeden asla çocuk yapmayın. Çok mutsuz olursunuz. Çok büyük bir sorumluluk çocuk sahibi olmak. Bir ömür siz ölene dek sizle beraber olacak bir birey dünyaya getireceksiniz. Maddi yönden hadi neyse bir nebze iyi gibisiniz ama manevi olarak çocuk bakmak kolay diyene asla inanmayın.
Ben hiç pişman değilim bir daha dünyaya gelsem yine eşimi seçerim yine aynı zamanlarda anne olmak isterim fakat benim çocuktan önceki hayatım, özgürlüklerim, hobilerim şu an rafta duruyor. Kreşe verene kadar da rafta kalacak ve kızım kreşe başladığında bende 20 lerin sonunda olmuş olacağım inşallah, o zamanda bu enerjim bedenimde olur mu olmaz mı muamma….
Çok düşünülmesi gerek ama eşiniz istiyorsa yapacak tek şey terapiye gitmek. Bu onun en doğal hakkı. Baba olmak istiyor ve cidden erkekler ileri yaşlarda baba olduklarında daha az tahammülleri oluyor çocuklara etrafımdan hep böyle gördüm.
Eşinize de üzülerek hak veriyorum
Çok bekletip bir de çocuk sahibi olamazsanız ömür boyu sizi suçlayacak
Ben sana zamanında demiştim beklettin gençtik şimdi yaş gitti ondan çocuğumuz olmuyor diyebilir….