Eskiden var ya tam bir manyaktım.
Diyelim buluşma olacak, herkesin hep bir gerekçesi var ona uysun istiyor.
Saatten, ortama kadar.
Ben uyumlu tip, ''Bana fark etmez. Uyarım.'' der dururdum.
Yeter ki onlar mutlu olsun, kimse benden sebep üzülmesin.
Buluşma günü çok hasta da olabilirim.
Bir parça ayakta durabiliyorsam söz sözdür ekemem.
Oysa arkadaşım uyanır buluşmaya 2 saat kala mesaj atardı.
''Keyifsiz uyandım, ertelesek mi kızlar?''
Bir zaman bunlar bende çok birikti.
Ulan dedim memleketin salağı ben miyim?
Bir siz mi keyifsiz olabilirsiniz, ya da başka sorunlarınız olur?
Başladım arıza tip olmaya.
Ama bu sefer b.kunu çıkarttım.

Milleti beklettim durdum en son gittim buluşmalara.
Bazen ben de ektim.
Tadım tuzum yok diye.
Hadi şöyle yapalım. Ay ben istemem onu sevmiyorum.
Yok ya siz gidin benim canım istemiyor.
Zaten benim ortam yok, ya çok iyi ya çok fenayım.
Uyumlu, karşı tarafın hislerini hesaba katan bir insanken değerim yoktu.
Ne zaman böyle uyuz bir tip oldum, daha bir insan yerine koydular.
Yemin ediyorum. İyi insanları toplum öldürüyor zaten.
Bak şimdi sinirlendim yine
