Arkadaslar sizin dusunceleriniz bana cok yardimci olur..
Yurtdisinda dogma buyume oldugum icin turkcem pek iyi degil, ama derdimi anlatmak icin elimden geleni yapicam.
Benim bir yildan fazla ciktigim sevgilim vardi. Cok mutluyduk, asiktik, adim adim evlilige yol acmistik. Aramizda sevgi saygi hic eksik olmadi.
Fakat ailem ögrenince onu bana uygun bulmayip sirtlarini cevirdiler.
Mart'dan bu yana iki aydir bunalima girdim. Aileden baski, tehditler.. okuldan da ayri baski.. Herseyden bunalmistim. Hislerim birden kaybolmustu sanki.
Ama yanliz sevgilime karsi degil; aileme, kendime, hayata.. Icim bombosdu. Yasamaktan sogumustum resmen.
Sonunda ona toparlanmam icin yanliz kalmak istedigimi, bana zaman tanimasini ve hislerimin hangi alemde oldugunu bilmedigimi söyledim. Ama o beni yanliz birakmadi, birakamadi. En azindan arkadasca destek olmaya calisti, benim ne hisettiklerimi bile bile. Beni kaybetmekten korkuyordu. Böyle olmasi beni dahada bunaltti. Kendimi bir turlu toparlayamadim.
Bir sureligine birakmak istedim ama sonucta bende kaybetmekten korkuyordum. Cunku ne kadar bunalmis olsamda, onu gercekten seviyordum, ama tek istegim hayatimi duzene sokmakti.
Bir hafta önce yollarimizi ayirmamiz gerektigini söyledi bana. Iste o an onu kaybettim dedim kendi kendime. Onu ne kadar cok sevdigimi yeniden anladim. Ama karari kesin. Yollarimizi simdi ayirmazsak böyle surunup gitmeye devam ederiz dedi. Bir iki gun normallesirsin sonra yine tekrar bunalima girersin dedi, ki öyle oldu bir cok kez. Ben simdiye kadar kendimi hic umursamadim, hep seni dusundum, artik bende biktim, kendi hayatima bakmak istiyorum artik dedi.
Beni cok seven, herturlu destek cikan, en iyi arkadasim, sevgilim, iki ay umudunu yitirmeden arkamdan kosan adam, sonunda elimi birakmaya karar verdi, ki onu cok iyi anliyorum aslinda. Onu hicbir zaman bilerek incitmek istemedim, bunalimdaydim. Elimde degildi.
Simdi tam bir haftadir cok kötuyum. Beni anlamasini rica ettim. Iki aydir anlamaya calistim, bende cok hirpalandim, benimkide can dedi. Senin bana öyle bos bos bakman benim icin kolay mi oldu iki aydir dedi.
Simdi ayrilmazsak birdaha birlesemeyiz, eger ikimizde kendimize cekiduzen verirsek ilerde hersey dahada iyi, dahada guzel olur dedi. Birbirimize dahada cok baglaniriz, birbirimizin degerini daha iyi anlariz dedi. Ama bunlarin olmasi icin bizim bir sureligine konusmamamiz gerekiyor dedi. Arasira mesaj atarim, gel bulusalim derim, ama arasira dedi. Kesinlikle umrumda olmadigini sanma dedi, seni ne kadar umursadigimi, simdiye kadar hep ön planda oldugunu biliyosun dedi.
Ben onu sevmekten asla vazgecmicem.
Ama beni buyuk ayriliga hazirlamasindan korkuyorum. Sizce nasil dusunuyor?
Benim onu sevdigimden dahada cok sevdi beni, bundan eminim. Benim tanidigim Engin beni kimselere yar etmez. Ama simdi sanki bambaska biri olmus... Dönmeyecek diye korkuyorum...
Okudugunuz icin cok tesekkur ederim arkadaslar. Hayirli aksamlar.
Yurtdisinda dogma buyume oldugum icin turkcem pek iyi degil, ama derdimi anlatmak icin elimden geleni yapicam.
Benim bir yildan fazla ciktigim sevgilim vardi. Cok mutluyduk, asiktik, adim adim evlilige yol acmistik. Aramizda sevgi saygi hic eksik olmadi.
Fakat ailem ögrenince onu bana uygun bulmayip sirtlarini cevirdiler.
Mart'dan bu yana iki aydir bunalima girdim. Aileden baski, tehditler.. okuldan da ayri baski.. Herseyden bunalmistim. Hislerim birden kaybolmustu sanki.
Ama yanliz sevgilime karsi degil; aileme, kendime, hayata.. Icim bombosdu. Yasamaktan sogumustum resmen.
Sonunda ona toparlanmam icin yanliz kalmak istedigimi, bana zaman tanimasini ve hislerimin hangi alemde oldugunu bilmedigimi söyledim. Ama o beni yanliz birakmadi, birakamadi. En azindan arkadasca destek olmaya calisti, benim ne hisettiklerimi bile bile. Beni kaybetmekten korkuyordu. Böyle olmasi beni dahada bunaltti. Kendimi bir turlu toparlayamadim.
Bir sureligine birakmak istedim ama sonucta bende kaybetmekten korkuyordum. Cunku ne kadar bunalmis olsamda, onu gercekten seviyordum, ama tek istegim hayatimi duzene sokmakti.
Bir hafta önce yollarimizi ayirmamiz gerektigini söyledi bana. Iste o an onu kaybettim dedim kendi kendime. Onu ne kadar cok sevdigimi yeniden anladim. Ama karari kesin. Yollarimizi simdi ayirmazsak böyle surunup gitmeye devam ederiz dedi. Bir iki gun normallesirsin sonra yine tekrar bunalima girersin dedi, ki öyle oldu bir cok kez. Ben simdiye kadar kendimi hic umursamadim, hep seni dusundum, artik bende biktim, kendi hayatima bakmak istiyorum artik dedi.
Beni cok seven, herturlu destek cikan, en iyi arkadasim, sevgilim, iki ay umudunu yitirmeden arkamdan kosan adam, sonunda elimi birakmaya karar verdi, ki onu cok iyi anliyorum aslinda. Onu hicbir zaman bilerek incitmek istemedim, bunalimdaydim. Elimde degildi.
Simdi tam bir haftadir cok kötuyum. Beni anlamasini rica ettim. Iki aydir anlamaya calistim, bende cok hirpalandim, benimkide can dedi. Senin bana öyle bos bos bakman benim icin kolay mi oldu iki aydir dedi.
Simdi ayrilmazsak birdaha birlesemeyiz, eger ikimizde kendimize cekiduzen verirsek ilerde hersey dahada iyi, dahada guzel olur dedi. Birbirimize dahada cok baglaniriz, birbirimizin degerini daha iyi anlariz dedi. Ama bunlarin olmasi icin bizim bir sureligine konusmamamiz gerekiyor dedi. Arasira mesaj atarim, gel bulusalim derim, ama arasira dedi. Kesinlikle umrumda olmadigini sanma dedi, seni ne kadar umursadigimi, simdiye kadar hep ön planda oldugunu biliyosun dedi.
Ben onu sevmekten asla vazgecmicem.
Ama beni buyuk ayriliga hazirlamasindan korkuyorum. Sizce nasil dusunuyor?
Benim onu sevdigimden dahada cok sevdi beni, bundan eminim. Benim tanidigim Engin beni kimselere yar etmez. Ama simdi sanki bambaska biri olmus... Dönmeyecek diye korkuyorum...
Okudugunuz icin cok tesekkur ederim arkadaslar. Hayirli aksamlar.