7 yıllık ilişkim biteli 7 ay olacak ama ben kendimi henüz toparlayamadım. Birlikte olduğumuz günden beri sürekli ayrılıp barıştık. Ayrılmalarımıza sebep onun davranışlarıydı. Benim kadar emek vermiyordu bu ilişkiye ama ben tüm bu olanlara rağmen ondan vazgeçemiyordum. 1 yıl önce yeniden karşıma çıktı, her şey o kadar hızlı ilerledi ki bir anda kendimi ailesinin karşısında buldum. Üniversite son sınıftım KPSS'ye hazırlanıyordum evlilik için erkendi yani fakat babası ailenle tanışsak yüzük taksak dedi ben durumu açıkladım ama pek de ikna olmamıştı. 5 ay konuştuk, babam soruyor ne zaman tanışacağız diye söylenip duruyordu. Sonunda annesiyle bir öğle vakti geldi ama pek de olumlu bir sonuç alamadık. Annesi annemle doğru düzgün konuşmadı, o kadar hazırlık yapmıştık pek değmedi açıkçası. KPSS geçene kadar 1 yıl bekleyelim dedik ama pek de oralı olmadı annesi. Birkaç hafta sonra da ayrıldık. İlk başta babamla sıkıntılarım var deyip kaçtı benden sonra anladım ki ayrılmak istiyor da benden bekliyor. Ben bitirdim sen bilirsin deyip hayatımdan çıktı. Ben uzunca bir süre kendime gelemedim, annem de beni öyle gördükçe daha fazla üzüldü. Geceleri ağladığıma şahit oldu hem kızdı hem üzüldü. Hiçbir şey yokmuş gibi hayatına devam ediyor, geziyor, tozuyor. Sosyal medyadan sürekli farklı kızları takip ediyor. Hem verdiğim emeğe acıyorum hem de ben hâlâ kendimi toparlayamamışken onun hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam etmesine üzülüyorum. Bu zamanları nasıl daha kolay atlatabilirim? Benimle aynı durumları yaşayanlar varsa tavsiyelerinizi beklerim.
) o da bazi seyleri yasamaya ve içine bastırdığı duyguları açığa cikacak. Ne zman vazgecersen o zaman gelir sözü sanirim bu yuzden söylenmiş 
(artik bir önemi olmasa da )
Kendine hobi edin, kendine değer ver anlatmana göre bu kişiler sana değer vermiyor senin sevgini saygını hak etmiyor… Aynaya bak ve kendine bunu yapma 
