Merhaba... Beni bi önceki açtığım konudan hatırlayanlar vardır belki... Konumun ismi "İşin içinden çıkamıyorum..." du.
Hatırlamayanlar için çok kısa bi özet geçmek istiyorum... Benim 3 senelik bi ilişkim var aileler tanışıyor ve çok iyi anlaşıyorlar fakat arada henüz söz, nişan tarzı bişey yok...
Yakın oturduğumuz icin sürekli görüşüyoruz ama ben ilişkimde hiç mutlu değilim... Erkek arkadaşımın ilgisiz tavırları, ağzı bozuk tavırları, aşırı kıskançlıkları, kompleksleri beni çok yordu... Üniversiteyi kazandım ama onun yüzünden gidemedim.....
Şimdi hemen konuya girmek istiyorum... Ben ayrılmayı çok istiyorum ama ayrıldıktan sonra olacakları düşündükçe boğazıma bi düğüm saplanıp kalıyor...
Bizi zamanında çok fazla kıskanan gözler olmuştu, şimdi ayrılırsak çok fazla sevinecek insanlar var etrafta. Benim bunca zaman kimseye karşı bi kötülüğüm dokunmadı.. Erkek arkadaşımın bir sürü çevresi vardı, bir sürü de normal olarak kız arkadaşları vardı. ben bir kere bile erkek arkadaşımı arkadaşlarından koparmaya çalışmadım.. Ama zaman geçti, o olgunlaştı ben olgunlaştım, herkes işine gücüne bakmaya başladı... Dolayısıyla biçok arkadaşından koptu kendiliğinden...
Ama o arkadaşları her zaman benim bilerek onu onlardan kopardığımı düşündüler...
Şimdi ayrılınca hepsi bunu bi zafer olarak görücek, kim bilir ilişkimiz bittikten sonra nasıl kanına girecekler onun... Kim bilir nasıl kötüleyecekler beni... Sonra en başında erkek arkadaşımın ikiz kardeşi var. İkizinin de kız arkadaşı var 2 senedir. En başında o kız çok sevinecek... Hayatı boyunca benimle hep bi rekabet içindeydi. Ben hep onunla kardeş gibi olmaya çalıştım hep iyi olmak istedim ama o en başından benimle samimiyet kurmak istemedi. Zaten yapısı da öyle, soğuk bi kız. Otururuz iki cümle laf etmez.. Yani sırf bana karşı değil herkese karşı böyle... Beni her zaman erkek arkadaşımın ailesinden kıskandı.. Kendisi o kadar samimi olamadığı için kaç defa kıskançlık krizlerine girdi. halbuki ne gerek var böyle şeylere, ben onu ilk gördüğüm an çok sevmiştim. çok istemiştim yakın bi dostluğumuz olsun diye ama olmadı...Şimdi ayrılırsak o da çok sevinecek ayrılığımıza
Ayrılık değil de ayrılık sonrası olacak şeylerden korkuyorum... Sonra düşünüyorum acaba ailesi ne olacak? Ailesi beni çok sever ben de onları kendi ailemden ayrı tutmam. Annesine "anne" diyorum... Bitince nasıl olacak? Arasan bi türlü aramasan bi türlü..
Altından kalkabilir miyim acaba? Erkek arkadaşımla gerçekten hiç mutlu değilim... Ayrılığı kafama koydum ama diyorum ya; ayrılıktan değil de ayrılık sonrası olacakları düşünmek çok üzüyor beni
Aranızda böyle uzun süreli ilişkisini bitiren tecrübeli arkadaşlarım vardır mutlaka, sizler ne yaşadınız ayrılık sonrası? Sizde de böyle bi korku olmuş muydu? Nasıl atlatacağım ben bittikten sonra?