Bilemiyorum, benim küçüklükten beri en büyük korkum yalnız kalmaktı şimdi neredeyse yapayalnız kaldım. Hayatımda kime yakın hissettiysem hep beni aşağıladılar, küçük gördüler, ezik gördüler. Babam da küçüklüğümden beri aşağılar. Karşıma da beni sevecek kimse çıkmadı bilirsiniz işte hep başka şeyler amaçlayan kendi zevklerini düşünen, 5 gr değer vermeyen insanlar çıktı ve ben sevilmemekten yoruldum. Elele tutuşan sevgilileri, parmağında tek taşıyla gezen kızları, sosyal medyada düğün fotoğraflarını ve yaşıtım kızların evlilik haberlerini alıp bebekli fotoğraflarını görünce bilemediğim bir sebepten sevilmeyi hak etmediğimi düşünüyorum, üzülüyorum.Hayatta hep yalnızbaşıma kalacağımı düşünüyorum.Bunu diğer konulara da yazdım aslında. Hayatta da çok beceriksiz bir insanım sorunlar karşısında elim ayağıma tutuşur, güçlü değilim.Sert görünürüm kimse kolay yaklaşamaz ama kimse bilmez en ufak şeyde ağlayıveririm.Bunların üzerine geleceğimin belirsizliği, ne yapacağımı bilemeyişim, yalnızlığım ve beceriksizliğim gelince haliyle korkuyorum ve hayattan bir umudum kalmıyor.
İlginiz için teşekkür ederim. Uzun zamandır kimseye anlatamadığım şeyleri paylaşmama vesile oldunuz. :)