- Konu Sahibi TiredHeart
- #1
Sebebi nedir diyeceksiniz. Bende bilmiyorum.
Benden sürekli şüpheleniyor. ''Arkamdan iş çeviriyorsun bana zarar vermeye çalışıyorsun bana oyun oynuyorsun'' diyor. Çok kafama takıyorum böyle bir duruma kim düşmüştür ki. İnsanın kendi babası... Keşke ilgisiz olsaydı ama bukadar uğraşmasaydı benimle. Zaten bu yüzden bir cilt hastalığına yakalandım. Malesef tedavisi olmayan, fazla stresten kaynaklanan bir hastalık. Öldürmüyor ama görüntü olarak dışlanmama sebeb oluyor. 18 yaşındayım. Bu ağır suçlamalar karşısında hiç birşey yapamıyorum. Konuşuyorum içimi döküyorum. Kabul ediyor sonra yine aynı davranışlar. Bana yan yan bakıyor. Her hareketimin altında birşey arıyor. En ufak birşeyden korkuyorum, irkiliyorum. Geceleri uyuyamıyorum. Kendimi çok çaresiz hissediyorum. Sosyal hayatım tamamen sıfır. Evden çıkmıyorum-çıkamıyorum. Çünkü içimden gelmiyor ki çıkmak istesem bile yapamıyorum sanki herkes bana bakıyor benimle dalga geçiyor. Zaten okul dönemimdede çok dışlanmıştım. Sonra dayanamadım bu kadar yüke okulu bıraktım. Tamamen içime kapandım. Halbuki okadar istiyordum ki okumak iyi biryerlere gelmek. Derslerimde çok başarılıydım hazmetmesi zor birşey çünkü bu halimi kendime yediremiyorum ben okuyup biryerlere gelmeyi hakediyordum, o okulla hiç alakası olmayan şımarık öğrencilerden daha çok ihtiyacım vardı. Bunları hakedicek neyaptım artık ağlamakta içimden gelmiyor. Sürekli dua ediyorum. Ama her akşam olduğunda içime bir kurt düşüyor. Kalbimde bir ağrı oluyor son aylarda sırtımada bir ağrı girdi. Sanki bir anda ölücekmişim gibi.. Ne zaman onlara konuyu açsam dikkat çekmeye çalışıyorsun diyorlar sonrada konuyu kapatmaya çalışıyorlar. Ama sanki birden nefesim daralıyor ölücekmişim gibi oluyorum. Boğuluyorum, ölmek kurtulmak istiyorum bu duygulardan bu hayattan... Ama ölüm çare değil. Bu yüzden çok soğudum ona karşı sevemiyorum, bana bunları yaşatmaya hakkı yok. Ben onun düşmanıymışım gibi davranmasını hiç haketmedim. Kendini şu hayattan tamamen kopmuş kızının yerine bir kere olsun koyuyormuki acaba? Sürekli hayaller kuruyorum çünkü nezaman gerçekleri düşünmesem daha mutlu oluyorum sanki. Bir arkadaşım içimi dökücek hiç kimsem yok. Sadece kendi dünyam var. Ama çok karanlık bir dünya...
Sizce bu çaresizlik içerisinde ne yapabilirim? Benim gibi aciz, zayıf, korkak, zavallı bir insana verebileceğiniz tavsiyeleriniz varmı?
Sizce bu çaresizlik içerisinde ne yapabilirim? Benim gibi aciz, zayıf, korkak, zavallı bir insana verebileceğiniz tavsiyeleriniz varmı?
Son düzenleme: