2 sene önce babam kalp krizi geçirdi daha sonra normal hayatına dönünce hiç sizi düşünmedim aklıma bile gelmediniz dedi başka bir zaman arabayı park ederken annem önümüzdeydi ezicez falan diye korktu ondan bahsediyorduk babamda dalgasına ezerim falan diyodu bende annemi ezersin ama beni ezemezsin dedim sonuçta ondan bir parçayım.Ezerim ben arkadaşım ezemezsin dediği için arabayla çarptım ona dedi.Bende o arkadaşın baba ben kızınım ezemezsin dedim.inatlaşma benimle geç önüme gel nasıl eziyorum görürsün dedi gayet ciddi şekilde.bugün de ilaç almayı unutmuş annem babama.bize geldi Allah belanızı versin yarım akıllısınız dedi.bence babam bizi sevmiyor annemi belki ama ben en azından beni sevdiğini düşünmüyorum terslemez ama laf söylediğinde de ezse ölsem daha iyi yani.bence sırf bize yani çocuklarına annemi sevdiği için katlanıyor babama artık yakın hissetmiyorum kendimi hatta bazen bilmiyorum garip bir his bu.ne yapacağımı bilmiyorum zaten küçüklüğümden beri hep mesafe vardır babamla evde yalnız kalmak bile istemem çünkü paylaşacağım hiç bir şey yok ikimiz olduğumuzda konuşamıyoruz bile zorunlu olmadıkça.