Merhaba kadınlar...
Hemcinslerim bilirsiniz, babalar bizim gözümüzde özeldir, ne derlerse desinler,ne kadar kavga ederlerse etsinler yerleri bellidir. Onları o yerden atmak, uzaklaştırmak da kolay değildir.
Fakat...
Ben unutamayacağım şeyler öğrendim. Bunları anlatamam çünkü bunları yazıya dökmeye hazır değilim.
Babam benim düşündüğüm gibi biri değilmiş, hiç olmamış. Canım o kadar yanıyor ki.
Onu hapsettiğim iyilik kulesinden aşağı düşerken gördüm. Kalbimden biri eksildi sanki.
Onu kalbimdeki baba köşesinde göremiyorum artık.
Keşke babam olduğu gibi davransaydı, o zaman daha mı az canım yanardı?
Canımın bu kadar yanmasına üzülmüyorum çünkü bu öğrendiklerimden sonra kendimi daha güçlü hissediyorum. Bunca yıl olmadığı biri gibi davranan babamı öğrendiğim için belki de. Belki de artık baba karakterinin yalan olduğunu bildiğim içindir.
Artık annemi daha çok seviyorum.Bunca yıl sabrettiği için değil, bana gerçekleri anlattığı için.
Size şunu sormak istiyorum: Hiç içinizden eksilecek kadar hayal kırıklığına uğratan biri oldu mu? Kalbinizdeki baba figürünü hiç kaybettiniz mi?
EK: Babamın aslında ne yaptığını merak eden arkadaşlar için yazma kararı aldım.
Babam bize hep şiddet uygulardı. Sonra değişti dine yöneldi, öyle gösterdi kendini.
Ama bir sorun vardı.Dinine düşkün,Allah rızası düşünen insan kalp kırmazdı. Meğer bize babalık yapmayışının sebebi bizi sevmiyor olmasıymış. Hem kadın hem erkeklerden hoşlanıyormuş. Ve annemden hoş olmayan şeyler istemiş. Detayını bilmiyorum.Fakat zamanında erkek arkadaşı varmış. Babam gözümden öyle düştü ki. Baba bile diyemiyorum,evde kaçıyorum ondan. Anneme de bir şey diyemiyorum. Bu sır bana çok fazla. Babam hep erkeklerin kötü olmasından, insanların kötü olmasından bahsederdi. Kendinden bahsettiğini anlamamıştım. Konu daha derin fakat yüzeysel anlatabiliyorum.