- 22 Ağustos 2025
- 1
- 0
- 1
- 19
bundan iki yıl önce biriyle tanıştım kendisi, en yakın arkadaşımın sevgilisinin, yakın bir arkadaşıydı. İkisi aracılığıyla tanıştık ve zaman içerisinde ona karşı derin duygular beslemeye başladım bu benim için hala şaşırtıcıydı keza hayatımdaki baba figürü o kadar güvenilmez ki Ömrüm boyunca bir erkeğe güvenebileceğimi onu çok fazla sevebileceğimi hatta sevilbileceğimi düşünmüyordum bu bütün düşüncelerimi yıkan ilk insan oldu kendisi zaman ilerledikçe bazı davranış ve yaklaşımlarının benim duygusal yapım için fazla yüzeysel olduğunu düşünmeye başladım bu noktada onun aile ilişkileri kötüye gittiği için(anne ve babası boşanıyor) oldukça kötü günler geçiriyordu ve talihsizlik olacak ki o süreçte benim de aile yapım hali kötüydü(babam annemi aldatıyordu iki küçük kardeşim vardı maddi olarak çok gitgel yaptığımız bir dönemdi) velhasıl kelam yılbaşı gecesinde onun yılbaşını kutlamadığım için ayrılmak istediğini söyledi ve kabul ettim hayli bitkindim sorunlarım başımdan aşkındı ve ona yetişemedim zaman ilerledikçe de başka birinin olduğunu anladım ilk zamanlar onu hiç özlemedim ama sonra çok özlemeye başladım çünkü biz bu süreçte el ele vermeyi başaramamıştık ve ben onunla el ele verebileceğimiz konusunda kesinlikle emindim. dokuz yaşıma kadar babasız büyüdüm bir anda bütün hayatımı değişti hayatıma babamın dahil olmasıyla yepyeni bir sayfa açtım ve o sayfa satırlarla değil lekelerle doldu zaman zaman annemin babama fazla bağlılığı zaman zaman iki küçük kardeşimin daha olması ev içindeki huzursuzluğu büyüttükçe annemin bana yüklediği sorumluluklar arttı onuncu sınıfta açık öğretime geçip çalışmaya başladım elime geçen bütün parayı aileme verdim bu süreçte liseden mezun olup bu seneki Yks sınavına girdim ve gayet güzel bir puan alarak pekçok bölüme rahatlıkla girme konumuna eriştim ancak tam bu noktada babam evi terk ettiği için annem çalışmak zorunda kaldı ve ben üniversiteye gidemedim hayallerim birden çöp oldu psikolojik olarak yaşadığım çöküş tarif edilemez ve bugün yaşıtlarıma baktığım zaman onların hayatlarına bakıyor ve bu koca dünya içerisinde kendimi daha da küçülürken buluyorum sevilbileceğim olan inancım bitti ben kendim de sevemiyorum zaten tahammülüm azalıyor sabrım tükeniyor aileme karşı duyduğum sevgi yavaş yavaş yitip giderken aynı zamanda insanları duyduğum güvensizlik artıyor ben buna engel olamıyorum çok yoruldum ama bunu bile belli edemiyorum sanki çok mükemmel olmak zorundaymış gibi gözlerimi açarken sabahları, geceleri uyumadan evvel hasarlı bir yapı olarak uyuyorum ya da uyumaya çalışıyorum uyku düzenim çok kötü iştahım çok kapandı ve bunları kimseye anlatamıyorum ama içime de sığmıyorlar bazen laf arasında yoruldum diyorum ama bu yorgunluk aslında fiziksel değil kalbim acıyor bir insanın kalbi acır mı, böyle yanar mı? Öyle noktalara denk geldim ki hayattan vazgeçmek istedim kimse neden diye bile sormadı hatta üstüne şımarık ve ilgi istediğimi söylediler ancak şimdi bakıyorum küçük kardeşlerimin en ufak bir Ağlamaları onların psikologlara gitmelerine vesile oluyor. Kişisel gelişimimi sürdürürken toplum içerisinde bir yer edinme rolünü tamamıyla benimserken ve bir noktada artık maske takmaya bu kadar alışmış bir pozisyondayken kendimle baş başa kalmaktan korkar oldum her yalnızlığım da koca bir yıkım ve acıyla karşılaşıyorum ne yapacağımı bilmiyorum geleceği olan bir umudum geçmişimde tutsunbileceğim bir şey de yok çevremdeki insanların beni gerçekten sevip sevmediklerinden bile kuşkulu iken ben kendi ailem tarafından anlaşılmıyorken başkalarına kendimi anlatmaya hiç cesaret edemedim şimdiyse içimde kalan son umudu kaybetmekten korkuyorum bir kez daha hayattan vazgeçmekten korkuyorum
