of of tam benlik konu baban en azından sizi dövmemiş ben ve kardeşlerim hem sözlü hemde fiziki şiddete maruz kaldık hemde o kadar saçma sebeblerden evlendim 30 yaşındayım annemlere her gittiğimde görmek bile istemiyorum ölse hayat bizim için daha iyi olacak gibi geliyor eşim çok iyi sağolsun birde kızım var baba kız ilişkileri çoook güzel onları öyle görünce ondan daha çok nefret ediyorum
çok zor canım bilmezmiyim her an kavgamı çıkacak psikolojisi benim babam hiç unutmam bi arkadaşımın ablası evlenmişti düğünden sonra arkadaşımın evine gitmiştik beni aradı eve çağırdı habersiz gitmişim diye dövdü sonrada istersen şimdi artık git dedi bilmezmiyim daha neler neler Allahtan eşim çok anlayışlı ve iyi bir insan ama ben sorma eşim bazen kızıma kızar 11 yaşında bazen kızdırıyo ben okadar kötü oluyorumki eşimde kızsada asla kızına kıyamaz ama benim psikolojim yerlerde kardeşlerimde öyle aynı evde konuşmadan geçen günler
sizin adınıza çok sevindim inş bizlerede rabbim iyi bir şey nasip eder AMİN...
Ama sonum oyle olacak sanki.. Ara sira yasadigimiz iyi gunler aklima geliyo... Herseye ragmen okuttu beni.. Sadece bu yuzden mi vicdanim elvermiyor bilmiyorum. Ama annem terketse yataklara dusse bakmak icimden gelecek mi bilmiyorum...
evet, affetmek gerekiyor onlari kendi icimizde ama mumkun degil gercekten de. Oldugu gibi kabul edemiyorum onu malesef.
Oturup dertelesebilecegim, acisina icten uzulebilecegim, anlayabilecegim bir babam olsun isterdim...
Ben cocukken savas yasadim. Cok derin mutsuzluklar yasadim. Cocuk gibi hissedemedim. Simdilerde hissettigim seyler gibiydi cocukken hissettiklerim. Hep gulen oynayan arkadaslarima ozenirdim. Herkesin evi sanki bizden daha huzurlu gibi gelirdi. Hickimsenin babasi benim babam gibi olamaz diye dusunurdum...
Hic unutmuyorum bir gun babamin bir arkadasi bizim evimizdeyken kavga cikmisti. Babam kardesimi benim yanimdan almak istemisti goturecekmis... Onu almasin diye o kadar sıkı tutmustum ki, bir de Nihat Amcaa diye bagirmistim yardim etsin diye.. Insan baba diye bagirmak ister degil mi? Butun sevdiklerimi babamdan korumak isterken ona nasil siginip, guvenle dizinde uyuyayim ben? Saclarimi oksamasi bile bana o kadar sinir bozucu geliyor ki suanda.. Onunla temas bile etmek istemiyorum.
Peki terapi gorenler minicik ipuclari verebilirler mi ki kendimizi nasil biraz daha iyi hissedebilecegimiz ile ilgili?
Nasil endiseden kacabiliriz? vs.
((
