Merhaba, aslında nerden başlayacağımı bilemiyorum. Ailem maddi durumu pek iyi olmayan, sürekli idare etmeye çalışan bir aileydi. Babamın hiç öyle bol bol alış veriş yaptığını bilmem. Hep yoktur yani. Mesela iki tane kız çocuğuna sahip olmasına rağmen hiç bir ihtiyacımızdan haberi olmayan biriydi. Ama parası olduğunda da istediğimiz şeyi de alırdı kırmazdı. Annemin de idare eden ve el emeğiyle eve destek olan bir kadın olması sayesinde iki kızkardeş okuduk meslek sahibi olduk. Ve ben bir kaç sene öncesine kadar babamı severdim, kıyamazdım. Hep çok beceriksizdi babam. Ne ben evlenirken ne de kızkardeşim evlenirken hiç katkısı olmadı. Hep yok tu para. Ben evlenmek için acele ettim işe başlar başlamaz evlendim diye kızdılar, kızkardeşim 10 sene çalıştı para biriktirdi ama ailem yine aynı yerinde sayıyordu. Kız bütün herşeyini kendi biriktirdiği parayla yaptı. Babamın yine hiç katkısı olmadı. Biz bunlara hiç kızmadık. Hatta kendi kayınvalidemlerin yanında rezil oldum, arkamda sağlam durmadılar diye ama yine de onlara suç bende beklemedim siz üzülmeyin dedim. Neyse uzatmayayım babam birileriyle ortak bir yer açtı, iyi de kazanıyordu. Oturdukları evi değiştirmek için para biriktiriyorlardı. Biz de eşimle falan memlekete onları ziyarete gitmiştik. Babamın davranışları garip gelmeye başladı. Kızkardeşimle telefonuna baktık. Erkek ismiyle kayıtlı bir numara defalarca aranmıştı. Ve bize .... ya gidiyorum demişti ama ... ya gittiğine dair bildirim mesajları gelmişti telefonuna. Aradığı numarayı alıp numaranın kime ait olduğunu araştırdık ve bir kadın çıktı. Sonra annemle konuştuk, ona bu kadının kim olduğunu sordum. .... ismiyle kayıtlı .... isimli kadın kim dedim. Sapsarı oldu yüzü. Kim bilir kaç senedir aldatıyordu kadını. Sonrasını hiç anlatmak istemiyorum. Sayılı günlüğüne gittiğimiz tatil burnumuzdan geldi. Eşimin karşısında zaten rezildim hepten rezil oldum. Ağlamalar, bağrışmalar vs. Annem sonra elaleme rezil olma korkusundan ve 60 yaşından sonra düzeninin bozulmasından korktuğundan sineye çekti birşey yokmuş gibi davranıyor. Ama ben affedemiyorum. En ufak bir sevgi kalmadı içimde ona karşı. Çünkü bütün bunlar olurken kızkardeşime biz evde yokken tacizde bulunduğunu da öğrendim işte daha 17 yaşlarındayken. Bu kadar mı gözü dönmüş olabilir bir erkeğin anlayamıyorum. Şimdi bizim onu sevmediğimizi biliyor. Ödü kopuyor annem ölecek de biz ona bakmayacağız ortada kalacak diye. Ama annemde de nasıl bir elalem korkusu varmış anlamadım gitti. Kızkardeşime yaptığını bile bile sürdürüyor evliliğini. Demek ki o yaşlarda zor bazı şeyleri kabullenmek. Kızkardeşim de yine yüzüne bakıyor ama nasıl dayanıyor anlayamıyorum. Sanırım annemin hatrına katlanıyor. Kız onca sene içinde tutmuş, en çok ona üzülüyorum ve babamı affedemiyorum.