Ne yapacağımı bilemiyorum, ilişkimiz içinden çıkılmaz saçma sapan bir hal almış durumda ve ikimizi de yormamak adına artık bir karar vermeliyim.
-Dikkat, biraz uzun bir post olacak.-
Anne-babam ben 3-4 yaşındayken boşandılar ve beni babam büyüttü. Annemden kaçırdı ve görüşmemize kesinlikle izin vermedi, anneannem yılda belki 1-2 defa gizli gizli birkaç saatliğine buluşturuyordu bizi, o kadar.
Babam üniversite mezunu, çalıştığı zaman iyi kazanan, kendi işi olan vs bir adam. Ama ağır alkolik. Ve toplumla uyuşamayan, başı yasalarla, diğer insanlarla sık sık derde giren, silah milah pek seven bir insan. Kendimi bildiğimden beri hergün içiyor. Sabah kahvaltısında bile. Sayesinde çok travmatik bir çocukluk geçirdim ve hala etkilerini tam olarak üzerimden atabilmiş değilim. Sarhoş kafayla annemi öldürme planlarından vs bahsederdi sürekli. Şiddet vardı. Diğer çocuklar dışarıda oynarken ben bütün gün evde kilitli otururdum. Yaptığı fedakarlıklar da var tabii, yıkadı, pakladı, saçlarımı örüp kolejlere yolladı. Bir erkek için fedakarlık gerektiren işler, 7 yaşında bir kız çocuğuna bakabilmek.
Ergenliğe girmemle işler iyice çığrından çıktı, zor bir dönem; ben çocukluğumdan taşınan problemlerle daha da ağır atlattım. Sessiz ve içine kapanıktım, öyle olmam gerekiyordu çünkü babam despot ve alkol yüzünden beyni bulanmış sağı solu belli olmayan bir adam. Yardım edecek, konuşabileceğim kimse yoktu. Kendimi kesmeye başladım. Farkettiğinde beni dövüyordu. Bir annenin çok daha farklı yaklaşabileceği ve halledebileceği klasik ergen problemleri yüzünden beni(ve kendini) hiç tanımadığım yerlere kitliyor ve günlerce içip, dövüyordu. Kaçmaya çalışıyordum, sokak ortasında saçımdan çekip dövüyordu. Kısacası bir sürü rezillik yaşandı, kişiliğimde,hayatımda onarılması çok güç hasarlar bıraktı.
14 yaşımda polise sığındım ve annemin yanına taşındım. O günden beri de babamla bölük pörçük görüştük. Birkaç yemek, arada maddi konularda destek oldu. Telefonda konuşurken bile bir anda kendi kendine delirip çok ağır laflar edebiliyor. Sürekli içiyor. Çok dengesiz ve herhangi bir hata, ya da ona göre hata, ya da sanrı durumunda yapabileceklerinin, yapmayacaklarının garantisi yok.
Ama beni çok seviyor. Hiç evlenmedi, tek çocuğu benim. Ve benim için herşeyi yapmaya hazıır. Hastalıklı bir sevgi ama bunu biliyorum.
Annemin evinde üvey baba,kardeş vs olduğundan fazla geldiğimi düşündüm, erken ayrıldım evden; 20 yaşından beri yalnız yaşıyorum, iyi kötü kazanıyorum, evimi geçindiriyorum. Ama bu sırada üniversite eğitimim yarım kaldı. Bu sene tekrar sınava hazırlanacağım. İkisini bir arada nasıl götürebiliyorum bilmiyorum, yoruldum çok. Arkamda baba desteğinin olmasını çok isterdim. Ama bu şartlarda onunla ilişkimizi düzeltmeli miyim yoksa hayatımdan tamamen çıkarmalı mıyım bilmiyorum. Yıllardır iki arada bir derede, muallakta ilişkimiz ve ikimizi de çok yoruyor bu durum.
Siz olsanız ne yapardınız? :çok üzgünüm:
-Dikkat, biraz uzun bir post olacak.-
Anne-babam ben 3-4 yaşındayken boşandılar ve beni babam büyüttü. Annemden kaçırdı ve görüşmemize kesinlikle izin vermedi, anneannem yılda belki 1-2 defa gizli gizli birkaç saatliğine buluşturuyordu bizi, o kadar.
Babam üniversite mezunu, çalıştığı zaman iyi kazanan, kendi işi olan vs bir adam. Ama ağır alkolik. Ve toplumla uyuşamayan, başı yasalarla, diğer insanlarla sık sık derde giren, silah milah pek seven bir insan. Kendimi bildiğimden beri hergün içiyor. Sabah kahvaltısında bile. Sayesinde çok travmatik bir çocukluk geçirdim ve hala etkilerini tam olarak üzerimden atabilmiş değilim. Sarhoş kafayla annemi öldürme planlarından vs bahsederdi sürekli. Şiddet vardı. Diğer çocuklar dışarıda oynarken ben bütün gün evde kilitli otururdum. Yaptığı fedakarlıklar da var tabii, yıkadı, pakladı, saçlarımı örüp kolejlere yolladı. Bir erkek için fedakarlık gerektiren işler, 7 yaşında bir kız çocuğuna bakabilmek.
Ergenliğe girmemle işler iyice çığrından çıktı, zor bir dönem; ben çocukluğumdan taşınan problemlerle daha da ağır atlattım. Sessiz ve içine kapanıktım, öyle olmam gerekiyordu çünkü babam despot ve alkol yüzünden beyni bulanmış sağı solu belli olmayan bir adam. Yardım edecek, konuşabileceğim kimse yoktu. Kendimi kesmeye başladım. Farkettiğinde beni dövüyordu. Bir annenin çok daha farklı yaklaşabileceği ve halledebileceği klasik ergen problemleri yüzünden beni(ve kendini) hiç tanımadığım yerlere kitliyor ve günlerce içip, dövüyordu. Kaçmaya çalışıyordum, sokak ortasında saçımdan çekip dövüyordu. Kısacası bir sürü rezillik yaşandı, kişiliğimde,hayatımda onarılması çok güç hasarlar bıraktı.
14 yaşımda polise sığındım ve annemin yanına taşındım. O günden beri de babamla bölük pörçük görüştük. Birkaç yemek, arada maddi konularda destek oldu. Telefonda konuşurken bile bir anda kendi kendine delirip çok ağır laflar edebiliyor. Sürekli içiyor. Çok dengesiz ve herhangi bir hata, ya da ona göre hata, ya da sanrı durumunda yapabileceklerinin, yapmayacaklarının garantisi yok.
Ama beni çok seviyor. Hiç evlenmedi, tek çocuğu benim. Ve benim için herşeyi yapmaya hazıır. Hastalıklı bir sevgi ama bunu biliyorum.
Annemin evinde üvey baba,kardeş vs olduğundan fazla geldiğimi düşündüm, erken ayrıldım evden; 20 yaşından beri yalnız yaşıyorum, iyi kötü kazanıyorum, evimi geçindiriyorum. Ama bu sırada üniversite eğitimim yarım kaldı. Bu sene tekrar sınava hazırlanacağım. İkisini bir arada nasıl götürebiliyorum bilmiyorum, yoruldum çok. Arkamda baba desteğinin olmasını çok isterdim. Ama bu şartlarda onunla ilişkimizi düzeltmeli miyim yoksa hayatımdan tamamen çıkarmalı mıyım bilmiyorum. Yıllardır iki arada bir derede, muallakta ilişkimiz ve ikimizi de çok yoruyor bu durum.
Siz olsanız ne yapardınız? :çok üzgünüm: