- 9 Eylül 2024
- 48
- -6
- 3
- 24
- Konu Sahibi gecemavisi3
- #1
Merhaba hanımlar, biraz içimi dökmek istiyorum. O yüzden böyle bir konu başlığı açtım. Uzun olabilir , sonuna kadar okuduysanız teşekkür ederim.
Ben 23 yaşındayım üniversite okuyorum. Hayatım gerçekten babam yüzünden eziyet ve işkence gibi geçti, geçiyor. Kendisi ağır narsist ve bence bipolar bozukluğu olan, sağlıklı olmayan bir birey.
Annemle evlenmeleri görücü usulü ile olmuş. Aralarında 20 yaş fark var. Babam aşırı kıskanç ve art niyetli birisi olduğu için annemi evliliklernin ilk yılları eve kapatırmış. Cebine 5krş para vermezmiş . Abim çok acıktığı zaman gidip komşudan ekmek alırmış.
Bunun sebebi fakirlikten değil , babamın anneme it gibi davranmasından kaynaklı. Herkesin içinde yumruk da atarmış tokatta atarmış . Anneme çok eziyet etmiş , annem aşık olduğu için ayrılamamış. Ayrılsam da abimle beni alamaz bakamaz diye düşünmüş , cesaret edememiş. Belki de böyle yaşamak daha kolay gelmiştir bilmiyorum . Ama hayatımda bir gün bile bizim evde huzurlu tek bir gün bile geçiremedim.
Ben büyüdüm abim evden 18 yaşında ayrıldı. Asıl olaylar o zaman başlıyor . Annem stresten kansere yakalandı, babam trafik kazası geçirdi, vereme yakalandı, annem ağır ameliyatlar atlattı, babam coronadan entübe oldu ölecek cesedini hazırlayın dediler onu atlattı, annemin ciğerine pıhtı attı bacağına pıhtı attı, babam pankreastan dolayı 1 ay hastanede yattı, felç geçirdi vs. Bunların hepsi art arda yaşandı . Tabii bizimkiler birbirine destek olmak yerine sürekli kavga dövüş çıkıyordu evde. Arada ben kalmıştım. Babamın attığı yumrukları , evden kovmalarını , sırf eşofman altım biraz dar diye bana orsbu demelerini unutamıyorum. Babamı kaç kes p.rno izlerken yakaladım. Bizim gördüğümüzü bilmesine rağmen ulu orta izlemekten hiç çekinmedi. Annemi defalarca aldattı.
Ben bu olaylar başladığında 15 yaşındaydım . Cehennem gibi geçiyordu günlerim , okuldan koşarak geliyordum, evde yemek yapabilmek için. Kardeşimle ben ilgileniyordum. Evin faturalarını ben ödüyordum. Sabahlara kadar annemin başında bekliyordum. Derslerim mükemmeldi fakat stresten kaynaklı olarak aşırı yıprandım ders çalışacak psikolojim kalmadı . Masaya her geçtiğimde ailemin kanlı bedeni gözlerimin önüne geliyordu . Acaba ilk kim ölecek diye düşünmekten kafayı yiyordum. Herkes kendisi için destek bekler oldu. Ben herkese destek verirken onlar her defasında benim ağzıma sçtılar.
Bu olaylar düzeldi fakat babam daha da kötüleşti. Her gün kavga çıkartmaya başladı. Önceden de böyleydi ama artık benim tahammül seviyem azaldı. Evde kavgasız günümüz geçmez oldu. Sadece bizimle değil komşularımızla akrabalarımızla bile kavgalar yaşadık(hala yaşıyoruz). O kadar iğrenç birisi ki , insanın gözüne baktığı an kendinizi itten beter hissediyorsunuz. Sanki karşısında ki insan değil de dünyanın en iğrenç varlığıymış gibi konuşup hakaretler ediyor. Bana kaç kere senin amk orsbu çocuğu piç serefsiz ananı skm gibi hakaretler etti.
Her defasında daha da düştüm. Güçlü olmaya çalıştıkça daha da üstümden geçip gitti. Sadece benim değil annemin de . Ben üniversite kazandım, okuyorum, bitmesine 2 yıl var . Farklı bir şehirde okuduğum için sadece yazları evdeyim. Uyku saatimden tutun ( sabah 10 da uyandığım için kaç kez ağzıma sıçtı) tuvalette kullandığım peçeteye kadar lafını yapıyor. Ben zaten gidicem ama annem ve kardeşim babamın yanında kalmak zorundalar .
uzun zaman önce yaşama hevesim katledildi hala tutunmaya çalışıyorum.
Baba senden nefret ediyorum . Hayatımda ki en büyük ve hiç bitmeyen bir sorunsun. Senden her ne kadar kaçmaya çalışsam da arkamda annemleri bırakma korkusuyla sana muhtaç hissediyorum. Annemin aylık ilaçlarını ödeyemeyeceğimiz için boşanamıyor. Ek işe girsem bile ailemi alıp başka bir yere gidemiyorum. Elim kolum bağlı , napıcam bilmiyorum. Yaşamak gerçekten güzel mi merak ediyorum.
Ben 23 yaşındayım üniversite okuyorum. Hayatım gerçekten babam yüzünden eziyet ve işkence gibi geçti, geçiyor. Kendisi ağır narsist ve bence bipolar bozukluğu olan, sağlıklı olmayan bir birey.
Annemle evlenmeleri görücü usulü ile olmuş. Aralarında 20 yaş fark var. Babam aşırı kıskanç ve art niyetli birisi olduğu için annemi evliliklernin ilk yılları eve kapatırmış. Cebine 5krş para vermezmiş . Abim çok acıktığı zaman gidip komşudan ekmek alırmış.
Bunun sebebi fakirlikten değil , babamın anneme it gibi davranmasından kaynaklı. Herkesin içinde yumruk da atarmış tokatta atarmış . Anneme çok eziyet etmiş , annem aşık olduğu için ayrılamamış. Ayrılsam da abimle beni alamaz bakamaz diye düşünmüş , cesaret edememiş. Belki de böyle yaşamak daha kolay gelmiştir bilmiyorum . Ama hayatımda bir gün bile bizim evde huzurlu tek bir gün bile geçiremedim.
Ben büyüdüm abim evden 18 yaşında ayrıldı. Asıl olaylar o zaman başlıyor . Annem stresten kansere yakalandı, babam trafik kazası geçirdi, vereme yakalandı, annem ağır ameliyatlar atlattı, babam coronadan entübe oldu ölecek cesedini hazırlayın dediler onu atlattı, annemin ciğerine pıhtı attı bacağına pıhtı attı, babam pankreastan dolayı 1 ay hastanede yattı, felç geçirdi vs. Bunların hepsi art arda yaşandı . Tabii bizimkiler birbirine destek olmak yerine sürekli kavga dövüş çıkıyordu evde. Arada ben kalmıştım. Babamın attığı yumrukları , evden kovmalarını , sırf eşofman altım biraz dar diye bana orsbu demelerini unutamıyorum. Babamı kaç kes p.rno izlerken yakaladım. Bizim gördüğümüzü bilmesine rağmen ulu orta izlemekten hiç çekinmedi. Annemi defalarca aldattı.
Ben bu olaylar başladığında 15 yaşındaydım . Cehennem gibi geçiyordu günlerim , okuldan koşarak geliyordum, evde yemek yapabilmek için. Kardeşimle ben ilgileniyordum. Evin faturalarını ben ödüyordum. Sabahlara kadar annemin başında bekliyordum. Derslerim mükemmeldi fakat stresten kaynaklı olarak aşırı yıprandım ders çalışacak psikolojim kalmadı . Masaya her geçtiğimde ailemin kanlı bedeni gözlerimin önüne geliyordu . Acaba ilk kim ölecek diye düşünmekten kafayı yiyordum. Herkes kendisi için destek bekler oldu. Ben herkese destek verirken onlar her defasında benim ağzıma sçtılar.
Bu olaylar düzeldi fakat babam daha da kötüleşti. Her gün kavga çıkartmaya başladı. Önceden de böyleydi ama artık benim tahammül seviyem azaldı. Evde kavgasız günümüz geçmez oldu. Sadece bizimle değil komşularımızla akrabalarımızla bile kavgalar yaşadık(hala yaşıyoruz). O kadar iğrenç birisi ki , insanın gözüne baktığı an kendinizi itten beter hissediyorsunuz. Sanki karşısında ki insan değil de dünyanın en iğrenç varlığıymış gibi konuşup hakaretler ediyor. Bana kaç kere senin amk orsbu çocuğu piç serefsiz ananı skm gibi hakaretler etti.
Her defasında daha da düştüm. Güçlü olmaya çalıştıkça daha da üstümden geçip gitti. Sadece benim değil annemin de . Ben üniversite kazandım, okuyorum, bitmesine 2 yıl var . Farklı bir şehirde okuduğum için sadece yazları evdeyim. Uyku saatimden tutun ( sabah 10 da uyandığım için kaç kez ağzıma sıçtı) tuvalette kullandığım peçeteye kadar lafını yapıyor. Ben zaten gidicem ama annem ve kardeşim babamın yanında kalmak zorundalar .
uzun zaman önce yaşama hevesim katledildi hala tutunmaya çalışıyorum.
Baba senden nefret ediyorum . Hayatımda ki en büyük ve hiç bitmeyen bir sorunsun. Senden her ne kadar kaçmaya çalışsam da arkamda annemleri bırakma korkusuyla sana muhtaç hissediyorum. Annemin aylık ilaçlarını ödeyemeyeceğimiz için boşanamıyor. Ek işe girsem bile ailemi alıp başka bir yere gidemiyorum. Elim kolum bağlı , napıcam bilmiyorum. Yaşamak gerçekten güzel mi merak ediyorum.
