Babacığım... Bu kelime bana öyle uzak ki, söylendiğinde, acaba nasıl söylüyorlar diyorum hep... Benim babam hala yanı başımda ama bir o kadar uzak...
Çok ama çok sinirli biriydi, tek bir fiske yemedik ama gözümüze bakması yeterdi, kızkardeşim ve ben hep korkarak büyüdük, zor savunduk haklı olduğumuz zamanlarda kendimizi, çünkü biz hep haksızdık nedense, bütün kuzenlerim, bize istediklerini yapardı, karşı geldiğimizde, babana dersek görürsün diyerek bizi korkuturlardı... Kuzenlerimi bizden çok sevdi hep, masasında bizim resmimiz değil, onların resmi vardı, onların canı bir şey istediğinde hemen alınırdı ama bizimkinin aciliyeti yoktu... Bazen öyle çok üzülüyorum ki, yine de seviyorum onu...