- Konu Sahibi bir_bulut_olsam
- #21
o kadar doluyum o kadar yorgunum ki....
içimi bende dökmek istiyorum belkide ilk defa... haykırmak istiyorum sizlerin yorumlarını okuyunca gözyaşlarıma engel olamadım...
ben babamı 7 yaşında kaybettim bir trafik kazasında okulların açılmasına 7 gün varken ölmüştü...okula başladım.. hersene başında öğretmenler babanız ne iş yapıyor diye soruyordu... ve öğrenen herkes o yaşta herkes çocuk neticede.. aa senin baban yok mu yani diye sorardı... daha sonra yeni bir ortama girdiğimde kimin kızısın sen baban kim gibi sorular.. insanlarla tanışmaktan yeni ortama girmekten nefret ettim büyüdükçe...
benim annemde çalışıyordu ev kendimizindi ve bir evimiz daha vardı maddi olarak sıkıntımız yoktu ama insanlar sanki çok kötü durumdaymışız gibi baktı...ki gerçek sınıfta maddi durumu en iyi öğrenci bendim. çünkü annem herşeyimizi kat kat fazla alırdı.
orta okul da öğretmen çeşitliliği arttı ve her öğretmen sordu. bir kaçına söylememiştim öldüğünü emekli demiştim. söyleyince gelen orulardan kaçmıştım. ne zaman öldü.. nasıl öldü.. eviniz var mı maaşınmız var mı size kim bakıyor.. çok yorulmuştum. sonra sınıf öğretmenine söyledim öğretmenler odasında. o da diğer hocalara...
en zoru lise 2deydi.. o sene okulumuz yeni binaya taşınmıştı.. bu taşındığı yere giderken babamın kaza yaptığı yerden geçiyorduk ve o sene tam 10 yıl olmuştu ölelii ben 17 yaşına girmiştim artık. sınıfa o sene bir kız geldi.. anne babası kazada ölmüş...yeni ölmüşler kötü durumdaydı sinirliydi. onlarında arabası beyazdı. zaten takıntılarımın tamamen başladığı sene oldu o yıl.. tarih öğretmeni yeni gelmiş ve tanışmak istiyor sınıfla anne babayı soruyor...o arkadas konu açılınca dersten çıktı.. ama sıra bana gelmişti. bana sordu cevapladım sonra başladı arkadasınıza yardımcı olun gibi vaaz vermeye.. bende bağırdım kitabı yüzüne fırlatıp çıktım. 3 hafta kadar gitmedim dersine.. en sonunda annem farketti anlattım.. ama çook utandım çok çokk eziklik hissettim...daha sonra bu konu açıldığı an bu konuda konuşmak istemiyorum deyip kapatıyorum.
evlenmeye karar verdim...istemeye geldiler yokluğunu hissettim.. düğünüme az bir zaman kaldı.. gayret kuşağımı babamın bağlamasını çok isterdim ama o yok.. o kadr zorluyor ki bu beni... iyi ki eşim ve ailesi bu konuda ki hassasiyetimi biliyor asla konusunu açmıyor ve açtırmıyolar.
canım sen o kadar iyi anlıyorumki.aynen benim yasadıklarımı yasamışsın.aynen bende yeni insanlarla tanısmaktan korktum nefret ettim..yasadıklarımız aynı..dertlerimiz aynı..
kulda gerçi tüm öğretmenleri biliyor ama işte baban ne iş yapıyr dedğinde bile ağlıyormus.hele o rüyalar elını elımde hisetmler neler neler ağlamalar kardesim rüyasında görüyor ağlayarak kalkıoyr
