Başlıktan da anlaşılacağı üzere babam yok. 10 yıl oldu görüşmeyeli. Annemle ayrıldılar ama annemle birlikte beni de boşadı sanki babam. Üstelik tek evladıyım onun. Gittiğinde 17 yaşındaydım. Üniversite sınavına hazırlanıyordum. Yaşımın verdiği ruh halini düşünsenize. Yıkıldım resmen. Ona rağmen aradım sürekli babamı. Lütfen benden kopma, sen beni ara ben sana koşa koşa gelirim dedim. Dedim ama dinletemedim. Kendi kafasında yarattığı hikayeye inandı ve benden bir çırpıda uzaklaştı. En son aradığımda görüşelim diye şahsi işlerim var gelemem dedi. Beynimden vurulmuşa döndüm. Şahsi iş mi?????? Evlattan daha şahsi ne işi olabilirdi ki bir annenin ya da babanın????? Tamam dedim, öldü kızım senin baban, öyle kabul et...Fakat olmadı, olmuyor. Evlendim anne oldum. Yine de alışamıyor insan. 3 aylık evliydim evime icra gönderdi. Neymiş resmi nikahtan sonra 2 ay daha nafaka almışım. Evet doğru ama o zaman evlenmemiştim ki eşimle sadece atama kolaylığı için nikah kıydırmıştım. Yani babamdan gelecek paraya henüz ihtiyacım vardı. Ama babam onu da çok gördü bana. Aldığım 400 TL yi 850 TL olarak icra yoluyla aldı elimden. Oğluma yeni hamileydim o zaman. Yıkımın daha büyüğünü yaşadım. Eşime ve ailesine karşı mahcup olduğuma mı yanayım, o zaman eşimin eli çok sıkışıktı düğünden yeni çıkmıştı setimi bozdurmak zorunda kaldım, ona mı yanayım. Şimdi hala gelse, kapıma dayansa, özledim seni kızım dese. Gözyaşları içinde boynuna sarılırım herhalde. Babasızlık öyle zor ki. Yaşadıklarımın hesabını sormak bana düşmez. Rabbime havale ettim ben. Düşse kalsa, hastalansa yine ben bakarım. Ellerimden kayıp gidenlerin hesabını mahşer-i kübraya bıraktım.. Hamile olduğumdan oldukça duygusalım daha fazla bahsedemeyeceğim. Hayatta sevdiklerinizin kıymetini bilin. Hele babanız arkanızda ise sizi seviyor ve kolluyorsa daha ne ister ki insan. Yatın kalkın şükredin..