Bakımsız olmak , sosyal fobi, eş tarafından beğenilmemek

Merhabalar , ben öğretmenim . Lise yıllarından beri yoğun olarak sosyal fobi yaşıyordum . Üniversite çalişma hayatı derken aştım . Şu an sadece topluluk önünde konuşmada sorun yaşıyorum . Bir de takım elbiseli erkek olunca eşim dahil , çok tedirgin oluyorum( küçükken yaşadiğim bir travmadan dolayı , biliyorum)ancak bunu aşamıyorum...
Gel gelelim hayatımı nasıl etkilediğine, bu topluluk önünde konuşma fobisi yüzünden , sürekli okulda korku yaşiyorum, ya resmî yazı gelirde öğretmenler ile eğitim olurda konuşmam gerekirse vs vs..
Kafam o kadar doluyor ve içsel olarak bi huzursuzluk korku yaşiyorum ki bunlarla , günlük hayata zor adapte oluyorum zaman zaman . Bu nedenle de kendimi kapatıyorum diş dünyaya . Ben nasıl olsa diğer insanlardan geriyim . Bana değmez koyafet almaya, şuna değmez buna değmez . Ortaya çok sade , sıradan , bakımsız biri çıkıyor . Hep idare ediyorum kendime bşr şey almamaya çalişiyorum ama çocuklara ve kendim dişinda her şeyim önemli olduğunu düşünüyorum . Haliyle eşim de bakımsız değersiz birini görüyor . Ne bir hediye alır ne hatası içim özür diler . Ne teşekkğr eder yaptıklarım içim . Üstelik ailemle telefonla konuşmam dan rahatsız olur iş yapmamı bekler sürekli . Ne kitap okuyorum ne samimi bi arkadaşim var . Ne de komşum . Aileme uzak bir şehirdeyim .eşim durduk yere çocuğu bi tut dedim diye çok yorulmuş akşamı bana zehir etti . Bağriş çağris .... kendimden nefret ediyorum yetersiz görüyorum çok yetersiz , değersiz . Nasıl aşacağim ben nasıl düzeleceğim . Lütfen yol gösterin
Oyyy kuzumm yaaa. 😔

Cnm ilk olarak baskın veya ilgisiz bir ailede yetişmişsin belli. Çok az söz hakkına sahip olmuşsun. Bundan dolayı söz sıradı sana geldiğinde heyecanlanıyorsun. Çünkü sanki tek şansın var ve kendini gösterdin gösterdin gösteremedin bi daha Allah bilir ne zamana içgüdüsü. Tamamen bilinçaltı bir durum. Bunu aşmak için ayna karşısına geç ve birilerine akıl ver. Etrafındaki olaylara ayna karşısında yorum yap. Zamanla bir yerlerde konuşmak daha kolay hale gelecek. İnsan içine çıkmanın ne kadar basit ve sıradan olduğunu kendine kanıtlayacaksın.

2. Olarak sen kendini değersiz görürsen dünya değersiz görür. Yüksek derecede değersizlik duygusuna sahipsin. Yine ailenin seni bir birey olarak görmemesinden değer vermemesinden kaynaklanıyor. Annenin değer vermediği çocuk kendini suçlu hisseder. Öyle suçludur ki annesi bile sevmemiştir. Bu bilinçaltı insanı kahreder. O çocuk ne kadar büyüse de hiç birşeye kendini layık görmez. Detaylı anlatmayayım. Değersizlik duygusunu araştırabilirsin. Ama canım her insan kendi değerini belirler. Bu dünyada herkesin nefes hakkı sabittir. Ben buna layığım ben böyle değersizim diye düşünen sensin. Ve etrafında herkesi buna ikna ediyorsun. Tam tersini de başarabilirsin. Bu senin elinde. Sen kendine değer vermezsen kimse vermez. Sen bunu hak etmiyor musun. Sen kendine iyi davranmazsan kim davranacak. Senin elinden kim tutacak. Kendine merhamet et ve hadi bunu başar. Bir kıyafetle başlayacak biliyorsun. Aldığın bir elbise bu çorabı sökecek hadi başla.

3. Olarak eşine karşı bir imaj çizdin. Sınırlarını kendin belirledin. Ben ruj sürsem garipser ben şunu giysem garipser flan diye sınırlarını büyük bir özenle koruyorsun. Canım garipsesin bir gün şaşırır iki gün şaşırır. Dalgaya vur. Bundan sonra böyle diyceksin. Hevesli gözükmekten korkma. O senin eşin. Biz eşlerimize duvarlar örüp sonra da o duvarları aşmasını bekliyoruz. Erkekler öyle cesur değil canım. Onlar o duvarları aşmak yerine o duvarlarla yaşamaya alışırlar. Bundan dolayı aranıza ördüğün bu duvarı yıkmak sana düşüyor. Evini canlandırmak senin elinde. Hadi kocanın aklını başından al. Yapbilirsin bunu biliyorsun.

Hepsini birden başarmak için kendine yüklenme. Yavaş yavaş. Belki bir elbise belki bir ruj. Belki bir veliyle görüşme iletişim. Bir yerden başla gerisi akacak. 😇
 
İlk işiniz bir psikiyatrist ya da psikolog ile görüşmek olmalı. Neticede uzun yıllar süren bir fobiden bahsediyoruz. Neyse onu geçtik.

Hemen yarın bir kuaföre gidin. Saçınıza bakım yaptırın. Kestirip/ boyatin ne isterseniz. Manikür falan yaptırın. Sonra fazla kilonuz varsa diyete girin, ufak egzersizler yapın evde. Burada bir sürü topik var bunlara bakın. Kilonuz yoksa bile egzersiz yapın çok iyi geliyor. Sonra küçük bir alışverişe çıkın. İki üç parça üst baş alın. İnsan kendine baktı mi havası değişiyor. Yani bir ruj bile sürsen ayrı bir etkisi oluyor. Ben pek süslü değilimdir, bu aralar hafif makyaj yapıyorum eşimin bana bakışı değişti yeminle ki en pasaklı halime bile aşkla bakar o ayrı. İnanın tüm bunlar kendini beğenmeye yardımcı. Özgüven kendini beğenmekten geciyor ve öz bakımı aynada gördüğümüz kadını beğenmek için yapalım. Kimse için değil.
Eşim bana karşi hiç bir zaman aşkla bakmadı . Çirkin değilim bilakis güzel de sayılırım ama annesi sürekli Çirkin düşüncesini empoze ediyor . Bakımlı olmadiğim için belki de . Ama diyorum ya ilgi yok . Hiç bşr zaman gönül almaz . Doğum günleri vs özel gün bilmez. Tek iletişimimiz market alişverişi çocuk başarısı ...vs. Evlilikten kendimden çok sıkıldım
 
Oyyy kuzumm yaaa. 😔

Cnm ilk olarak baskın veya ilgisiz bir ailede yetişmişsin belli. Çok az söz hakkına sahip olmuşsun. Bundan dolayı söz sıradı sana geldiğinde heyecanlanıyorsun. Çünkü sanki tek şansın var ve kendini gösterdin gösterdin gösteremedin bi daha Allah bilir ne zamana içgüdüsü. Tamamen bilinçaltı bir durum. Bunu aşmak için ayna karşısına geç ve birilerine akıl ver. Etrafındaki olaylara ayna karşısında yorum yap. Zamanla bir yerlerde konuşmak daha kolay hale gelecek. İnsan içine çıkmanın ne kadar basit ve sıradan olduğunu kendine kanıtlayacaksın.

2. Olarak sen kendini değersiz görürsen dünya değersiz görür. Yüksek derecede değersizlik duygusuna sahipsin. Yine ailenin seni bir birey olarak görmemesinden değer vermemesinden kaynaklanıyor. Annenin değer vermediği çocuk kendini suçlu hisseder. Öyle suçludur ki annesi bile sevmemiştir. Bu bilinçaltı insanı kahreder. O çocuk ne kadar büyüse de hiç birşeye kendini layık görmez. Detaylı anlatmayayım. Değersizlik duygusunu araştırabilirsin. Ama canım her insan kendi değerini belirler. Bu dünyada herkesin nefes hakkı sabittir. Ben buna layığım ben böyle değersizim diye düşünen sensin. Ve etrafında herkesi buna ikna ediyorsun. Tam tersini de başarabilirsin. Bu senin elinde. Sen kendine değer vermezsen kimse vermez. Sen bunu hak etmiyor musun. Sen kendine iyi davranmazsan kim davranacak. Senin elinden kim tutacak. Kendine merhamet et ve hadi bunu başar. Bir kıyafetle başlayacak biliyorsun. Aldığın bir elbise bu çorabı sökecek hadi başla.

3. Olarak eşine karşı bir imaj çizdin. Sınırlarını kendin belirledin. Ben ruj sürsem garipser ben şunu giysem garipser flan diye sınırlarını büyük bir özenle koruyorsun. Canım garipsesin bir gün şaşırır iki gün şaşırır. Dalgaya vur. Bundan sonra böyle diyceksin. Hevesli gözükmekten korkma. O senin eşin. Biz eşlerimize duvarlar örüp sonra da o duvarları aşmasını bekliyoruz. Erkekler öyle cesur değil canım. Onlar o duvarları aşmak yerine o duvarlarla yaşamaya alışırlar. Bundan dolayı aranıza ördüğün bu duvarı yıkmak sana düşüyor. Evini canlandırmak senin elinde. Hadi kocanın aklını başından al. Yapbilirsin bunu biliyorsun.

Hepsini birden başarmak için kendine yüklenme. Yavaş yavaş. Belki bir elbise belki bir ruj. Belki bir veliyle görüşme iletişim. Bir yerden başla gerisi akacak. 😇
Aslında baskın bir ailede büyümedim ama ablam çok baskındı. Her şeyde sorun çıkarır kıskanırdı.bu yüzden onun gönlü olsun diye ben hep susturuldum . Sen akıllısın sus 🤫 hep onun dediği oldu . İkimize bir şey lımdı diyelim ilk o seçti diğeri bana kaldı . Bunun gibi . Ama annem değer verdi , ama o da ablamdan çekinirdi sorun çıkaracak diye ve hala da öyle . Üzerimde baskısını hissediyorum ablamın ve annemin korkusunu da anlıyorum ...
İnanır mısınız kendime bşr şey aldığım zaman suçlu hissediyorum eğer onun yoksa. İkimizde evliyiz ve maddiyatkarımız iyi .
Suçlanıyorum hep ondan bir tık bşr şeyim iyi olsa içten içe suçlu hissediyorum . Ve sevinemiyorum 😞
Evet kendimi bi şeye layık göremiyorum ...
Eşime de hak veriyorum kimse paspal bi eş istemez . Kararsız , özgüvensiz ,
 
Merhabalar , ben öğretmenim . Lise yıllarından beri yoğun olarak sosyal fobi yaşıyordum . Üniversite çalişma hayatı derken aştım . Şu an sadece topluluk önünde konuşmada sorun yaşıyorum . Bir de takım elbiseli erkek olunca eşim dahil , çok tedirgin oluyorum( küçükken yaşadiğim bir travmadan dolayı , biliyorum)ancak bunu aşamıyorum...
Gel gelelim hayatımı nasıl etkilediğine, bu topluluk önünde konuşma fobisi yüzünden , sürekli okulda korku yaşiyorum, ya resmî yazı gelirde öğretmenler ile eğitim olurda konuşmam gerekirse vs vs..
Kafam o kadar doluyor ve içsel olarak bi huzursuzluk korku yaşiyorum ki bunlarla , günlük hayata zor adapte oluyorum zaman zaman . Bu nedenle de kendimi kapatıyorum diş dünyaya . Ben nasıl olsa diğer insanlardan geriyim . Bana değmez koyafet almaya, şuna değmez buna değmez . Ortaya çok sade , sıradan , bakımsız biri çıkıyor . Hep idare ediyorum kendime bşr şey almamaya çalişiyorum ama çocuklara ve kendim dişinda her şeyim önemli olduğunu düşünüyorum . Haliyle eşim de bakımsız değersiz birini görüyor . Ne bir hediye alır ne hatası içim özür diler . Ne teşekkğr eder yaptıklarım içim . Üstelik ailemle telefonla konuşmam dan rahatsız olur iş yapmamı bekler sürekli . Ne kitap okuyorum ne samimi bi arkadaşim var . Ne de komşum . Aileme uzak bir şehirdeyim .eşim durduk yere çocuğu bi tut dedim diye çok yorulmuş akşamı bana zehir etti . Bağriş çağris .... kendimden nefret ediyorum yetersiz görüyorum çok yetersiz , değersiz . Nasıl aşacağim ben nasıl düzeleceğim . Lütfen yol gösterin
İşin uzmanından destek almanızi bi psikologla görüşmenizi öneririm
 
+1 👍

B blackmoda Bu kisir döngüyü ben cok iyi biliyorum. Siz kendinize deger vermedikce, kendinize “yatirim” yapmiyorsunuz, yapmadikca da iyice degersiz hissediyorsunuz.

Bunu kirmanin en iyi yolu cherrynin dediginden geciyor. Kendinize harcadikca, baktikca daha cok motive olacaksiniz. Akabinde de kendinize deger vermeye baslayacaksiniz.

Bunu bir psikolog soylemisti bana. Kendine bakmak icin deger vermeyi bekleme, kendine bak sonrasinda zaten deger vereceksin.
Başlayacağşm
 
Aslında baskın bir ailede büyümedim ama ablam çok baskındı. Her şeyde sorun çıkarır kıskanırdı.bu yüzden onun gönlü olsun diye ben hep susturuldum . Sen akıllısın sus 🤫 hep onun dediği oldu . İkimize bir şey lımdı diyelim ilk o seçti diğeri bana kaldı . Bunun gibi . Ama annem değer verdi , ama o da ablamdan çekinirdi sorun çıkaracak diye ve hala da öyle . Üzerimde baskısını hissediyorum ablamın ve annemin korkusunu da anlıyorum ...
İnanır mısınız kendime bşr şey aldığım zaman suçlu hissediyorum eğer onun yoksa. İkimizde evliyiz ve maddiyatkarımız iyi .
Suçlanıyorum hep ondan bir tık bşr şeyim iyi olsa içten içe suçlu hissediyorum . Ve sevinemiyorum 😞
Evet kendimi bi şeye layık göremiyorum ...
Eşime de hak veriyorum kimse paspal bi eş istemez . Kararsız , özgüvensiz ,
Aaa canım o kadar şey yazdım burda birbirimizi tanımıyoruz. Yorum yapıyoruz. Benzer hikayeler hep var hayatta çünkü.

Şu kendine biçtiğin hayatı bir bırak önce lütfen. Kendine bunu yapma.

Tam tersi düşün git kendine güzel birşey al. Ve de ki abla inşallah sende yoktur bu zamana kadar ben geride kaldım şimdi sen kalacaksın de. Sahne sırası benim de. Onla yarış diye de demiyorum bunu. Önüne bak hayatına bak. Ablan geride kaldı. Çocukluğunda. Artık sen annesin bir eşsin. Kendi yoluna bak. Hayat senin yaşa
 
Eşim bana karşi hiç bir zaman aşkla bakmadı . Çirkin değilim bilakis güzel de sayılırım ama annesi sürekli Çirkin düşüncesini empoze ediyor . Bakımlı olmadiğim için belki de . Ama diyorum ya ilgi yok . Hiç bşr zaman gönül almaz . Doğum günleri vs özel gün bilmez. Tek iletişimimiz market alişverişi çocuk başarısı ...vs. Evlilikten kendimden çok sıkıldım
Eşinizi kenara alın şimdi. Burada önemli olan sizin kendinize bakışınız. Özgüveniniz yerine gelirse eşinizin tavrı zaten düzelir. Ha düzelmezse de zaten özgüveniniz yerine geldiği için ilişkinizi gözden geçirirsiniz. Umarım bunu aşarsınız.
 
Eşinizi kenara alın şimdi. Burada önemli olan sizin kendinize bakışınız. Özgüveniniz yerine gelirse eşinizin tavrı zaten düzelir. Ha düzelmezse de zaten özgüveniniz yerine geldiği için ilişkinizi gözden geçirirsiniz. Umarım bunu aşarsınız.
O düzelir mi bilmiyorum ama en azından ben kendimden kaynaklanmadiğini öğrenmek olurum
 
Evet yetersiz görüyorum
Anladım.İlkokulda bir travma yaşadığınızdan bahsetmişsiniz,ben de yaşadım ilkokul öğretmenim sınıfa hizmetliyi çağırıp hadi biraz gulelim deyip beni sınıfta yürütmüştü,herkes yerlere yıkılmıti gülmekten,ben ise kafamı koyup ağlamıştım.Kimsenin umrunda bile olmadı.Bunu hiç unutmam çünkü öğretmen oluncaya kadar etkilerini atamadım,konuşursam gülerler,bişey yaparsam gülerler arkamdan dalga geçerler diye düşündüm hep.Unide arkadaş içinde konuşurken sesim titriyordu.Ogrt olunca sınıfta öğrencilere,toplantılarda velilere konuşmalar ile bunu attım üzerimden.Veliler öğretmenliğimi çok begeniyorlardi ovuyorlardi hatta bana ozenenler de vardı hissediyordum.Bunlar sanırım özgüvenimi düzeltti,tabi sonrasında başka olumlu seyler de oldu bunu destekleyen.
Unutmayın,sizden sadece bir tane var,ölünce de bizimle kimse gelmiyor takmayın kimseyi
 
Evet ama hep yarıda bıraktım
Yani destek almış sayılmazsınız, zaten işe yaramamış
lütfen önce düzgün ve sürekli bir destek alın. sonra da iletişim sunum eğitimleri oluyor, toplu yada kişiye özel. onlara katılın. eş kişisine de sıra gelecek ,merak etmeyin
 
Merhabalar , ben öğretmenim . Lise yıllarından beri yoğun olarak sosyal fobi yaşıyordum . Üniversite çalişma hayatı derken aştım . Şu an sadece topluluk önünde konuşmada sorun yaşıyorum . Bir de takım elbiseli erkek olunca eşim dahil , çok tedirgin oluyorum( küçükken yaşadiğim bir travmadan dolayı , biliyorum)ancak bunu aşamıyorum...
Gel gelelim hayatımı nasıl etkilediğine, bu topluluk önünde konuşma fobisi yüzünden , sürekli okulda korku yaşiyorum, ya resmî yazı gelirde öğretmenler ile eğitim olurda konuşmam gerekirse vs vs..
Kafam o kadar doluyor ve içsel olarak bi huzursuzluk korku yaşiyorum ki bunlarla , günlük hayata zor adapte oluyorum zaman zaman . Bu nedenle de kendimi kapatıyorum diş dünyaya . Ben nasıl olsa diğer insanlardan geriyim . Bana değmez koyafet almaya, şuna değmez buna değmez . Ortaya çok sade , sıradan , bakımsız biri çıkıyor . Hep idare ediyorum kendime bşr şey almamaya çalişiyorum ama çocuklara ve kendim dişinda her şeyim önemli olduğunu düşünüyorum . Haliyle eşim de bakımsız değersiz birini görüyor . Ne bir hediye alır ne hatası içim özür diler . Ne teşekkğr eder yaptıklarım içim . Üstelik ailemle telefonla konuşmam dan rahatsız olur iş yapmamı bekler sürekli . Ne kitap okuyorum ne samimi bi arkadaşim var . Ne de komşum . Aileme uzak bir şehirdeyim .eşim durduk yere çocuğu bi tut dedim diye çok yorulmuş akşamı bana zehir etti . Bağriş çağris .... kendimden nefret ediyorum yetersiz görüyorum çok yetersiz , değersiz . Nasıl aşacağim ben nasıl düzeleceğim . Lütfen yol gösterin
Psikolog Esra Ezmecinin kitaplarını almanızı öneriyorum ve Instagram hesabınız varsa mutlaka takip edin
 
Back
X