Evet bu sefer durum tam tersi.
Arkadaşımın benimle tanıştırmayı düşündüğü bir arkadaşı var. Kendisi çok samimi bir erkek arkadaşım, beni de iyi tanır; dolayısıyla tanıştırmadan önce konuyu düşündüğünü ve doğru düzgün bir adam olduğuna kanaat getirmeden tanıştırmayacağını biliyorum. Ancak dün telefonuma şaşkınlıkla bir mesaj yazmış. Tesadüfen geçen bir muhabbet esnasında bu arkadaşının “evlenmeden olmaz” dediğini ve bu nedenle hiç kimseyle birlikte olmadığını öğrenmiş, bunu da bana söyledi 'haberin olsun' diye.
Bilenler biliyordur, evlilik öncesi ilişkiye karşı bir insan değilim. Karşı olanlara da saygı duyuyorum, özellikle bu zihniyette bir insan olarak bunu sadece kadından beklememesini, kendisinin de yaşamamasını takdir ettim (evet forumda ‘çok az vardır, inandırıcı değil, öyle hiçbir arkadaşım yok’ derken çat diye karşıma çıkması kaderin oyunu bence de).
Her neyse, sorum şu ki, ben bu adamla tanışmalı mıyım? İşin sadece cinsellik boyutunda değilim. Benim çevremdeki erkek arkadaşlarımla yakın bir dostluğum vardır; her konuda muhabbet edip şakalaşırız, onların kız arkadaşları bile varken sarılırız, yanağımızdan makas da alırlar kalkıp dans da ederiz. İki kız iki erkek bir hafta aynı evde tatil de yaptık. Sevgilileri de bizim gruba uyduğundan hiç sorun yaşamadık. Bunun dışında teması seven bir insanım, yani çoğunluğun aksine adam elimi tutmak için beş ay beklese ben direkt “demek ki yeterince hoşlanmadı” moduna girerim veya ben adım atarım. Hani bu düşüncedeki bir adam muhtemelen bunları onaylamaz veya hoşlanmaz.
Şimdi buna göre ben bu adamı bozar mıyım? Yani ne bileyim, adam bunca yıldır kendini ‘korumuşken’ ben adamı yoldan çıkarır mıyım, “kullanır mıyım”? Başlık açmasın sonra “sevgilim beni kullandı” diye.
Yoksa bir şekilde orta yolu bulabilir miyiz? Hayır eğer işin çok oluru yoksa baştan tanışmamak daha mantıklı diye düşünüyorum.
