Herkese günaydın,
yakın bir geçmişte yaşadığım deneyimler sayesinde gebe kalma sürecinin ne kadar zor ve stresli bir süreç olduğunu biliyorum... bugün burada belki biraz umut ve moral olur diye bu süreçten sonra yaşadığım mucizeyi paylaşmak istedim... Yaklaşık 8 senelik evliliğimiz var eşimle, bu sürenin 5,5 yılını bebek özlemi ve ona kavuşma mücadelesi ile geçirdik... burada bu paylaşımları okuyacak duruma gelmiş olanlar anlayabilir ne demek istediğimi...
3. senemizden itibaren bebeğimiz olsun istedik biz... en çokta ben tabii. o dönemden bugüne kadar önce prolaktin yüksekliği, sonrasında bir açık miyom ameliyatı ve sarkom riski, 3 aşılama, ve 1 tüp bebek tedavisi, ardından yumurtlama yetersizliği, başlangıçta da eşimde sperm hareketliliğinde yavaşlık.... anlayacağınız yaşamadığımız sıkıntı kalmadı...bunlar yaşanırken depresyonsuz olur mu onu davet ettik evimize... yaşadıklarımızın yoğunluğundan mı, çok stres yaptığımdan mı bilmiyorum ama bu süreçte bana en zoru tüp bebek aşaması gibi geldi... belki umutlarımızın tükendiği son çare olarak düşündüğüm yöntem olduğu içindir. Tüm birikimimizi bu yolda tüketmiştik üstelik.
Aslında tedavim çok başarılı geçmişti, iyi bir hastanede profesyonel bir ekiple yapıldı tedavim... yumurta sayım azdı sadece iki yumurta toplanmıştı ve bunlarında biri döllenmişti ama 1. sınıf bir embriyo elde etmiştik... çok umutlanmıştım tabii ama olmadı işte...
ne yapalım ki hayat devam ediyordu... yaşamak ve hayata yeniden adapte olmaz gerekiyordu. umutlarımız bitmemişti ama mecburen ertelenmişti maddi zorluklar yüzünden...
yakın bir geçmişte yaşadığım deneyimler sayesinde gebe kalma sürecinin ne kadar zor ve stresli bir süreç olduğunu biliyorum... bugün burada belki biraz umut ve moral olur diye bu süreçten sonra yaşadığım mucizeyi paylaşmak istedim... Yaklaşık 8 senelik evliliğimiz var eşimle, bu sürenin 5,5 yılını bebek özlemi ve ona kavuşma mücadelesi ile geçirdik... burada bu paylaşımları okuyacak duruma gelmiş olanlar anlayabilir ne demek istediğimi...
3. senemizden itibaren bebeğimiz olsun istedik biz... en çokta ben tabii. o dönemden bugüne kadar önce prolaktin yüksekliği, sonrasında bir açık miyom ameliyatı ve sarkom riski, 3 aşılama, ve 1 tüp bebek tedavisi, ardından yumurtlama yetersizliği, başlangıçta da eşimde sperm hareketliliğinde yavaşlık.... anlayacağınız yaşamadığımız sıkıntı kalmadı...bunlar yaşanırken depresyonsuz olur mu onu davet ettik evimize... yaşadıklarımızın yoğunluğundan mı, çok stres yaptığımdan mı bilmiyorum ama bu süreçte bana en zoru tüp bebek aşaması gibi geldi... belki umutlarımızın tükendiği son çare olarak düşündüğüm yöntem olduğu içindir. Tüm birikimimizi bu yolda tüketmiştik üstelik.
Aslında tedavim çok başarılı geçmişti, iyi bir hastanede profesyonel bir ekiple yapıldı tedavim... yumurta sayım azdı sadece iki yumurta toplanmıştı ve bunlarında biri döllenmişti ama 1. sınıf bir embriyo elde etmiştik... çok umutlanmıştım tabii ama olmadı işte...
ne yapalım ki hayat devam ediyordu... yaşamak ve hayata yeniden adapte olmaz gerekiyordu. umutlarımız bitmemişti ama mecburen ertelenmişti maddi zorluklar yüzünden...
çok zormuş umutlanıp tam oldu derken yıkılmak 
