Canim bende genclik yillarimda aynen senin gibiydim. Aslinda ne kadar zarif ve narin oldugumuzu gösterir bu. Belkide hep mükemmel olmayi istedigimizden geliyor bu his.
Ama yas ilerledikce ve bir olgunluga eristikce o kadar rahatliyorsunki. Gecenlerde büyük bir toplulukla yemege gittikde, ben: arkadaslar, kusuruma bakmayin ama ben tavugumu elimle yiyecegim afiyetle dedim, ve afiyetlede yedim. Düsünüyorumda 10-15 sene önce bunu yapamazdim, kesin ac kalkardim o yemekte.
Yani zamanla öyle bir öz güven geliyorki, dünya umrunda olmuyor. Ama o misaldeki gibi elimle bile yesem, zarafetimi kaybetmiyorum. Anlatabildimmi?
Seni yine insanlar seviyor, yeterki dogal ve candan ol.
Sevgiler :1hug: