Geçmiş konularimdan belki beni taniyorsunuzdur. Avukatim, yüksek lisansimi istediğim alanda yurtdışında yaptım sonra doktora için orada kalacakken turkiye ye döndüm erkek arkadaşım burada diye sanırım yani bu konuda hep onu sucladim basina kaktim. Turkiyede istediğim alanda bir iş bulamadım (uluslararası hukuk ve insan hakları) erkek arkadaşım küçük bir şehirde borç batağından geceleri seyyar saticilikla gecinmeye başlamıştı bense onun olduğu şehirde akademisyenlik dahil yerleşmeyi düşünmedim, onun gelmesini umut ettim. Ama istanbulu birakip ailemden ayrı ve ona daha yakin olmak adına kimseyi tanımadığım ankaraya taşındım sadece ev arkadaşımı tanıyordum, iş ararken bir yandan çeviri yapiyordum. Para kısıtlamaları sebebiyle hep gidemedim ama birçok sefer kalmaya gittim ailemden gizli, (27 yaşındayım) evinde kaldım onun ailesi ile beraber. O gelemedi hiç ankaraya.
Samimi olduğu bir kız vardı, benden 3 ondan 8 yaş küçük, hayrandı ona. Bana bile tanistirmisti ama suphelenmistim bir seyeen... Bana bazı erkek arkadaşlarımla gorusmeyi yasaklardi ben ise bu kizdan killandim ve hep şüphe ettim karnima ağrılar girdi günlerce ama hep inandım ona.
Beraber olamayabiliriz diyordum ki böyle uzaktan uzağa 3 yıl olmuştu ama terk edemiyordum hep olur diyordum.
Onun ankaraya gelemeyeceği belli oldu yani bir iş dusunuyordu ve olmadı ve benden uzaklaştı gorusemiyorduk bu arada ailevi sorunlarim da vardi depresyona girmisim. İlaç tedavisine başladım aglama krizleri intihar tehditleri kontrolumu kaybettim.
Mail sifresini ben istemeden bana vermişti ama bakmazdim dün seytan durttu baktım telefon çağrı ve sms kayıtları vardı ve hep o kızı aramış. Arkadaş gibi ama samimi smsler atmis, uyudun mu vb. Benden para istemez ondan istemiş.
Arayıp sordum ve öğrendiğim şey: aramızda bir şey yok ama ben ona aşığım. ben ekim başı depresyonun geçince sana soyleyecektim ben artık, gelecek göremiyorum. Seni mutsuz ediyorum. Seni çok seviyordum ama boşluğa düştüm kendime engel olamadım onunla konuştum masterdan dondugunden beri sana karşı kendimi suçlu hissediyorum. Beni affet çok mutlu olmanı istiyorum dedi....
Dün geceden bu yana atarax içip durdum ama hiç uyumadim gözyaşlarımı dindiremiyorum. Önce anlıyorum sorun değil dedim, sonra sen ne şerefsiz bir yalancisin o kız da pislik dedim, sonra yine ağlayarak af diledim filan dusebilecegim kadar düştüm. Hep enond sonunda ayrilabiliriz diye düşünürdüm ama sanki kalbime bıçaklar saplaniyor şu an. Biliyorum iyi olacağım zamanla ama yazmak istedim yine de....
