uzun olacak biraz ama okuyun lütfen.
5 sene kadar önceydi,küçüktüm daha ilk defa aşık olmuştum. bana iğrenç davranmaya başlamıştı ama normalde hiçbir şey söylemiyordu. bigün her yerden sildi engelledi beni konuşmayacağız artık dedi. 3 gün sonra biriyle çıkmaya başlamış. çok tecrübesizdim. çok kötü oldum.aylarca ağladım nasıl yapar bir insan bunu dedim. hayatımın içine edilmiş gibiydi.bir daha hiç mutlu olamayacakmış gibi.sonra yavaş yavaş geçti. ama bi daha kimseye güvenemiyordum. ya yine aynısı olursa ya yine aynı şeyleri yaşarsam diye.
2 sene önce biriyle tanıştım. ilk gördüğü andan itibaren ilgi göstermeye başladı bana. arada sağlık sorunlarından memlekete gittim 6 ay görüşmedik. geldim aynı insan. kimse yok hayatında. beni beklemiş sanki. aynı ilgi devam .bi gün açıldı bana hayır dedim. istemiyorum. tamam dedi ama aynı ilgi devam sürekli yanımda iki dk daha görebilmek için beni her şeyi göze alıyor. Allah kahretmesin ben de başladım hoşlanmaya. tamam dedim herkes aynı değildir ya bulsa şimdiye elli kere başkasını bulurdu seviyor işte beni ve çıkmaya başladık.
ilk1 ay mükemmel sonra facia. her şeyden kavga ediyoruz. ama istediğim tek şey var bana değer verdiğini hissetmek sadece ya beni sevdiğini hissetmek. o ise arkadaşlarından zaman buldukça beni görmeye geliyor, canı isteyince telefonu açıp bana cevap veriyor vs vs vs ilk iş arama sürecindeydi çıkma aşamamızda. ben de bakıyordum ara sıra. bi tane buldum bak buna başvur dedim, başvurdu ben bir nedenden dolayı başvuramadım,girdi o işe. işe girdikten sonra aramız iyice kötü oldu her dediğim batıyor ona. bi gün sarılıp uyuyorduk yine bi şeyden kavga ettik, sinirlendim gittim.2 hafta konuşmadık iki hafta sonra konuşalım dedi.gittim içimden devam etmek gelmiyor ayrılalım dedi. buz gibi neye uğradığımı şaşırdım. özür diledim çocukluk ettim konuşmamakla çözebilirdik seviyorum ben seni dedim. sadece bakıyor. mesak attım sonra ben de bitti artık her şey bunları söylemem lazım galiba yoksa daha çok üzüleceksin dedi. öyle deyince kafamdan aşağı kaynar sular döküldü ama peki dedim. kabullenme sürecim başladı. beni her gördüğünde kaçıyordu. bütün ortak arkadaşlarımızla muhabbeti kesmisti. bi ara yalnızca bunun için konuşmaya çalıştım. gerek yok böyle şeylere ayrılmak istedin ayrıldık bu saatten sonra sana bir şey diyecek bir insan değilim dedim. hiç cevap bile vermedi.
dün gördüm arkadaşlar. bir kızla el ele. hem de inanır mısınız? benim yönlendirdiğim iş var ya orda tanıştığı kızla , kız bizim üniversitendi tanıyorum hatta ilk işe girdiğinde benden bahsetmişti yeni girdiği arkadaşlarına.
bütün gece tavana baktım. bunu hak edecek naptım niye. yok biliyorum geçecek,ilki nasıl geçtiyse öyle geçecek ama şimdi peki bi daha gerçekten nasıl güvencem birine ben ? neden böyle insanlar beni buluyor, hayatımda karşı taraftan beklediğim tek şey bana değer vermesi olduğu halde. ne hesap ödetirim, ne hediye beklerim ne de birinin hayatını kısıtlamaya çalışırım ben varım artık diye. karşı taraftan neden bunu görüyorum peki? sadece ağlayabiliyorum şu an anlaşamadığımız için ayrılığı kabullenmiştim ama bu kadar peşimde dolanıp 6 ay sonra başka birisinden hoşlanmaya başladı diye ayrılık? sanki bu çok acımasız ya
Not: yaş şu an 25
onun da oldu yanlışları ben neden diyemedim bitirelim diye 
. bi süre acıyor ama gecicek. o insan senin hayatındaki yerini kendi belirlemiş. hiçbir şey senin için yani. bir de mutlak mutluluk yok zaten ki. iki gün sonra o kızdan da sıkılır, iki gün olmasa daha sonra ama kimse her zaman mutlu kalmıyor. bu beni biraz sakınleştiriyor.
