Bütün hepsine katılıyorum ve obsesyonumu yenmemde en çok Doğan Cüceloğlu Geliştiren Anne -Baba kitabı bana çok yararlı oldu. Kaygılı ebeveynlerin aslında çocuklara çok büyük zarar verdiğini çok güzel bir şekilde anlatmış okumanızı tavsiye ederim hanımlar. Sizi de rahatlatacaktirKaygili anneler umarim bu mesajımı okur,
ben 112 çalışanıyım anne olduktan sonra gördüğüm tüm vakalar beynime akın etti bebeklerde boğulmalar, yanıklar, travmalar, yüksekten düşmeler ve kaygi bozukluğu yaşamaya başladım, bilmemek mutluluktur sözünü çok iyi anladim. Psikiyatri uzmanina gittim ve ilerleyip obsesyon boyutuna gelmemesi icin anlattim bu durumu başa çıkmakta zorlanıyorum dedim ve bana bir haber, vaka gördümüzde kaygılanmamız , önlem almamız normaldir, fakat sosyal hayatı etkiliyorsa tetikteysek, uyuyamiyor yeme duzenimizi bozuyorsa burada bir dur dememiz gerekir dedi. Çünkü bu durum bebekken ve erken çocukluk döneminde" koruma" çemberinde kalsada ileriki dönemde korumacı anne özgüven sorunu yaşayan ve bağimsızlaşamayan birey sorununa evrilir. Yani küçük bebeklerimiz kaygilarimiz sonucu fiziksel hasar almasada ileride psikolojik hasarlar alabilir. Bu yüzden kalem kalem yazıp alinacak önlemleri alalım ve bir gözümüzü üstünde hayatı keşfetmelerine olanak saglayalim.
Anksiyete sahibi bireyler yetistirmemek adına ben artık bu şekilde yapiyorum tüm yorumlari okudum kotu haberi okudugunuzda ben bunun icin gerekeni yaptim (kemer takiyorum,tek birakmiyorum vs) diyorsaniz ya olursa diye kendinizi yiyip bitirmeyin, unutmayin cocuklarimiz bizi her yonden aynalar. Mutlu anne=mutlu bebek
ahahahah yalnız değilmişim valla yaYoo, çocuklarımı oto koltuğuna, bebek arabasına öyle bir bağlamam vardır ki çevredekiler dövüyorum zannederdi.
Müthiş bir ağlama, direnme, bütün gücüyle kendini savunma falan filan.
Kabul etmiyorsa kirli çamaşır gibi elle kucaklayıp hop eve koşarak dönme.
Yani hiçbir çocuk ‘aaa oturayım şuraya’ demiyor ama güvenlik takıntılı anneler ağlamaktan kussa dahi, canına bir şey olacağına ağlamasını yeğeliyor.
Bana çoğu zaman ‘işkenceci anne’ gibi bakarlardı ama zaman geçip kaza haberleri geldikçe ‘bebek arabasından düştü dişi kırıldı, sandalyeden düştü burnu kırıldı, arabada kapıyı açtı düştü yaralandı, evde tvyi düşürdü, şifonyer üstüne devrildi’ vs diye, kendimi kafa sallarken buluyorum.
Bunların hepsini önceden gören kendimle istemsiz gurur duyuyorum.
Ha benimkiler birbirlerini döverek bu zararı veriyor o ayrıAma benim ihmalim değil, bu vicdan rahatlığı her şeye yetiyor.
benzer kaygılar yaşamayan anne olduğunu sanmıyorum. depremden sonra 2 hafta haberleri izledikçe gecelerce uyku uyuyamadım. her çıkan çocukta bebekte kendiminkileri koydum yerlerine. kızım 3.5 yaşında hepimiz ölsek onu çıkarsalar enkazdan tanımadığı insanların arasında kalıp napıcak tek başına diye bebeğim 5 aylıktı enkaz altında kalsaydık bebeğim emmek için günlerce ağlayacaktı belki de ben başında cansız dururken kızım anne korkuyorum diyecekti ben ses veremeyecektim ya da onu kurtaramayacaktım diye abartmıyorum 2 hafta ağlamaktan uyuyamadım. ama yapacak bir şey yok bazen kaderde varsa olacak demek teslim olmak, olmaması için dua etmek dışında seçenek kalmıyorMerhabalar, herkese iyi akşamlar. Çok üzücü bir haberle ve kaygılarımla geldim bu defa.
İki gün önce eşimin memleketinden haber aldık. Bir akrabasının bebeği 7 aylık. Ana kucağından yüz üstü düşmüş annesi diğer odadayken. Çocuk nefessiz kalıp vefat etmiş. Korkunç bir acıya tanık olduk uzaktan da olsa. Annesinin cenazede bebeğini verememesi, başından ayrılamaması… Psikolojim çok ciddi düzeyde yıprandı. Kendimi çok kötü hissediyorum. O anneyle empati yapmanın acısı bile kalbimi çürütüyor, kadıncağızı düşünemiyorum. Her önlemi alıyorum ama yine de çok korkuyorum. Bebeğime bir şey olursa düşüncesini atamıyorum son iki gündür. Hep kaygılıyımdır ama öyle başka çekiyorum ki bu kaygının acısını. Başında babası varken odaya geldim mesela şimdi. O uyuyor. Yatağın üstünde oyuncağı kalmış. O an aklımdan “benim bebeğime bir şey olmuş olsa bu oyuncağı görmek çok canımı yakardı” diye o saniye geçiyor düşünceler. Engel olamıyorum. Çok mutsuzum ve paylaşmak istedim
Hiçbir detay bilmiyoruz haliyle soramıyoruz da… haberlerde de detay yok. Markası, konumu, duruşu bilebilsek keşke. Ana kucağından düşen bebek diye aratınca haberler çıkıyor her yeni düşen haberi inceliyorum detay var mı diye ama yokOfff beş aylık bebeğim var konuyu okuyunca içime öküz oturdu. Allah sabır versin hiç kimseye yaşatmasın. Anakucağından nasıl düşmüş anlamadım? Biz de çok sık kullanıyoruz önlem alalım diye soruyorum. Ana kucağı koltuğun üstünde miymiş? Yerde değil miymiş? Kemeri bağlı değil mi?
Detayları bilmiyoruz inanın. Kınamamak lazım. En çok annesi kahroldu neticede… keşke hiç olmasaydıİyi de 7 aylık bir bebek sadece ana kucağından düşse başını çevirir kolları üzerinde kalkar bir şekilde toplar kendini ya çok yüksekten düştü başı çarptı bilinci kayboldu ondan ya da engelli bir bebek olmalı yani ortada ciddi ihmal var .. böylesi ciddi ihmal yapan bir anneyle empati yapıp Kendinizi yıpratmayin her anne mutlak önlemleri almalı gerisi takdiri ilahi ama bu hikayede ciddi ciddi ihmal var !
Benim oğlum o aylarda bacaklarinı sallaya sallaya kendini kaydıriyordu anakucağından,,bazende kafasını kaldirıp oturmaya çalışıyordu,bu sebeple ben bir şekilde ya kendini kaydirip yada oturup anakucağının dengesini bozduğunu düsündüm(oto koltuğu tipinde anakucağindan bahsediyorum)bir kez koltuğun kalktıgına şahit oldum ben o şekilde ki gözümün önünde oldu bir daha da kullanmadım korkup, iri bir bebekse oğlum gibi,belki ana kucağı üstüne kapaklanmıştır,kalkamamıştır o sebeple. Yada oturmaya çalıştıysa kafası agır gelip yine boynuna zarar verecek şekilde düşmüş olabilir kemeri bağlı değilse. Ki zaten boynu zarar gördüyse kalkamaz ki ağlasa annesi duyardi belki o an boynu kirıldı hemen öldü ağlayamadı bile yada bayildi yüzüstü nefessiz kaldı vs.İyi de 7 aylık bir bebek sadece ana kucağından düşse başını çevirir kolları üzerinde kalkar bir şekilde toplar kendini ya çok yüksekten düştü başı çarptı bilinci kayboldu ondan ya da engelli bir bebek olmalı yani ortada ciddi ihmal var .. böylesi ciddi ihmal yapan bir anneyle empati yapıp Kendinizi yıpratmayin her anne mutlak önlemleri almalı gerisi takdiri ilahi ama bu hikayede ciddi ciddi ihmal var !
Bende çok eve götürdüm inatçı kizımi oto koltuğuna oturmak istemiyor diye. Gezmek istiyordu birde,oturup ağlayınca eve gidiyoruz deyip aynı gün 5 kez eve aglaya aglaya götürdüğümü bilirim,6.da ikna oldu ama bir daha da sorun yaşamadım koltuk konusunda.Yoo, çocuklarımı oto koltuğuna, bebek arabasına öyle bir bağlamam vardır ki çevredekiler dövüyorum zannederdi.
Müthiş bir ağlama, direnme, bütün gücüyle kendini savunma falan filan.
Kabul etmiyorsa kirli çamaşır gibi elle kucaklayıp hop eve koşarak dönme.
Yani hiçbir çocuk ‘aaa oturayım şuraya’ demiyor ama güvenlik takıntılı anneler ağlamaktan kussa dahi, canına bir şey olacağına ağlamasını yeğeliyor.
Bana çoğu zaman ‘işkenceci anne’ gibi bakarlardı ama zaman geçip kaza haberleri geldikçe ‘bebek arabasından düştü dişi kırıldı, sandalyeden düştü burnu kırıldı, arabada kapıyı açtı düştü yaralandı, evde tvyi düşürdü, şifonyer üstüne devrildi’ vs diye, kendimi kafa sallarken buluyorum.
Bunların hepsini önceden gören kendimle istemsiz gurur duyuyorum.
Ha benimkiler birbirlerini döverek bu zararı veriyor o ayrıAma benim ihmalim değil, bu vicdan rahatlığı her şeye yetiyor.
Geçmiş olsun.Bende çok eve götürdüm inatçı kizımi oto koltuğuna oturmak istemiyor diye. Gezmek istiyordu birde,oturup ağlayınca eve gidiyoruz deyip aynı gün 5 kez eve aglaya aglaya götürdüğümü bilirim,6.da ikna oldu ama bir daha da sorun yaşamadım koltuk konusunda.
Oğlum bebek arabasından nefret ediyordu,bebek arabasını devirme aşamasına geliyordu tepinmekten,yürumekte istemiyordu,kucakta taşımaktan ben nefret ediyordum zira ağırdı baya,gittim ebeveyn kontrollü bisiklet aldim,bel tarafı korumalı falan.
Kızım çok hareketliydi bebekken mama sandalyesini bile deviremeyeceği kadar agır hantal birşey almıştım,içinden çıkması /çikabilmesi sayet tepsiyi ben çekmezsem mümkün değildi. Gidip basit bir sandalye alsaydım eminim devirirdi.
Biraz da cocuğa göre hareket etmek lazım. Kızim 1 yaşına kadar anakucağina siğıyor ve oturuyordu ama oğlum 6-7 aylıkken kalkmaya çalısıyordu onun oto koltuğunu erken aldım arabada durmuyor, kalkmaya çalışıyor diye zira arabaya binip kizimi almak zorundaydım okuldan. Ha en iyi anne benim diyen bobürlenmek değil amacım ama bir adim sonrasini tahmin etmek gerek bazen
Ben oglumu camın önündeki peteğe tırmanirken yakaladıgımda,iyi ki cami kapatmısım diye geçirdim içimden zira aklıma gelen başıma gelir çoğu zaman.
1 kez kapıyı kilitlemedim unutmuşum bir baktım(ben mutfaktayken)benim oğlan açmıs kapıyi koridora cikmış ki 2-2.5 yasındaydi,bunu da ongörmus fakat nedense önlem almamıştım. Son oldu o. Eve girince ilk işim kapiyi kilitlemek oldu o günden sonra ihmal etmedim.
Cenzaden sonra hissettikleriniz çok normal. Ama bu düşünceler 3-5 ay uzarsa o zaman psikiyatriye gidin şu an hissettikleriniz çok çok normal ölüm var tabi ki acı hissedeceksinizMerhabalar, herkese iyi akşamlar. Çok üzücü bir haberle ve kaygılarımla geldim bu defa.
İki gün önce eşimin memleketinden haber aldık. Bir akrabasının bebeği 7 aylık. Ana kucağından yüz üstü düşmüş annesi diğer odadayken. Çocuk nefessiz kalıp vefat etmiş. Korkunç bir acıya tanık olduk uzaktan da olsa. Annesinin cenazede bebeğini verememesi, başından ayrılamaması… Psikolojim çok ciddi düzeyde yıprandı. Kendimi çok kötü hissediyorum. O anneyle empati yapmanın acısı bile kalbimi çürütüyor, kadıncağızı düşünemiyorum. Her önlemi alıyorum ama yine de çok korkuyorum. Bebeğime bir şey olursa düşüncesini atamıyorum son iki gündür. Hep kaygılıyımdır ama öyle başka çekiyorum ki bu kaygının acısını. Başında babası varken odaya geldim mesela şimdi. O uyuyor. Yatağın üstünde oyuncağı kalmış. O an aklımdan “benim bebeğime bir şey olmuş olsa bu oyuncağı görmek çok canımı yakardı” diye o saniye geçiyor düşünceler. Engel olamıyorum. Çok mutsuzum ve paylaşmak istedim
Allah rahmet eylesin.Cok zor durum bende 5 yaşında iken kuzenimin ölümünü gördüm.4 yaşındaydı.Beraber oynardık.İki ablası var.Birisi benimle aynı yaşta yengemin kızına kardeşini neden getirmedim diye bagirdigini hiç unutmam.Kendi kardeşimi de 8 yaşında kaybettim.Birkac sene önce de kuzenimin çocuğu doğuştan rahatsızdı vefat etti.Merhabalar, herkese iyi akşamlar. Çok üzücü bir haberle ve kaygılarımla geldim bu defa.
İki gün önce eşimin memleketinden haber aldık. Bir akrabasının bebeği 7 aylık. Ana kucağından yüz üstü düşmüş annesi diğer odadayken. Çocuk nefessiz kalıp vefat etmiş. Korkunç bir acıya tanık olduk uzaktan da olsa. Annesinin cenazede bebeğini verememesi, başından ayrılamaması… Psikolojim çok ciddi düzeyde yıprandı. Kendimi çok kötü hissediyorum. O anneyle empati yapmanın acısı bile kalbimi çürütüyor, kadıncağızı düşünemiyorum. Her önlemi alıyorum ama yine de çok korkuyorum. Bebeğime bir şey olursa düşüncesini atamıyorum son iki gündür. Hep kaygılıyımdır ama öyle başka çekiyorum ki bu kaygının acısını. Başında babası varken odaya geldim mesela şimdi. O uyuyor. Yatağın üstünde oyuncağı kalmış. O an aklımdan “benim bebeğime bir şey olmuş olsa bu oyuncağı görmek çok canımı yakardı” diye o saniye geçiyor düşünceler. Engel olamıyorum. Çok mutsuzum ve paylaşmak istedim
Size de geçmiş olsun,Allah beterinden saklasın.Geçmiş olsun.
Bilemiyorum bana mı geldi ama benim bebekler yenidoğan haliyle sürünüyordu ve 2 aylık dönmeye başladılar zaten. Döndüklerini elbette bıraktığımız yerden düşünce anladık.
Park yataktan 5 aylıktı atladığında, 7 aylıktı mama sandalyesi kemerinden sıyrılıp mermere çakıldığında yine aynı ayda yükseltili koruması olan yatağından gece tırmanıp güm sesine uyandık falan filan.
Diyeceğim o ki, gözümün önünde dudağı patladı, karnına başka bir evde çay döküldü, okulda alnı yarıldı, iç damağı vs derken ben bu kadar takıntılı anne iken bile başımıza neler geliyor.
En son bu sene balon çubuğunu bademciğine batırdı mesela, durmuyorlar anacım durmuyorlar
Ayni manyak dusunceler bende de vardi. Surekli senaryo yazdim kafamda. Cok uzuluyorum. Annelik delilik gercekten. Dengeyi saglamak cok zor.benzer kaygılar yaşamayan anne olduğunu sanmıyorum. depremden sonra 2 hafta haberleri izledikçe gecelerce uyku uyuyamadım. her çıkan çocukta bebekte kendiminkileri koydum yerlerine. kızım 3.5 yaşında hepimiz ölsek onu çıkarsalar enkazdan tanımadığı insanların arasında kalıp napıcak tek başına diye bebeğim 5 aylıktı enkaz altında kalsaydık bebeğim emmek için günlerce ağlayacaktı belki de ben başında cansız dururken kızım anne korkuyorum diyecekti ben ses veremeyecektim ya da onu kurtaramayacaktım diye abartmıyorum 2 hafta ağlamaktan uyuyamadım. ama yapacak bir şey yok bazen kaderde varsa olacak demek teslim olmak, olmaması için dua etmek dışında seçenek kalmıyor
Annenin instagram hesabina baktim. Hep paylasmis bebegini. Yavrum benim ne tatliymis. Bebek kadar anneye de cok uzuldum. Cocuk konusunda buyuk konusmak istemem hic. Her sey herkesin basina gelebilir. Allah ona buyuk sabir versin.Hiçbir detay bilmiyoruz haliyle soramıyoruz da… haberlerde de detay yok. Markası, konumu, duruşu bilebilsek keşke. Ana kucağından düşen bebek diye aratınca haberler çıkıyor her yeni düşen haberi inceliyorum detay var mı diye ama yok
Benim samimiyetim yoktu tanışmıyordum bile ama bakınca kalbim acıdı benim de… Allah sabrını versin inşallahAnnenin instagram hesabina baktim. Hep paylasmis bebegini. Yavrum benim ne tatliymis. Bebek kadar anneye de cok uzuldum. Cocuk konusunda buyuk konusmak istemem hic. Her sey herkesin basina gelebilir. Allah ona buyuk sabir versin.
Simdiki bebekler bir ilginc zaten. Benimkini hastaneden getirdik. Daha 5 gunluk. Bizim yataga koydu rahmetli annem. Anne dikkat et kenara yakin doner duser dedim. Guldu bana kac cocuk buyutmus kadin, 5 gunluk bebek nasil donsun dedi. Ama resmen iki dk sonra bir baktik bacagini kaldirip yana dondu bizimki. Annem de sok oldu bu nasil bebek diye. O haliyle resmi var, gobek bagi duruyor ama bacagini yana atmis. Cocuk soz konusuysa hic olmaz yapmaz dememek lazim.Geçmiş olsun.
Bilemiyorum bana mı geldi ama benim bebekler yenidoğan haliyle sürünüyordu ve 2 aylık dönmeye başladılar zaten. Döndüklerini elbette bıraktığımız yerden düşünce anladık.
Park yataktan 5 aylıktı atladığında, 7 aylıktı mama sandalyesi kemerinden sıyrılıp mermere çakıldığında yine aynı ayda yükseltili koruması olan yatağından gece tırmanıp güm sesine uyandık falan filan.
Diyeceğim o ki, gözümün önünde dudağı patladı, karnına başka bir evde çay döküldü, okulda alnı yarıldı, iç damağı vs derken ben bu kadar takıntılı anne iken bile başımıza neler geliyor.
En son bu sene balon çubuğunu bademciğine batırdı mesela, durmuyorlar anacım durmuyorlar
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?