Bebeğimi sevememekten korkuyorum :(

Oy sevmez olur musun hiç şu an hormonlardan kafan karışmış onun tırnağına bile kıyamazsın sen 🤗
 
aynen... özellikle benim kısıtlanma kısmı çok zor adapte olduğum birşeydi. eskiden olsa şu saatte şunu yapardım. geçen sene bugünlerde şurdaydım. gezerdim tozardım diye hep aklıma gelirdi. ama zaman geçtikçe insan alışıyor. ve daha kolaylaşıyor. şimdi diyorum ki bebeğimle şuraya da gitmeliyiz, ona şurayı da göstermeliyim. kısaca hepsi geçiyor konu sahibi :KK200:
Ben hala arada bunalıyorum ama bunun anormal bir his olmadığını da biliyorum. İnsanız yani kaçımız işinden, ailesinden, sevgilisinden veya kocasından bunalmadı ki?
 
Ya gerçekten o kadar güzel bir duygu mu ☺ Peki doğunca korktunuz mu sevemem hiç diye
Yani illa ki seviyorsun ama bana diğer anlatılanlar gibi gökten annelik aşkı gelmedi.
Tamam çok tatlı aşırı minnoş da, sevginin aşırısı sadece.
Ama büyüdükçe, size sımsıkı tutununca, gözleri sadece size bakıp suratı güldükçe o zaman anlıyorsunuz, gerçek aşk bu, diğer her şey hikaye.
Gözlerine öyle bir bakıyorlar ki taa derininize, sizi günahlarınızdan arındıracak, en kötü hücrenize bile işleyen bir bakış bu.
Hele bir yürüsün, diş çıksın, paytak paytak gelsin arkadanızdan ‘anne desin’, kurban olurumm oyyy nidaları yükseliyor😂
 
Ben bebek istemezken hamile kaldım. İlk üç ay kabullenemedim ve sürekli ağladım. Sonra karın okşama falan olmasa da alıştım. Sevmedim, heyecn hissetmedim ama diyebileceğim tek şey alışmış olduğumdu.
Her kadın gibi doğum yapıp görünce yoğun bir sevgi hissedeceğimi düşündüm, olmadı. İlk gün zaten günün şokundan ve gelen gidenden bir şey anlayamadım ama sonraki günler neden sevemiyorum diye gittikçe buhrana sürüklendim. Uykusuzluk, emzirme sıkıntıları, dilinden anlamadığın üstelik o kadar da sevmediğin bir bebek derken iyice sinirlerim yıprandı.
Tedaviler telkinler derken 6 aydan sonra ben ancak sevmeye başladım. Şu an 14 aylık olacak her geçen gün daha çok seviyorum, en kıymetlim o benim.

Ancak bir de işin sorumluluk, yorgunluk ve kısıtlanma durumu var ki şimdilik pek işime gelmeyen kısımlar bunlar. Yavaş yavaş düzen sağlanıyor ancak o annelik bir kere üzerine çökmüş oluyor :)
Annelik bu hayattaki en emek gerektiren şey gercekten.Peki üzülüyor muydunuz bebeğimi sevemiyorum diye o sevgi nasıl zamanla oluşuyor düşünemiyorum sanki bende olmucak gibi siz de öyle hissettiniz mi?
 
kesin geçer.. annesi tarafından sevilmeyen bebekler genelde ya tecavüz sonrası oluşan doğumlar yada altında farklı psikolojik sebepler olan travmatik durum yaşayan anneler de oluyor. kötü düşünmeyin. bu kadar korkmanız bile onu çok sevdiğinizin önemsediğinizin belirtisi. o kadar korkuyorsunuz ki ya sevemezsem diye. bu bile bir sevgi göstergesi aslında. siz çok iyi bir anne olacaksınız.
Son cümlenizi okurken gözlerim doldu inşallah çok iyi bir anne olurum 😑 Allahım o kadar içim rahatlıyor ki yorumları okudukca çok teşekkür ederim gerçekten ❤️
 
aynen... özellikle benim kısıtlanma kısmı çok zor adapte olduğum birşeydi. eskiden olsa şu saatte şunu yapardım. geçen sene bugünlerde şurdaydım. gezerdim tozardım diye hep aklıma gelirdi. ama zaman geçtikçe insan alışıyor. ve daha kolaylaşıyor. şimdi diyorum ki bebeğimle şuraya da gitmeliyiz, ona şurayı da göstermeliyim. kısaca hepsi geçiyor konu sahibi :KK200:
İnşallah tek duam bu bebeğimi saglıkla kucagıma almak ve onu cok sevmek 🤲🏻
 
Yani illa ki seviyorsun ama bana diğer anlatılanlar gibi gökten annelik aşkı gelmedi.
Tamam çok tatlı aşırı minnoş da, sevginin aşırısı sadece.
Ama büyüdükçe, size sımsıkı tutununca, gözleri sadece size bakıp suratı güldükçe o zaman anlıyorsunuz, gerçek aşk bu, diğer her şey hikaye.
Gözlerine öyle bir bakıyorlar ki taa derininize, sizi günahlarınızdan arındıracak, en kötü hücrenize bile işleyen bir bakış bu.
Hele bir yürüsün, diş çıksın, paytak paytak gelsin arkadanızdan ‘anne desin’, kurban olurumm oyyy nidaları yükseliyor😂
Okudukça içim rahatlıyor inşallah bende o günleri görücem 🤲🏻
 
Oy sevmez olur musun hiç şu an hormonlardan kafan karışmış onun tırnağına bile kıyamazsın sen 🤗
Ben bebekleri cok severim gerçekten de ağlasalar dayanamam şimdi bu dusuncelerime cok şaşırıyorum şu hormonlar bir düzelse baska bir sey istemiyorum..
 
Annelik bu hayattaki en emek gerektiren şey gercekten.Peki üzülüyor muydunuz bebeğimi sevemiyorum diye o sevgi nasıl zamanla oluşuyor düşünemiyorum sanki bende olmucak gibi siz de öyle hissettiniz mi?
Tabi ki üzülüyordum ben de konu açmıştım üstelik. Emek verdikçe, alıştıkça seviyorsun ve bir anda olmuyor. Bir gün bir bakmışsın onsuz yapamıyorsun :)
 
Canım ben de eşime karşı aynıyım maalesef. Yatakta sarılmadan uyuyamazdım şimdi sırtımı dönüyorum üzülüyorum niye böyle yapıyorum diye. Bebek için de hiç üzülme tabi ki çook seveceğiz onlar bizim dünyamız olacak. Hamileliğinin tadını çıkar sağlıkla gelsin yavrularımız inşallah
 
Canım ben de eşime karşı aynıyım maalesef. Yatakta sarılmadan uyuyamazdım şimdi sırtımı dönüyorum üzülüyorum niye böyle yapıyorum diye. Bebek için de hiç üzülme tabi ki çook seveceğiz onlar bizim dünyamız olacak. Hamileliğinin tadını çıkar sağlıkla gelsin yavrularımız inşallah
Aynen bende hep sarılırdım şimdi eskisi gibi değilim.İnşallah geçicek hepsi çok iyi anne olucaz 🤲🏻
 
Merhaba malesef aynı durumları yaşayıp kafayı yiyecek gibi oluyorum eş konusunda. Hiçbirşey hissedemiyorum okdar kötü bir durum ki bu durum sürekli üzüntü yaratıyor sağlıkla doğsunlar inşallah tek temennim bu.
 
Herkese merhaba..İlk defa yaşadığım bir his fazlasıyla korkuyorum..Bebeğim olsun çok istedim Rabbim nasip etti 8 haftalık hamileyim..O kadar sevindim ki eşim de öyle hayaller kurmaya bile başlamıştık..6. haftaya girince yoğun bulantı ve tiksinmem başladı her gün kusmaktan kilo verdim.Ne olduğunu anlamadan değişik bir his geldi sanki bebeğime karşı bir şey hissetmiyorum eşime karşı da aynısı oldu diyebilirim..Doğunca sanki sevemicem gibi hormonlardan mı olmuştur nolur bana yardım edin.Kendimi çok suçluyorum sevemem iyi bir anne olamam diye korkuyorum :KK43: Böyle yaşayan oldu mu aranızda ben tek miyim bunu hisseden lütfen yorumlarınızı bekliyorum..
Bence hormonlardandır.Gecer bu hisler.
 
Hormonlar diyorum ve susuyorum
 
Merak etme canım hamileyken bende bir bag kuramadım bebeğimle doğdu kırkı çıkana kadar evde sanki misafir varmısda gidicekmiş gibi hissettim . Eşimle aynı ortamda bulunmak bile bana zor geliyodu neden bilmiyorum ama hormonsal demekki 40mız çıktı ve her şey geçti şimdi daha iyi anlıyorum resmen bunalımdaymısım 🤦‍♀️
 
Aynı duyguları yaşamış biri olarak söylüyorum ki hepsi geçecek. Ben bebeği aldırmayı bile düşündüm (inanılmaz bulantılarım vardı), eşime bebeği sevmiyorum onun yüzünden bu haldeyim dedim düşün. Allahıma çok şükür geçti hepsi şimdi minnoşum karnımda kıpır kıpır :) ve bunları düşündüğüm için utanıyorum, ama hepsi hormonlar yüzünden buna inan ve ilerde çok seveceğini bil sadece ilk aylar geçsin inan bunlarda bitecek :)
 
Back
X