Merhabalar! Ben bebeğimi kaybedeli tam 3 ay oldu . Şimdilerde doğumuna bir ay kalmış olacaktı. Bizim bir bakkal dükkanımız var .Sabahları mecburen erken açmamız gerekiyor. Biz dağın eteklerinde küçük bir kasabada yaşıyoruz. Buralarda insanlar bağ bahçe aralarında köpek beslerler.20 Eylül tarihinde sabah erken saatlerde yine dükkanımı açmak için kalktım. Komşumuzun köpeği baya uzaklarda bulunan bahçelerinden ipini kopararak evlerine kadar gelmiş. Aç köpek hırıldayarak bana yaklaştı. Hamileliğimin 22.haftasındaydım.Sokakta hiç kimsecikler yoktu. O an yaşadığım korkuyu tarif etmem imkansız .Öyle uzun soluklu bir çığlık attım ki komşular uykularından uyanıp camlara dizildiler. Sonra köpeğin sahibi geldi ve onu uzaklaştırdı. Beni ısırmadı fakat ben o şoku üzerimden atamadım, hıçkırıklarım uzun süre kesilmedi kendime gelemedim. Sonra ablamın ısrarıyla sağlık ocağına bebeğin kalp sesini dinletmek için gittim ve maalesef uzun uğraşlara rağmen bebeğimin kalp atışlarını duyamadık. Maalesef bebeğimi kaybetmiştim. Bunları yaşadığıma şu an bile inanmak gelmiyor içimden. Sonra bir umut belki ebe hanım alamamıştır diye düşündük doğru devlet hastanesine ,oradan ayrıntılı ultrasona, oradan özel hastaneye sonuç değişmedi. Özel hastanedeki doktor hanım bize hayretle bebeğin ölümünün çok taze olduğunu bizim nasıl farkına vardığımızı sordu. Olanları ona anlattım. Sonra hastaneye yattım ve ölü doğum yaptım. Bebeğimi bize verdiler ve biz onu defnettik. Hamileliğim iyi gidiyordu ,bebeğimde hiç bir sorun yoktu. Daha bir hafta öncesinde ayrıntılı ultrasona girmiştim oradaki doktor dikkatlice inceledi. Kalbini, karaciğerini, omurgalarını, iskeletini her yerini inceledi hiç bir sorun yoktu. Hamileliğim boyunca hiç kontrollerimi aksatmadım, bütün testleri yaptırdım. Hiç bir sorunu yoktu. Yaşadıklarıma halen daha inanamıyorum. Çok ama çok üzgünüm. Aranızda böyle korkuyla bebeğini kaybedenler var mı?:
Canimizdan bi parca gifiuo kolay deil bunu yasamak...
