Sabret canım, en güzel bir şekilde. Zamanı var demek ki. 4 senedir olmuyor benim de. Bir arkadaşım en güzel örnek. 11 yılın ardından, 11. Tüp bebeğinde 1. Çocuğu, 14. Denemede 2. Çocuğu oldu. Büyük emek, büyük sabır işi.
Üzülüyorum ben de ama ümitsizliğe kapılmıyorum. Tedavilerle elimizden geleni yapacağız, gerisi de nasip inşallah.
Kolay bir sınav değil bu ama baktım ben üzülürken, hayatı kaçırıyorum. Hayatı keyifle yaşayıp, tedavilerle elimden geleni yapıyorum.
Tüp bebeğe giderken, en eğlenceli şarkılarla gidip geliyorum, sevdiğim komedi dizilerini açıp gülerken yapıyorum iğneleri. Daha önce söylemişimdir ama o kadar kafama takmamaya ahdetmişim ki, yumurta toplamadan Sonra oluşan embriyoların açıklandığı tarihi unutmuşum. Hastaneden aradılar, aa bugündü değil mi dediğimde, laborant şaşırdı. Normalde 40 kere aramanız lazımdı dedi.
Rahatlık değil bu bendeki aslında, derin bir sızı. 4 senden sonra hiç beklenti yüklemiyorum tedavilere, söylemiyorum kimselere. Nasibi olduğu zamanı bekliyorum. O zamana kadar da üzülerek şu anımı mahvetmek istemiyorum.