Bebek konusunda kararsızlık

L

lachicaguapa

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
26 Mayıs 2016
1.617
2.378
83
Merhaba kızlar, size kısaca kendimden, evliliğimden ve bebek için bir türlü karar verrmemden bahsedeceğim. 28 yaşındayım, eşim 33 yaşında, ikimiz de çalışıyoruz, maddi bir problemimiz yok, annem yalnız iyi kötü bana bebeğin bakımı konusunda destek olabilir, eşimle ayrı şehirlerdeyiz ama her haftasonu gidip geliyoruz, bir iki aya aynı şehirde olacağız, orada kendi evimiz de var yani taşınma sorunumuz da olmayacak, evliliğimde mutluyum, eşim kendi ütüsünü yapar, yemek yapar, benden çok ev işi yaptığı olur, sorumsuz birisi asla değil ama çocuk istemiyor, babasız büyüdüğü için olduğunu söylüyor bazen, bazen de hayatımız bitecek, hep çocuğun dertleri olacak vb. diyor. Ben bazen çok istiyorum, annem, teyzem de baskı yapıyor, bazen de kim uğraşacak diyorum. Etrafımda çocuğu olmayan 40-50 yaşındaki insanlara bakıyorum sanki amaçsız gibiler, bomboş bir hayat gibi geliyor ilerisi için. Benim sorum siz nasıl emin oldunuz? Karar verdiğinizde aklınızda neler vardı? Evladın pişmanlığı olmaz tabi ama sokakta anneler "yettin artık, bi sus, yürü" derken çok şahit oldum acaba bir tükenmişlik hali oluyor mu? Cevaplarınız için teşekkürler.
 
Çocuk olunca hayat bitmiyor, hayat yeniden başlıyor ...

Evet çocuk sorumluluğu çok fazla özellikle bebek olduğu dönemlerde aşırı yoğun yorgun oluyor insan ama değiyor çünkü senden bir parçaya sahip çıkıp onu seviyorsun...

Kimse net kararlı bir şekilde bebek planı yapmıyor yapan varsa da çok nadir, ilk başta kendinden çok emin oluyor hamile kalınca endişeleri artıyor ama bebek Doğana kadar herşey ... Sonrasında dünyaya bir daha gelsem hiç düşünmeden bebek yaparım düşüncesi kaplıyor insanı ..

Eşin bebek istemiyorsa kazara hamile kalayım deme.kadinlar kazara hamile kalınca bu fikre alışıyor ama bir erkek için çok zor oluyor hatta 180° doneni bile var..

Eşinin babasız büyümüş olması ile ne alaka orasını anlayamadım ?
 
Gerçekten ''ben bebek istiyorum'' diyerek yapmayacaksınız, yapmayın. Benim bebeğim şu an 3 aylık, yapmadan önce lohusa depresyonu nedir? Gaz sancısı nasıl bir şeydir hiçbir şey bilmiyordum. Bebek işi ciddi sorumluluk. Banyo yapmayı bırakın ilk dönemler tuvalete gidecek vaktiniz olmuyor. Ve gelen bebekle evde dengeler değişiyor. Eş de sorumluluk alıyor. Eğer eşiniz istemiyorsa onU buna zorlayamazsınız. Eskaza olursa eşinizin sizi suçlayacağını ve evliliğin çatırdayabileceğini unutmayın. Çok mutlu ve bebek konusunda istekli çiftler bile ilk dönemlerde bocalıyor.

Benim bebeğim sevimli minnoş bir şey oldu artık iyice bir rutin oluşturduk uyku konusunda. Gaz sancısı, anlayamadığım ağlamaları bitti. Bir de bu dediğim konuları çabuk atlattım belki de yaşımın 34 olmasının verdiği bir durumdu bilmiyorum. Ama gece uyanmalarınız bitmiyor mesela, dişti, ateşti, emmeydi derken 2 buçuk 3 yılınız yoğun sorumlulukla geçecek. Evet insanın çocuğunun olması harika bir duygu. Ben şimdi 2. Yi de yapsam mı kardeşle büyüseler diyorum. Karmaşık bir duygu hali annelik, babalık... ama olayın sert yönleri de var. Bazı anne babalar o lohusa depresyonundan hiç çıkamıyor, unutmayın.
 
Bizde istemeyen bendim.
Eşimin duygu sömürülerine dayanamayıp korunmayı bırakıp hamile kaldığım halde hatta hamile kalmamın 6 ayı bulmasına rağmen, ilk hamile kaldığımda mutsuz oldum. Hayatım kaydı sandım, bütün iş planlarım alt üst oldu sandım.
Ama şimdi sağlıkla önümdeki birkaç hafta geçsin minnoşum gelsin artık diye sabırsızlıkla bekliyorum.
Her ultrason muaynesi beni ona daha çok bağladı.
Şimdi onsuz hayat düşünemiyorum.
 

Nasıl baba olunur bilemiyorum, çocuğa yenemeyeceğim vb. diyor. Kazara hamile kalmak, bebek fikrine zorlamak gibi bir düşüncem asla yok ama zaman da geçiyor gibi hissediyorum. Eşime istiyorum bebek olursa mutlu olacağım desem kendisini ikinci plana atıp kabul eder, bilmiyorum kafam çok karışık. Teşekkürler cevaplarınız için
 
Babalı büyümüş olsa bile babalık sonradan öğreniliyor annelik gibi değil... Hiç istememe gibi bir durum varsa sana haksızlık yapar çünkü herkesin anne/baba olmaya hakkı var... Eşinin endişeleri yerli ya da yersiz buna pek yorum yapamam ama "baba olamam yetemem" gibi kaygılarını ortadan kaldırmasına yardımcı olabilirsin..
 
Cocuksuz hayat gayet guzeldi valla 19 aylik cok zor bir oglum var su an. O dogdugundan beridir asiri derecede yoruldum,tukenmislik nedir ki halt etsin tukenmislik. Oglan kocaman oldu, hala inanir misiniz babasi gelmeden tuvalete giremiyorum,banyo yapamiyorum. Cocuga bagli bazi seyler elbette,sizinki uslu olur rahat edersiniz.

Ek olarak esiniz cocuk istemiyorsa sakin israr etmeyin,zamana birakin. Cocuk istemeyen bir erkek baba olursa sonuc cok rezil bir hal alabiliyor cevremden gordugum kadariyla
 
evliliğimiz yeniyse ve ayrı sehirlerdeyse biraz bekleyin. Çocuklu evlilik çocuksuz evlilik bambaşka. Hayat belki bitmiyor ama eskisi gibi asla olmuyor uzun süre.
 
Hayatımız bitecek cümlesini bi çok erkekten duydum çevremde fakat hiçte öyle olmuyor ve gayette mutlular. Bu bencilliği size yapmaya hakkı yok bi kaç sene sonra daha doğrusu zaman geçtikçe dogurganliginiz azalacak farkında mı acaba ? Herşey iyiyse neyi bekliyorsunuz ki daha da güzelleşir. Benim eşim de istemiyordu yalvar yakar anlat konuş hayallerden bahset falan tamam dedi yaptık ve oldu ilk denemede. Şuan gece gec geldiği için eve kızımda uykuda oluyor sevmemekten şikayetçi. Ya da bi gülse anaaa babasına gülermiş diyo çok hoşuna ve ilgincine gidiyo çocuk iyidir çocuk.
 
Daha cok gencsiniz bekleyin, acele etmeyin. Cocuk hayatinizin en onemli karari, bir kez anne olduktan sonra ben bu isi sevmedim devam etmeyecegim deme sansiniz olmayacak.
Simdi hayatin keyfini cikarin, belki 30 lu yaslarda esiniz de siz de isteyeceksiniz ama istemeseniz de bombos bir hayatiniz olmayacak, dunyanin buyuk lider, sanatci ve bilim insanlarinin cogunun cocugu yoktur mesela, bomboş mu yasamislar sizce?
 

Onların nasıl bi hayat yaşadığını iclerinde ne birikirdiklerini ya da mesela tarkanin kisir olduğunu sadece dışardan bakarak göremezsiniz. Ayrıca 18 değil bayan 28 yaşında bence çok ideal bi yaş
 

zor durum gerçekten. Ama burada bana eşiniz daha net geldi. Siz biraz zamanı geldi ve başkalarının ne düşündüğünü düşünerek hareket ediyorsunuz.
Çocuk çok büyük sorumluluk. Hayatınız gerçekten bir daha asla eskisi gibi olmuyor.
Uyku, sosyal hayatta ozgurluk, canımın her
İstediğini istediğim zaman yapma, ne yiyecek diye düşünmeme en çok özlediklerim :)
istemeden çekilecek dert değil. Eğer sizin baskınız ve ısrarınız ile çocuğunuz olursa eşiniz mahrum kaldığı her şeyde sizi suçlama eğiliminde olacak. Herkes aynı olmuyor kimi doğduğunda fikri değişiyor ama eşinin ilgisinin azaldığından şikayet eden, el kadar bebegi kıskanan bile var..
 
Linam07 .!.:
Onların nasıl bi hayat yaşadığını iclerinde ne birikirdiklerini ya da mesela tarkanin kisir olduğunu sadece dışardan bakarak göremezsiniz. Ayrıca 18 değil bayan 28 yaşında bence çok ideal bi yaş
Genişletmek için tıkla...

1. Tarkan ne alaka kimse Tarkan dememiş ki???

2. Tarkanın kısır olduğunu nerden biliyorsunuz?

3. Tarkanın kısır olduğu dışardan bakarak anlaşılmıyorsa siz nasıl anladınız 1. elden test mi ettiniz bu kadar eminsiniz??? Tövbeeee
 
Linam07 .!.:
Onların nasıl bi hayat yaşadığını iclerinde ne birikirdiklerini ya da mesela tarkanin kisir olduğunu sadece dışardan bakarak göremezsiniz. Ayrıca 18 değil bayan 28 yaşında bence çok ideal bi yaş
Genişletmek için tıkla...

Gectim o yollardan merak etmeyin :)
Ben de evlenip 7 yil sonra 30 u gecmisken anne oldum, hayatim bombos degildi, amacsiz hic degildim, hatta cok guzel isler yaptigim dolu dolu bir hayatim vardi ve en buyuk korkum ayagima dolanacak bir cocuktu ve aynen konu sahibinin esi gibi ben de hayatimin bitecegini dusunuyordum, ve eger esim o kadar istemese ben asla cocuk sahibi olmazdim.
Anne oldugum icin pisman degilim ama keske bir 5 sene daha erteleseymisim diyorum bazen, ama o zaman da o olmazdi baska cocuk olurdu diye avutuyorum kendimi, neyse...
Ozetle gunumuzde tahmin edemeyeceginiz kadar cok cift anne-baba olmayi tercih etmiyor. En azindan benim cevremde cok var, iclerini de gayet iyi biliyorum supheniz olmasin.
 

Açıkçası ben de anne olmak istiyorum ama aynı zamanda çocuktan ödü kopan bir insanım ve hep sizin yazılarınızı okuyunca "becerebilirim" hissiyatı oluşuyor bende.

Babasız büyümekten kastı farklıdır belki ama ben de parçalanmış aile çocuğu olarak büyüdüm ve evliliği beş altı sene öteledim. Çok korkuyordum. Mutlu evlilik olamaz diye düşünüyordum. Evlenene kadar da son bir hafta sürekli ağladım hatta ne yapıyorum diye.

Şimdi de çocuk aynı şey benim için. Annem ben bir yaşındayken yalnız kalmış. Hayatı bitmiş. Beni büyütmüş. Evlenmemiş, sevmemiş, sevilmemiş vs. Bunlar korkutuyor beni. Eşimle anlaşamamaktan, boşanmaktan, olumsuz bir olay yaşayıp çocuğun da benim gibi bir hayatı olmasından çılgın gibi korkuyorum. Hatta bu korku neredeyse kaygı bozukluğu yaşatacak duruma bile geldi bana. Mutsuz bir hayat yaşamasına sebep olursam altından nasıl kalkarım diye düşünüyorum. Bakalım gelecek ne getirecek bilmiyorum ama sizlerin bu yazıları az da olsa rahatlatıyor beni, motive ediyor.
 
Eşimde çocuk istemiyor hatta bunu daha evlenmeden net bir şekilde belirtmişti. Eşinizinde belirtmesi gerekirdi. Aynı şekilde hayatımızın biteceğini düşünüyor kendiside, ne yalan söyliyeyim haklı aslında. Hamilelik, doğum, doğum sonrası gerek kadının gerek erkegin psikolojisini etkiliyor, evlilik hayatını etkiliyor. Sonrası zaten hayatının 20 senesi o sorumlulukla geçecek.
2 sene önce kedi sahiplenmiştik eşim kedimizi çokk sevıyor ama bazen seyahat vs durumlarında sitem ettiği olmuştur "Hani hiç bir bağımlılığımız olmayacaktı." diye. Böyle düşünen bir adama çocuk doğurmak hiç mantıklı değil. Kendimde de bakabilecek cesareti bulamıyorum zaten.
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Benzer durumları yaşayanlar olması beni biraz rahatlattı, iki yıllık evliyim bu arada, belirtmeyi unutmuşum, öncesinde de bir yıllık flört-nişan dönemimiz oldu, on aydır ayrı şehirlerdeyiz iş sebebiyle. Evlenmeden önce bebek konusunda zamana bırakalım, zamanla isteriz tarzı konuşmuştuk, ayrı şehirler durumu olunca zaten aklımdan çıkardım, şimdi biraraya geleceğiz, kısmen daha kolay bir şehirde olacağız, annem de yalnız destek olur bakımına gibi düşünceler aklımda dolanıyor. Yarın öbür gün kardeşimin çocuğu olursa ve ben pişman olursam diye de korkuyorum ama sorumluluk çok büyük, yıllarca kardeşimle okul sebebiyle ailemizden ayrı birlikte yaşadık, camlarda beklerdim başına bi şey mi geldi, saat kaç oldu vb. diye. Okulda sorun yaşasa benim derdim gibi olurdu derdi, tabi annelikle ölçülemez ama. Kendim kesin karar vermeden eşimle konuşmamak daha mantıklı geldi çünkü o sizin de dediğiniz gibi bu konuda net ama istiyorum dersem de hayır demez artık sonrası ne olur bilinmez tabi.
 
Motive olmana sevindim, çocuk bambaşka bişey , hayatında eline hiç ufak bebek almamış birisi olarak sana şunu söylemek istiyorum; 15. Gunde yalnız bakmaya başladım 5 günlükken göbeği düştü dusunu ben aldırmak istedim ve yaptım, uykusuna çok düşkün biriyken geceleri 5-6defa uyanmak beni ilk başlarda Yorsa da şimdi 6 saat uyuyunca " oh be" diyorum... İçinde ufacık merhamet duygusu olan hiçbir "anne" çocuğunu mutsuz etmez... Ben anneliği annemden öğrendim çünkü hem annesiz hem babasız büyümüş o yüzden sevginin iki katını çocukları olarak aldik.. çocuk yapma konusunda en çok annem motive etmiştir beni çünkü çocuk konusuna bekarken bile sıcak bakan biri değildim... Şimdi anneme dönüp dönüp teşekkür ediyorum :) her bebek düşüncesi konusunda balıklama atlama sebebim tamamen zamanında benimde negatif bakmam yüzünden :)
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

K
Eşime çok sinirliyim
2
Yorumlar
24
Görüntüleme
1K
Kamrhan
K
S
Çok karışık duygular içersindeyim
Yorumlar
8
Görüntüleme
540
Biordanbiburdan
Y
Eşimle boşanma konusunu konuşmalıyım artık bence..
2 3
Yorumlar
55
Görüntüleme
2K
Pamukannesi83
K
İki çocukla farklı bir şehre atanmak
Yorumlar
9
Görüntüleme
294
Yaseli
S
Doğum sonrası boşanmayı düşünüyorum
4 5 6
Yorumlar
109
Görüntüleme
6K
wendy
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…