Bebek ve korkular

Engelli bireylerle çalışınca farkındalığınız daha çok oluyor ister istemez. Üstelik onlar daha çocukmuş..

Ben de zaman zaman çevremde engelli olarak doğmuş bir bebek görünce aslında doğumun ne kadar bıçak sırtı bir olay olduğunu anlıyorum. Oğlumun doğumunu düşünüp "ya şöyle olsaydı ya geç kalınsaydı" gibi negatif hislere kapılıyorum..

Endişeleriniz normal içlerinde bulunmuşsunuz çünkü. Zaten bunu cahil biri düşünemez. Farkındalığı olanlar endişe eder..
Ama hayatın bize ne getireceğini kimse bilemez. Karamsarlıkla da yaşanmaz.
Hamile kalmadan önce sonra çoğu kadın yaşar bunu..
Akışına bırakmak lazım bazı şeyleri..
 
Bunlarda korkutur insani tabiiki ama egitimci oldugum icin bu bana heyecan bile veriyor cunku bir nesil yetistirirken verdiginiz seylerin geri donusumunu bile gordugunuzde cok farkli duygular yeseriyor icinizde.diger konu ise tamamen sevdiklerimi kaybetme korkusu.kac aylik :) bir de bazi insanda olmuyor o duygular misal bazilaro cocugu asiri ister ben zaman kaybetmek istemiyorum evet bi cocuk istiyorum ama tereddutlerden mi nedir bilmiyorum ama biraz duygu eksikligi tasiyor gibiyim.hamile kaldigimda neler hissederim bilmiyorum tabii.
Ben de eğitimciyim, evet verilenin geri dönüşünü görmek güzel ama ben elimde olsa bu saçma sistemin çarkına girmesindense evde evde eğitim vermek isterdim. En çok mutsuz olmasından korkuyorum, geçen hafta 1.81cm idi, henüz 7 haftalık ama ilerisi düşündürüyor beni, 7.ay, 7.yaş, 17.yaş.. Mutlu olsun, içinde yaşadığımız sistem onu yormasın germesin falan filan... Sırf bu yüzden ülke değiştirmeyi düşünüyorduk aslında, bu ufaklık sürpriz yaptı.

Ben de babamı kaybettim ve bu bende sanırım biraz ters bir etki oluşturdu. Bazı şeyleri önleyemeyeceğimi öğrendim.

Ölenler olacak, hasta olanlar olacak.. Yapabileceğim tek şey onu veya bizi hasta etmemek, öldürmemek için elimden geleni yapmak.

Duygusal boşlukta olduğum doğrudur, yani öğrenmeden önce de bir şey hissetmiyordum, şimdi de boşluk var. Elbette biraz şaşkınlık ve dehşet var :) Eşim benden çok çok daha hazır duygusal olarak, isim seçelim falan diyor, ben "ne gerek var yahu" tadındayım. Zamanla olacak sanırım/umarım.
 
Açıkçası hic hamile değilken korkuyordum.hamile olunca son zamanlara doğru illa çıkacak bi şekilde diye düşünüyorsun.hatta bi an önce dogsun istiyorsun. Çünkü son zamanları uykusuzluk ter idrar kacirma ile doğum agrin filan büyümüyor gözünde.ben gebelik okuluna gitmedigim icin üzgünüm.tek derdim.su son 3 haftayı iznime eklemekti çünkü.aslinda calisan kadinlari 8 aylıkken izne çıkarıp.4.5 aylıkken işe geri çağrılmali.8aylik çıkıp 2 aylik bebeyi nere vereceksin.sanki kurallar emen bebeklere göre degil de doğduğu andan beri mama yiyenlere göre.suan ben bile kara kara düşünüyorum.emen kizim biberonumdaki sütü içmeye nazlanıyor.mecburen bir öğün mama yedirtmek zorunda kalablirim.sözde bi de 6 ay anne sütü sart.ben napiyim. Bu durumda.
Ne yazik ki cok zor sartlar altinda devam ediyoruz.Allah sizinde yardimciniz olsun.gebe okuluna ne zaman gidilmeli sizce ?
 
Engelli bireylerle çalışınca farkındalığınız daha çok oluyor ister istemez. Üstelik onlar daha çocukmuş..

Ben de zaman zaman çevremde engelli olarak doğmuş bir bebek görünce aslında doğumun ne kadar bıçak sırtı bir olay olduğunu anlıyorum. Oğlumun doğumunu düşünüp "ya şöyle olsaydı ya geç kalınsaydı" gibi negatif hislere kapılıyorum..

Endişeleriniz normal içlerinde bulunmuşsunuz çünkü. Zaten bunu cahil biri düşünemez. Farkındalığı olanlar endişe eder..
Ama hayatın bize ne getireceğini kimse bilemez. Karamsarlıkla da yaşanmaz.
Hamile kalmadan önce sonra çoğu kadın yaşar bunu..
Akışına bırakmak lazım bazı şeyleri..
Cok tesekkur ediyorum yazdiklariniz icin kesinlikle boyle yapmayi deneyecegim
 
Ben de eğitimciyim, evet verilenin geri dönüşünü görmek güzel ama ben elimde olsa bu saçma sistemin çarkına girmesindense evde evde eğitim vermek isterdim. En çok mutsuz olmasından korkuyorum, geçen hafta 1.81cm idi, henüz 7 haftalık ama ilerisi düşündürüyor beni, 7.ay, 7.yaş, 17.yaş.. Mutlu olsun, içinde yaşadığımız sistem onu yormasın germesin falan filan... Sırf bu yüzden ülke değiştirmeyi düşünüyorduk aslında, bu ufaklık sürpriz yaptı.

Ben de babamı kaybettim ve bu bende sanırım biraz ters bir etki oluşturdu. Bazı şeyleri önleyemeyeceğimi öğrendim.

Ölenler olacak, hasta olanlar olacak.. Yapabileceğim tek şey onu veya bizi hasta etmemek, öldürmemek için elimden geleni yapmak.

Duygusal boşlukta olduğum doğrudur, yani öğrenmeden önce de bir şey hissetmiyordum, şimdi de boşluk var. Elbette biraz şaşkınlık ve dehşet var :) Eşim benden çok çok daha hazır duygusal olarak, isim seçelim falan diyor, ben "ne gerek var yahu" tadındayım. Zamanla olacak sanırım/umarım.
Basiniz sagolsun.herkeste fakli hisler uyandiriyor ne yazik ki kayiplar bende asiri tedirgin korumaci kaybetme korkusuyla yaklasir oldum..gelecek endisesi hepimizin icinde var belki ama artik bende bunjn icin uzulmeyi biraktim..esim sayili uni.birinden mezun oldu 91 puanla neredeyse acikta kalacakti ve hep diyorum cocugun senin kadar iyi olmayabilir ama sirf bu yuzden de gelecekte ne olacagini bilmedigimiz icin cocuk sahibi olmamak mantikli gelmiyo.bebisinize en guzel destegi egitimi zaten verirsiniz gerisi gercekte donemin sartlarina kaliyor umarim bizim kadar sanssiz olmazlar.bir seyler farklilasir
 
Bu düşünceler çok normal hemen hemen herkeste aynı endişeler vardır. Bir de bunun doğduktan sonra ki aman bişey olmasın endişesi var.
 
Back
X