Ben oğlum 3,5 aylıkken işe döndüm. Sabah 8'de çıkıp akşam 19.00'da geldim. Bakıcı baktı; ben memnundum. Bakıcıyı da hiç tanımıyordum; şirket aracılığı ile buldum.
Ama eve gelince de hiçbir şey yapmayıp vaktimi sadece ona ayırdım; masadaki tabağı dahi alıp tezgaha koymadım.
Sabah işe giderken de arkamdan hiç ağlamadı; zira düzeni oturmuş; işe gitsem de akşam ona geleceğimi biliyordu.
25 aylık olunca kreşe gitmeye başladı; şimdi 3,5 yaşında; anaokuluna gidiyor ve hiçbir zaman işe gitme demedi; ağlamadı. Kendisi okula gitmek istemese de; en fazla bugün tatil mi diye soruyor.
Çocuklar düzene kolay alışıyor; küçücük bebekken bile sizin gelceğiniz saati biliyor; düzenli olunca sıkıntı yaşanmıyor. Bir de ben iş dışında hiçbir yere oğlum olmadan gitmedim; bir gece dahi ayrı kalmadım.
İş için şehir dışına gittiğimde dahi geri döndüm; Cumartesi- Pazar şehir dışına gitmem gerekti. Cumartesi sabah gidip akşam gelip; Pazar sabah gidip akşam tekrar geldim. Sabah 5'te kalktım ama olsun; oğlum gece beni görüp öyle uyudu :)
Kendinizi suçlu hissetmeyin; çünkü siz çalışmasanız da belirli bir süre sonra evden ayrılıp bağımsızlaşması gerekiyor. Bu konuda da çalışan annelerin çocukları daha başarılı :)
Kendinizi huzursuz ve tedirgin etmeyin. Sevgiler
