- 1 Aralık 2012
- 146
- 203
- Konu Sahibi thesummerofkatya
- #1
Herkese merhaba,
iki yıl oldu evlenip uzaklara geleli.. Bu iki yılda çok zorluklar yaşasam da, alıştım sandım. Fazla düşünmemek çözüm sandım hep.
Kocamla severek, isteyerek evlendim. Güzel bir işim, mutlu bir hayatım, ama bolca sorumluluklarım vardı. Annem ve babam ben küçükken ayrıldılar. Annecim beni ve kardeşimi bir memur maaşıyla okuttu, evlendirdi. Kocamla tanıştığımda 30 yaşındaydım(önceden tanışıklığımız vardı aslında ama o kısım biraz uzun). Yurtdışında yaşıyordu, kurulu düzeni vardı ve ben buraya gelmek durumundaydım. Benim için bu tek eksiydi, çok düşündüm ama onunla mutlu olacağıma inandığım için kabul ettim.
Bana hep istediğin zaman türkiyeye gidersin, annen gelir sık sık dendi(annem yalnız yaşıyor bu arada).
İki senelik evlilikte çok şeyler yaşandı tabii ama genel olarak mutluydum. Tek isteğim annemi kısa sürede olsa burada ağırlamak, yerimi yurdumu göstermekti. Olmadı..
Geçen hafta vize başvurusu yaptık ve red oldu. Maddi durumu yetersiz dendi. Biz davet gönderdiğimiz halde. Günlerdir ağlıyorum ve sürekli kocamı suçlar oldum. Hani annem gelecekti diye.
Neden burdayım? diye sorar oldum kendime. Ağlayarak uyuyup, ağlayarak uyaniyorum. Hiç iyi değilim. Ve bu ruh halinden nasıl kurtulacağımı bilmiyorum.
Kendimi nasıl teselli ederim, bu geri dönmek duygusundan nasıl kurtarırım?
(Daha açıklayıcı yazmak isterdim ama kafam çok dağınık. Soracaklarınız olursa cevap verebilirim)
Şimdiden okuduğunuz için teşekkürler.
iki yıl oldu evlenip uzaklara geleli.. Bu iki yılda çok zorluklar yaşasam da, alıştım sandım. Fazla düşünmemek çözüm sandım hep.
Kocamla severek, isteyerek evlendim. Güzel bir işim, mutlu bir hayatım, ama bolca sorumluluklarım vardı. Annem ve babam ben küçükken ayrıldılar. Annecim beni ve kardeşimi bir memur maaşıyla okuttu, evlendirdi. Kocamla tanıştığımda 30 yaşındaydım(önceden tanışıklığımız vardı aslında ama o kısım biraz uzun). Yurtdışında yaşıyordu, kurulu düzeni vardı ve ben buraya gelmek durumundaydım. Benim için bu tek eksiydi, çok düşündüm ama onunla mutlu olacağıma inandığım için kabul ettim.
Bana hep istediğin zaman türkiyeye gidersin, annen gelir sık sık dendi(annem yalnız yaşıyor bu arada).
İki senelik evlilikte çok şeyler yaşandı tabii ama genel olarak mutluydum. Tek isteğim annemi kısa sürede olsa burada ağırlamak, yerimi yurdumu göstermekti. Olmadı..
Geçen hafta vize başvurusu yaptık ve red oldu. Maddi durumu yetersiz dendi. Biz davet gönderdiğimiz halde. Günlerdir ağlıyorum ve sürekli kocamı suçlar oldum. Hani annem gelecekti diye.
Neden burdayım? diye sorar oldum kendime. Ağlayarak uyuyup, ağlayarak uyaniyorum. Hiç iyi değilim. Ve bu ruh halinden nasıl kurtulacağımı bilmiyorum.
Kendimi nasıl teselli ederim, bu geri dönmek duygusundan nasıl kurtarırım?
(Daha açıklayıcı yazmak isterdim ama kafam çok dağınık. Soracaklarınız olursa cevap verebilirim)
Şimdiden okuduğunuz için teşekkürler.
2 kardeşim istanbulda ama onlarda birbirine bayağı uzak mesafede ben başka şehirdeyim..o his hiç geçmedi 12 yıldır..
ben 12 yıl burda kalmak istemiyorum 
hayırlısı ya bakalım ne olacak 
