- 13 Mart 2015
- 2.965
- 4.480
- 40
Beynimde yankılanan cümle tam olarak başlıktaki... Günlerdir düşünmeyi ertelediğim ne varsa hepsi beynimin her kıvrımını sarmış durumda.
Ben galiba mazoşistim yoksa bir insan kendine neden; "düşünme cundagg, sakın kimseye anlatma, içinde tut sadece sen hallet sorunları, ağlama sakın, kimse görmesin ağladığını, zayıflığını kimseye belli etme, kimsedende yardım isteme edemezler çünkü" diye telkin eder ki?
Bağışıklık sistemim çökmüş durumda. Stresten biliyorum ama engel olamıyorum.
Şu hayatta bir tek allahın kuluda yazık lan bu kadına bari ben hayatını kolaylaştırayım demiyorki. Bütün dünya önce kendisini düşünüyor.
Stresten endişe ataklarımda başladı. Sürekli sevdiklerimi kaybedeceğimden korkuyorum. Ani bir trafik kazası, kalp krizi, kanser... Beynimi her ne kadar başka yerlere yönlendirmeye çalışsamda olmuyor. Beynim beni kendi içimdeki kara deliğe çekiyor.
Şu günlerde dünyaya elle tutulur tek bir katkım yok. Olsijen tüketiyorum bol bol. Geçen gece rüyamda nefes alamadığımı ağlama krizi geçirdiğimi gördüm kalktığımda gerçekten nefes alamıyordum.
Eski konuları hatırlamak veya okumak zorunda değilsiniz özet geçersem iş aşk evlilik aile gibi problemlerim var. Uğruna çalıştığım her şeyi ya kaybettim yada uçurumun kenarında duruyorlar.
Bugün yürüyüşe çıktım. Evin yakınında bir tepeye tırmandım. Çığlık atıp haykıra haylıra ağlayacağım sessiz bir yer aradım. Ama başıma insanları ve polisleri toplamadan rahatlayacağım kadar ıssız bir yer bulamadım.
Cidden bu ara hiç iyi değilim. Terapiye verecek param yok heleki şu ara hiç yok. Psikoterapik ilaçlarla beyniöi donduramayacak kadar yoğun ve beynime aktif olarak ihtiyacım olan bir dönemdeyim. Evet biliyorum yardıma ihtiyacım var. Ama şartlar şu an buna uygun değil.
Uzun zaman önce bıraktığım sigarayı bugün elimde derin derin içime çekerken buldum kendimi. Bırakmak için ne çok çaba ve para harcamıştım halbuki...
Binbir çeşit kremler kullandığım göx altlarım içine göçmüş ve mosmor şu anda. Dolabımı açıp baktığımda gördüğüm markalara kahkaha attım ve eşime bunlara iyi bak bir daha göremeyeceğiz dedim. Eşim korku resmen bu tavrımdan. Hayatımda ilk defa seni böyle görüyprum dedi. Sarıldı bana hepsi geçicek dedi. Ama sevgisi ilk defa kalbimi huzurla doldurmadı. İçim kaya gibi soğuk boştu. Cinsel hayatım bile zemine çakılmış durumda. Biter bitmez hemen yorulma bi daha istiyorum diyen ben dün gece eşime kendini tatmin et dedim. Geçtim karşısına sadece izledim ama en ufak tahrik olmadım. Az önce bana seni geri istiyorum dedi. Ben burdayım ama bi taraftanda yokum. Adam haklı. Bu kez geri dönüp yazım hatalarını ve düşük cümlelerimi düzeltecek hayat enerjim yok. Aylardır içki içmedim ama sanki litrelerce içmiş gibi önce konuşup sonra düşünüyorum. Sanki bir gerçek üstülülte yaşıyorum. Uzuuunn uzunnn yazdım hepinizin içi yeterince kıyıldıysa burda bırakıyorum. Sonuna kadar gelmeye azmeden arkadaşlara sonsuz teşekkürler. Kolay iş değil ben olsam okumazdım..
Ben galiba mazoşistim yoksa bir insan kendine neden; "düşünme cundagg, sakın kimseye anlatma, içinde tut sadece sen hallet sorunları, ağlama sakın, kimse görmesin ağladığını, zayıflığını kimseye belli etme, kimsedende yardım isteme edemezler çünkü" diye telkin eder ki?
Bağışıklık sistemim çökmüş durumda. Stresten biliyorum ama engel olamıyorum.
Şu hayatta bir tek allahın kuluda yazık lan bu kadına bari ben hayatını kolaylaştırayım demiyorki. Bütün dünya önce kendisini düşünüyor.
Stresten endişe ataklarımda başladı. Sürekli sevdiklerimi kaybedeceğimden korkuyorum. Ani bir trafik kazası, kalp krizi, kanser... Beynimi her ne kadar başka yerlere yönlendirmeye çalışsamda olmuyor. Beynim beni kendi içimdeki kara deliğe çekiyor.
Şu günlerde dünyaya elle tutulur tek bir katkım yok. Olsijen tüketiyorum bol bol. Geçen gece rüyamda nefes alamadığımı ağlama krizi geçirdiğimi gördüm kalktığımda gerçekten nefes alamıyordum.
Eski konuları hatırlamak veya okumak zorunda değilsiniz özet geçersem iş aşk evlilik aile gibi problemlerim var. Uğruna çalıştığım her şeyi ya kaybettim yada uçurumun kenarında duruyorlar.
Bugün yürüyüşe çıktım. Evin yakınında bir tepeye tırmandım. Çığlık atıp haykıra haylıra ağlayacağım sessiz bir yer aradım. Ama başıma insanları ve polisleri toplamadan rahatlayacağım kadar ıssız bir yer bulamadım.
Cidden bu ara hiç iyi değilim. Terapiye verecek param yok heleki şu ara hiç yok. Psikoterapik ilaçlarla beyniöi donduramayacak kadar yoğun ve beynime aktif olarak ihtiyacım olan bir dönemdeyim. Evet biliyorum yardıma ihtiyacım var. Ama şartlar şu an buna uygun değil.
Uzun zaman önce bıraktığım sigarayı bugün elimde derin derin içime çekerken buldum kendimi. Bırakmak için ne çok çaba ve para harcamıştım halbuki...
Binbir çeşit kremler kullandığım göx altlarım içine göçmüş ve mosmor şu anda. Dolabımı açıp baktığımda gördüğüm markalara kahkaha attım ve eşime bunlara iyi bak bir daha göremeyeceğiz dedim. Eşim korku resmen bu tavrımdan. Hayatımda ilk defa seni böyle görüyprum dedi. Sarıldı bana hepsi geçicek dedi. Ama sevgisi ilk defa kalbimi huzurla doldurmadı. İçim kaya gibi soğuk boştu. Cinsel hayatım bile zemine çakılmış durumda. Biter bitmez hemen yorulma bi daha istiyorum diyen ben dün gece eşime kendini tatmin et dedim. Geçtim karşısına sadece izledim ama en ufak tahrik olmadım. Az önce bana seni geri istiyorum dedi. Ben burdayım ama bi taraftanda yokum. Adam haklı. Bu kez geri dönüp yazım hatalarını ve düşük cümlelerimi düzeltecek hayat enerjim yok. Aylardır içki içmedim ama sanki litrelerce içmiş gibi önce konuşup sonra düşünüyorum. Sanki bir gerçek üstülülte yaşıyorum. Uzuuunn uzunnn yazdım hepinizin içi yeterince kıyıldıysa burda bırakıyorum. Sonuna kadar gelmeye azmeden arkadaşlara sonsuz teşekkürler. Kolay iş değil ben olsam okumazdım..
