aslında böyle bir anne olmak aklımın ucundan geçmiyordu... o kadar mutsuzum ki herkes çocuğuyla mutlu mesut gezer tozar eğlenir çocuğuyla yaptığı her şeyden zevk alır peki ben neden böyleyim. kızım 2 yaşında ve kızımı dışarı çıkarmaya üşeniyorum evdeyken hep koltuğa uzanıyorum aptal gibiyim hiç çocuğumla oynamıyorum üşeniyorum sıkılıyorum. kızımı dışarı çıkarsam üflenmeye başlıyorum kızımı seviyorum hem de çok ama niye böyleyim. bugün hiç uyumadı ben de gribim hiç halim yoktu kızımın öğlen uyuması gereken bir saatti ve uyumamak için direniyordu bağırdım ona uyumayacak mısın diye o da korkuyla ve gözleri dolarak başını salladı ( uyumak istiyormuş yani ) korkudan salladı başını.. neden canavarlaştım hep ağlıyorum lütfen üstüme gelmeyin. ben anneliği beceremedim mi eksik olan ne