Hepsini okudum ve diyeceğim şu ki hem anneniz hem siz haklısınız ama hanginiz ne kadar haklı bunu tam bilemiyorum benim kızım minnacık çünkü ayaklanıp biryerlere gidemiyor
.
Sizin bakış açınızla bakarsam benim aile yapımda sizinki gibi. Hiçbiryere gitmemi istemezler gidersemde 100 kere ararlar gittiğime pişman olurum ha birde aynı dediğiniz gibidir kendi doğruları vardır o doğruları aynı şekilde benimde sahiplenmemi beklerler. Ben şu konuda şöyle düşünüyorum böyle yapmak istiyorum dediğim zaman ooowww voowww yoooğğ yanlış yanlış yanlış tepkileri alırdım öyle olunca bir yerden sonra dışarıdan bakınca onların istediği gibi ama iç dünyamda kendi istediğim gibi yaşamaya başladım
.Bunun dengesini sağlamakda oldukça zor. Ayrıca her yapmaya çalıştığım şeyde bağırma ve engellemeye çalışmak neyin doğru neyin yanlış olduğunu seçemememe neden oluyor artık sürekli her yaptığım şeyde suçluluk hissediyorum bu içime işledi gitmiyor. Birde çok insan görmemek ve tanıyamamanın verdiği zararlar oluyor.Özgüvenim sıfırdı, uzun zaman sonra insanlarla görüşecek olsam nasıl selam vereceğimi şaşırırdım, çok içekapanıktım, herkesten herşeyden korkuyordum, bir işe girişme kısmında oldukça çekingenim gibi. Sonradan özgüvenimi biraz olsun tamir ettim onların istediği ben ile kendi benliğimi dengelemeye çalıştım hala tam olarak istediğim ben değilim orası ayrı konu. Yani sizin bakış açınızdan bakarsam bunların bıraktığı hasarlar az değil haklısınız.
Annenizin bakış açısıyla olaya bakınca evet endişe etmesine hak veririm hiç kolay bir dönemden geçmiyoruz. Ancak bağırıp çağırmak, evlaklıkdan reddederim, küsmek vs hoş değil doğru değil. Defalarca arayabilir, merak edebilir, msj atabilir biraz bekler siz ulaşıncada kızım seni merak ettim şeklinde üzüntüsünü endişesini söyler ve sizde haklısınız diyerek annenizi sakinleştirebilirsiniz ama fazla aşırı tepkiler falan filan banada yanlış geliyor. Gene dediğim gibi belkide sizin durumunuza yakın olduğumdan belkide kızım daha büyüyüp bunları yaşamadığım için anlamıyorumdur ama şu an böyle düşünüyorum.
Şimdi ne oldu biliyormusunuz sürekli aileme bu gibi telaşmanların aşırı tepkilerin yanlış olduğunu yıllarca söyleye söyleye söyleye psikiyatriste gitmeye karar verdiler kabullendiler. Şimdi bu dengeyi sağlayabiliyoruz onlar çok tepki verirlerse bizde çok tepki vermiyoruz sakin kalıyoruz sonradan onlar özür diliyor bu kadar tepki verdikleri için bizde onlara tepkilerinin yanlış ama endişelerinin haklı olduğunu söylüyoruz böylece anlaşıyoruz.
Sizlerinde inşallah zamanla anlaşabilmeniz dileklerimle. Pes etmeyin yılmayın siz doğrularınızı sakince anlatın ailenizi kırmamaya çalışın gerekirse birlikte doktora gidin.
anne olmanızı , bende anneyim çok güzel bişey . Meşru şartlarda herkes olsun isterim
Size de tabii ki öylesi için dua ettim,ettim artık geri dönüş yok
kendi annesinin yaptığını da över. Bence kalbini kırmadan sert durarak yaptığı davranışın yanlışlığını anlatın ve sınırlarınızı belirtin. Hem sizin için, hem de evlenirseniz eşiniz için hayırlı bir iş yapmış olursunuz.
