merhabalar. aslında konuya nasıl gireceğimi pek bilmesem de biraz uzun olacak, zamanı olmayanların zamanından çalmak istemem:)
22 yaşında, üniversite son sınıf öğrencisiyim. ailemden farklı bir şehirdeyim. bu sıralar biraz sıkıntılı günler geçiriyorum, yakın çevrem de bunun farkında. sıkıntım şu; sosyal medya olarak sadece twitter kullanıyorum. fotoğraf attığım bir mecra yok, whatsapp profil fotoğrafım bile yoktur. ama twitterda içimden geçenleri yazarım. mutlu olunca, üzülünce. iyi geliyor çünkü yazmak. hiçbir zaman çevremden insanları bu hesabıma eklemedim ama bir şekilde buldular ve emrivaki şekilde dahil oldular.
geçen sene uzun bir dönem depresyon süreci geçirdim. o zamanlar içimden ne geliyorsa yazdım çizdim. sürekli bu konu alay konusu oldu. işte yazdıkların şöyle yazdıkların böyle. oo sen de baya efkarlısın, tüm acına biz de dahil olduk he he tarzında. pandemi döneminde zaten kafayı yedim. okb, trikotillomani, kaygı bozukluğu yaşadım. yaşamaya devam ediyorum. kendimi ifade edebildiğim, kendim gibi hissedebildiğim tek yer orası.
yazının başında dedim ya yine aynı depresyon sürecine girdiğimi hissediyorum. yaşamak, nefes almak hiçbir anlam taşımıyor benim için. sabah kalktığımda sadece geri uyuyacağım anı düşünüyorum. 16-17 saat uyuyor geri kalanında da ölmeyecek kadar karnımı doyuruyorum. kimseye anlatamıyorum, yaşamın zevk vermediğini, bu bedende olmanın zaten çok zor olduğunu. insanlar bu durumumu anlamayıp, üstüme üstüme gelip bir de bunu samimi olmadığım insanların yanında alay konusu yapınca içten içe deliriyorum. ama tepkim yalnızca tebessüm etmek oluyor. diyeceksiniz ki engelleyin. inanın ki yaptım. o da alay konusu oldu. hesabımı kapattım. kalem alıp kağıda yazdım sonra insanlar yüzünden bir de bundan kısıtlamak istemedim kendimi. işin özü ben bu insanlara nasıl rahatsız olduğumu anlatabilirim?