Merhaba arkadaşlar.. Benim ufakta olsa bir derdim var. Allah başka dert vermesin ama bazen bu beni çok yoruyor. Öncelikle 1buçuk senelik evliyim.. Ve 26 yaşındayım..
Benimle yaşıt bir görümcem var ve aramızdan su sızmazdı. Kız kardeş gibiydik. Sonra birbirimize zaman zaman çok darıldık. O biraz abisini kıskandı. Bende bunu bildiğim günden beri ona gardımı aldım.. ve olanlar oldu. En sonunda evlendi. Evlenmeden önce de nişanlısı olcak o saçma çocuk beni istemediğini belirtmiş hiç bir şekilde görüştürmeyecekmiş duydum. Aileler girdi devreye kayınpederim vs konuştuk ve ben döküldüm tabi artık. O dönem psikolojm alt üst oldu. Bir ben bir allah bilir yaşadıklarımı iftiramı atılmadı, gururum mu çiğnenmedi bir sürü şey.
Eşim ama destek oldu tabi bana..
Neyse atlattık geçti vs görüşmüyoruz kesinlikle görümcemle o terbiyesizliğinden sonra eşimde görüşmüyor. Özlemiyor değilim ama artık umudum bitti eskisi gibi vs yada gerçek bir samimiyet görmeyeceğime inandığım için zamana bıraktık kv tabi üzüldü baya ama zorlamadılar hiç bişey için hatta bana olan kırgınlığını hissetmedim değil. Biraz soğuk davrandı ilkler de ama ben ona hep adım attım hem kırıldım hem gittim aradım. Ben gelin olmak istemedim. Kız gibi davranmaya çalıştım..
Oda düzeldi tabi iyiyiz Allah'a şükür hiç bir saygısızlık yapmadım. Rabbimde yaptırmasın.
Gel gelelim derdime, ama bazen dengesizleşiyorum. Bir an çok seviyorum bir an gitmek istemiyorum eşime huzursuzluk çıkarıyorum. Gidince hiç bir sorun yok mutluyum. Ama gidene kadar işkence geliyor. Ara ara çok takıyorum beni niye aramıyor beni sevmiyor mu vs.. Eşimide arada bırakmak istemiyorum..ama neden böyle yapıyorum onuda anlamıyorum.. Kırgınlığımdan mı acaba içimdeki neyden bilmiyorum ama aradığımda aşkım kızım vs der iyi konuşur tabi oğlunu azcıkta paylaşamaz haklı olarak ama zararsızdır..
Bana biraz tavsiye akıl öneri verirmisiniz rica etsem.. yoksa kendi kendimi bitiriyorum o dönemler.. eşim beni çok seviyor biliyorum ama bazen öyle bir savunuyor ki ben kendimi hiç görüyorum.. çok üzülüyorum