Konuyu okuyunca kendimi çok kötü hissettim.
Kardeşimle aramda 7 yaş var. Tabiri caizse prenses gibi büyütüldüm, dedemin büyük etkisi vardır bunda.
7 sene sonra kardeşim geldiğinde onu hiç kabullenmedim,burnununmu kapatmamışım yüzüne su mu dökmemişim.
Hele ben onu küçükken dövdüm, annem komşuya indiğinde beni kızdırdığı anda hiç düşünmeden vururdum.
Aklıma geldikçe içim parçalanıyor

Ben de çok büyük sayılmazdım 4/5. Sınıfa gidiyordum o zamanlar.
Nedenini bilmiyorum hiç ama hiç kabullenememiştim.
Zamanla elbette düzeldi, büyüdükçe kabullenmeyede başladım. Kardeşim olduğunu artık hep bizle olacağını.
En büyük etkende 13 yaşındayken annemi kaybetmek üzereyken ona annelik yapmak zorunda kalarak.
Canım kanım, öyle çok seviyorum ki onu. Ara ara aklıma gelir küçüklüğümüz , oturup ağlarım
Demem o ki siz ne yaparsanız yapın illaki böyle şeyler olacak. Bu sizin kötü anne olduğunuzu göstermez. Onunla biraz daha fazla zaman geçirseniz. Küçüğü anneanneye bırakıp birlikte dışarı çıkıp gezseniz sadece ona ait bir gün ayırsanız imkan oldukça iyi olacaktır diye düşünüyorum.