- 3 Aralık 2015
- 52
- 19
- 3
- 32
- Konu Sahibi Hayatisigi
- #1
Dolu dolu geçen evliligimin 2. Yılı bittikten sonra bizde anne baba olmak istedik.. Rabbim aratmadı çok şükür karar verdikten 2 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. .
Dünyalar bizim olmuştu ne kadar sukretsek azdı onun için mucizemizdi sonuçta..
Eşim dünyalar iyisi üzerime titred,her zaman fazla olan ilgisi daha da arttı toz pembe günler başlamisti bizim için. .
Binbir suprizlerle ailelerimize söyledik hayatimiz değişti biranda..
Doktor kontrollerimiz başladı hersey çok güzel hiçbir aksilik yok taa ki 1 hafta öncesine kadar..
Bebeğimizin suyu azalmış takip altında olmamiz lazım dedi doktorumuz 3 gun sonra tekrar gittik ve kalp atislarini duyamadik.. ve bianda sonra kontrol için gün belirlemek varken zorunlu kürtaj için ertesi sabaha randevu almak zorunda kaldık. .
Acimin tarifi yok.. Rabbim hayirlisini bilir diyerek teselli buluyorum sadece.isyan etmek aklımın ucundan bile geçmedi ama içimdeki acıya gözlerimden akan yaşlara engel olamıyorum.
Ben attığım adıma,aldığım nefese ,yediğim her lokmaya dikkat ederken suan nasibimiz değilmiş diyerek avunmaya çalışıyorum..
Şuan onumu göremiyorum tekrar anne olmanın hevesine girebilir miyim bilmiyorum..bunu tek ben yasayan ben değilim biliyorum Rabbim bu acıyı yaşayan herkese sabır versin ama tekrar normal hayatıma nasıl geri dönerim ne yaparım hiç bir fikrim yok..
Dünyalar bizim olmuştu ne kadar sukretsek azdı onun için mucizemizdi sonuçta..
Eşim dünyalar iyisi üzerime titred,her zaman fazla olan ilgisi daha da arttı toz pembe günler başlamisti bizim için. .
Binbir suprizlerle ailelerimize söyledik hayatimiz değişti biranda..
Doktor kontrollerimiz başladı hersey çok güzel hiçbir aksilik yok taa ki 1 hafta öncesine kadar..
Bebeğimizin suyu azalmış takip altında olmamiz lazım dedi doktorumuz 3 gun sonra tekrar gittik ve kalp atislarini duyamadik.. ve bianda sonra kontrol için gün belirlemek varken zorunlu kürtaj için ertesi sabaha randevu almak zorunda kaldık. .
Acimin tarifi yok.. Rabbim hayirlisini bilir diyerek teselli buluyorum sadece.isyan etmek aklımın ucundan bile geçmedi ama içimdeki acıya gözlerimden akan yaşlara engel olamıyorum.
Ben attığım adıma,aldığım nefese ,yediğim her lokmaya dikkat ederken suan nasibimiz değilmiş diyerek avunmaya çalışıyorum..
Şuan onumu göremiyorum tekrar anne olmanın hevesine girebilir miyim bilmiyorum..bunu tek ben yasayan ben değilim biliyorum Rabbim bu acıyı yaşayan herkese sabır versin ama tekrar normal hayatıma nasıl geri dönerim ne yaparım hiç bir fikrim yok..
