Biliyorum belki yine aynı şeyden bahsedecek diyeceksiniz ama zihnim savaş ediyor. Ortamimdan dolayı uzaklasamiyorum . Hepimiz bekar geldik ama su bahar dönemi sözler insanlar düğünler .Hatta kıskandı olmasın diye hep muhabeti katılıyorum nisan şekerlerini yaptım .Ama kendim için içten içe üzülüyorum. Benim görüşmelerim başarısızlık ve özgüvenim yere vuracak şekilde sonlandı. Seneye herkes evli olacak vs kendimi çok yalnız hissediyorum .Hem de özgüvensiz garip . O guldugumuz eğlendiğim hayatı umursamadiğim ortamda kaldı. Evlenmek bir yana bu küçücük yerde evden okula okuldan ece geciyor. Kalbimin attığı kimse bile yok .Olması da imkansız buraya çok yabancıyim Memleketten de ortam yok.Orada da bekar kime kalmadı. Kimse beni beğenmiyor iğreniyor sanki.., eş olarak uygun görmüyor Evlenenler de ortalama kızlar...Hep nasip nasip ama bende yok galiba. Daha karşılıklı biriyle kalbim atmadı. Hep ortamlarda böyle yanlız mi kalacağım.Yaşım gereği 29 olduğundan dolayı yaşıtlarım arkadaşlarımla gez toz dönemi kalmadı. Gönlüm çok yorgun .Dik durmaya ,umursamamaya çalışmaktan yoruldum Daha ne kadar bir evde tek başına yemek yiyeceğim Tv swuredecigim
yaz tatilimde yok 
