Benim müzik ogretmenim, solfej okuyamayanlari sira dayagina cekti ve hayatimda yedigim tek dayak da odur. Okul ikincisiydim, her alanda sosyal basarili bir öğrenciydim.
Yillar sonra esime fb'den istek atıyor. Esim de ayni liseden . Bakti ki ikimiz evliyiz, " Güzel cocuklarim(?) hep mutlu olun" filan yaziyor, yavşiyor (affedersiniz)
Bir gün, gene esim ogretmenler günü icin genel bir kutlama mesaji yazmis. Bu da gururla altina yazmis. Zamani gelmişti. " Size degil.bu övgüler, gercek ögretmenlere. Sirf solfej okuyamadık diye kiz ogrenci demeden cetvelle attiginiz sira dayaginin izleri hala parmaklarimizda" diye yaziverdim.
Esim biraz kızdı "yillar sonra ne gerek var?" diye ama olsun. Siz de sakin bir sekilde tersleyip atin o toplantida.
sınıfın en tembeli olduğumdan olsa gerek sürekli azarlar anneme şikayet ederdi. Ama işin tuhaf yanı benim en sevdiğim hocaydı. Hala daha kızmam ona. Oysa ki suratsız, kusursuz öğrenci arayan, azarlayan bi tipti ama severdimi yinede. Bi gün İstiklal Marşı yarışmasına katıldım 30 kişiden sonuncu oldum asdffdg. Bizim sınıfta iki kızdan biri 1. diğer 3. olmuştu. Hocam bana '' keşke seni yarışmaya almasaydık '' dedi. Oysa ki ben birinci olacağım diye değil aksine özgüven sahibi olmak ve bu hayalimi gerçekleştirmek için katılmıştım yarışmaya. 10 kıtayı hala ezbere bilirim sadece çok heyecanlandım düz yazı gibi okudum. Ağladım tabi o gün ama bunları çok takmamak gerek ya. Bence geçmişte kalmalı. Kırıklıklarla ilerlediğinde inan boş yere moralini bozuyorsun. Ben hiç pişman değilim flütte çalardım bestede yapardım notaları bilmeden hemde. Ama öğretmenimi bazen görürüm çarşıda hemen selam verir sarılırım yinede fark etmeden bize çok şey öğretiyorlar pes etmemek gibi :)
.
