- 5 Mart 2017
- 1.786
- 1.988
- 133
Birçok kişinin derdine göre hiçbir şey değildir belki bu. Ama ben sinirden ve üzüntüden kuduruyorum şu an. Belki hareketimi hiç onaylamayanlar da olacak. Ama elimde değil...
Eşim'in zor bir işi var. Depo sorumlusu olduğu için mesailere kalması zorunlu. Normalde sabah 8 akşam 9 çalışıyordu. İşler yetişsin diye son bir haftadır mesaileri gece 11'e kadar uzattılar. Yüzünü göremez oldum adamın. Özlüyorum haliyle. Gelince de hışı çıkmış oluyor yemek yiyip duş alıp yatıyor. İki çift laf edemiyoruz son zamanlarda. 3 haftadır izin de yapamıyor işler yoğun olduğu için vermiyorlardı. Çocuğu doktora götürmek gerektiği için "İzin al beraber götürelim tek başıma zor oluyor." dedim. İzin almış ama hemen veremeyiz demişler izin yazınca arayıp haber veririz demişler. Belli bir gün vermemişler yani. Bende dün randevu kaçmasın diye mecburen tek başıma götürdüm çocuğu. Akşam aradılar yarın izinlisin dediler.
Ben de kafamda hayaller kuruyorum eşimle vakit geçiricem, çocuğumuzla pek ilgilenemiyor yarın bol bol vakit geçirecek diye seviniyorum. 1 ay önce abisi geldi Ankara'dan. Neymiş onunla görüşecekmiş... Abisiyle hiç yakın samimi değiller bu arada. O kadar yakın oldukları halde yılda 3-5 anca görüşürlerdi.
Ki bir önceki izninde de yine abisiyle görüşmeye gitti. Çok geç kalma yemeğe yetiş dememe rağmen saat 8 buçukta gelmişti yine tartışmıştık. Ya neredeyse bir aydır birbirimizin yüzünü göremiyoruz. Çocuğum babasının yüzünü unutacak neredeyse. Bugünü bize ayırması gerekmez miydi? Kendimi parçaladım gitmeyeceksin diye ama dinlemedi gitti. Benim gezip tozmamı bahane ediyor neymiş o bana karışmıyormuş da ben niye karışıyormuşum... Çok kırgın hissediyorum. Eşini çocuğunu hiç mi özlemez bir insan... Bir günüm var onu da ailemle geçireyim demez mi.
Çok kırıldım ya... Demek ki hiç özlemiyormuş bizi. Ben de saf saf bizi özlüyor sanıyordum... Geldiğinde yüzüne bile bakmamayı düşünüyorum.
Nasıl davranayım sizce?
Eşim'in zor bir işi var. Depo sorumlusu olduğu için mesailere kalması zorunlu. Normalde sabah 8 akşam 9 çalışıyordu. İşler yetişsin diye son bir haftadır mesaileri gece 11'e kadar uzattılar. Yüzünü göremez oldum adamın. Özlüyorum haliyle. Gelince de hışı çıkmış oluyor yemek yiyip duş alıp yatıyor. İki çift laf edemiyoruz son zamanlarda. 3 haftadır izin de yapamıyor işler yoğun olduğu için vermiyorlardı. Çocuğu doktora götürmek gerektiği için "İzin al beraber götürelim tek başıma zor oluyor." dedim. İzin almış ama hemen veremeyiz demişler izin yazınca arayıp haber veririz demişler. Belli bir gün vermemişler yani. Bende dün randevu kaçmasın diye mecburen tek başıma götürdüm çocuğu. Akşam aradılar yarın izinlisin dediler.
Ben de kafamda hayaller kuruyorum eşimle vakit geçiricem, çocuğumuzla pek ilgilenemiyor yarın bol bol vakit geçirecek diye seviniyorum. 1 ay önce abisi geldi Ankara'dan. Neymiş onunla görüşecekmiş... Abisiyle hiç yakın samimi değiller bu arada. O kadar yakın oldukları halde yılda 3-5 anca görüşürlerdi.
Ki bir önceki izninde de yine abisiyle görüşmeye gitti. Çok geç kalma yemeğe yetiş dememe rağmen saat 8 buçukta gelmişti yine tartışmıştık. Ya neredeyse bir aydır birbirimizin yüzünü göremiyoruz. Çocuğum babasının yüzünü unutacak neredeyse. Bugünü bize ayırması gerekmez miydi? Kendimi parçaladım gitmeyeceksin diye ama dinlemedi gitti. Benim gezip tozmamı bahane ediyor neymiş o bana karışmıyormuş da ben niye karışıyormuşum... Çok kırgın hissediyorum. Eşini çocuğunu hiç mi özlemez bir insan... Bir günüm var onu da ailemle geçireyim demez mi.
Çok kırıldım ya... Demek ki hiç özlemiyormuş bizi. Ben de saf saf bizi özlüyor sanıyordum... Geldiğinde yüzüne bile bakmamayı düşünüyorum. Nasıl davranayım sizce?
